Proloog

‘Ryan, het is aan jou. Blijf je hier of ga je er een maandje tussenuit.’ Ik keek de man aan. Ik wist al wat ik wilde, maar ik wist niet of ik dat antwoord ook moest geven. Ik wilde dolgraag naar huis. Maar ik wist ook dat ze wilden dat ik hier bleef. ‘Nou?’ vroeg de man. ‘Ik ga er een maandje tussenuit.’ Besloot ik toch maar te zeggen. Ik wilde het al zo lang. ‘Ik geef je groot gelijk. Je hebt het verdient jongen.’ Ik knikte. ‘Dankuwel meneer.’ Ik verliet het kantoortje. Mijn mede soldaten keken me vragend aan. Ze hadden werkelijk geen idee waarom ik daar zat. ‘Waarom moest je naar hem toe?’ vroeg Derren, mijn rechterhand. ‘Ik heb een maand vrij gekregen.’ Derren knikte begripvol. ‘Het is toch rustig.’ Zei Derren met een grijns op zijn gezicht. Amerika leek echt goed te lopen. Vrede. Dat was typisch kenmerkend voor Amerika. ‘Tot over een maand broeders.’ Zei ik lachend. De jongen knikte en staken hun hand omhoog. Ik stapte in een auto dat me naar het plaatselijke luchthaventje bracht. Home sweet home. Dacht ik toen ik het kamp verliet. Eindelijk even rust.