045

Lauren Brown

'Ergens viel het wel mee toch?' Ik kijk Jane aan. 'Dit was verschrikkelijk. Ze had het super moeilijk, Jane'. Het enige wat ze doet is knikken. 'We hadden dit ook helemaal niet moeten doen. Waar is dit eigenlijk goed voor geweest? Nu weet ze het en Justin wilt toch niets met me. We hadden het beter kunnen laten zoals het was'. Jane schudt haar hoofd. 'Juist niet. Hope weet nu wat er is gebeurd en die blijft nu echt niet bij hem. Klinkt heel lullig wat ik nu ga zeggen, maar je hebt Hope nu wel ''weggejaagd'!' Ik snap wat ze bedoelt, maar ik ben het er niet mee eens. Ik ontvang een berichtje. Omdat ik nog steeds hoop dat Justin me een berichtje stuurt, haal ik mijn telefoon meteen uit m'n broekzak. Mijn gezicht springt van 'rot-gevoel' naar 'fijn-gevoel'. Ik heb eindelijk een berichtje van Justin. 'Wat is er zo leuk?' Ik reageer niet. Ik open het berichtje en lees het zonder dat ik het doorheb het berichtje hardop voor: Lau, ik kom morgenmiddag thuis. Ik hoop je dan te zien, want we moeten praten. Ik weet dat ik je eerder een berichtje had moeten sturen, maar ik had geen tijd en was veel te druk met mijn tour. 'Ja, ja. Natuurlijk, dat zou ik ook zeggen. Waarschijnlijk was hij gewoon weer bij die blondine'. Ik kijk gefrustreerd op. 'Waarom doe je nou zo?' 'Wow, Lau.. Serieus? Je neemt het voor hem op? Hij is hier de asshole hoor. Hij laat je een hele avond alleen aan de bar zitten, terwijl hij het heel leuk heeft met zijn groepje waaronder die blondine. Word eens wakker, hallo!' 'Ga mijn huis uit, voordat we lelijke dingen gaan zeggen'. Zeg ik nu nog rustig tegen Jane. Zonder nog wat te zeggen, pakt ze d'r tas van de bank en loopt weg. Ik focus mij weer op mijn telefoon en wil een berichtje terug sturen aan Justin: Hi, geeft niks. Ik snap het. Zie je morgen x. Heel bescheiden maar een lief, klein kusje. Wil niet zo hopeloos overkomen en wil al helemaal niet laten blijken dat ik hem mis. Berichtje terug: Tot morgen, ik bel je wanneer ik thuis ben xx.

Ik word wakker door de warme zon die in mijn ogen schijnt. Ik sla de dekens van mijn bezweten lichaam af en ga een beetje rechtop zitten. Ik haal mijn handen door mijn haren en haal ze even langs mijn ogen om waarschijnlijk de zwarte vegen van mijn make-up weg te halen. Gister was echt een zware dag. Jane en ik zijn weggegaan nadat Hope gekalmeerd was. En na dat hadden Jane en ik ook nog eens ruzie en heb ik haar het huis uitgezet. Wat een topdag. Kon haast niet beter. Justin zou vandaag aankomen.. Ik heb geen idee of ik met hem moet afspreken. Misschien is het alleen maar positief waar hij over wilt praten. Ik ben ook een soort van zenuwachtig. Slaat nergens op, want ik ken Justin echt wel lang genoeg nu.

Als mijn haar net gewikkeld zit in een handdoek gaat de deurbel. Ik ren snel naar mijn kamer en zoek een badjas. Die trek ik snel aan en neem een sprint naar beneden naar de voordeur. Ik doe de deur open en zie Justin daar staan. 'Ook hallo!' Grinnikt hij. Ik kijk even schaamtevol naar beneden en laat hem dan binnen. We lopen naar de woonkamer. Justin loopt voor, die kent m'n huis natuurlijk uit duizenden. 'Ik moet met je praten! En niet waarover ik eigenlijk met je wilde praten. Dat kan altijd later nog'. Ik slik en kijk hem doodsbenauwd aan. 'Wat is er dan?' 'Hope, ze is weg..' Ik slik wederom. Ik weet wel waarom zij weg is...