044

Lauren Brown

Ik sta voor het huis van Justin samen met Jane. Wij hebben op het internet Hope opgezocht. Het was niet heel lastig om haar te vinden, aangezien best bekent is. We waren er achter gekomen dat ze een paar weekjes vrij heeft. Ik heb er lang over getwijfeld om naar haar toe te gaan. Jane heeft me een soort van om gepraat. Zij vond het verstandig als ik naar Hope toe zou gaan en haar alles zou uitleggen. Over mij en Justin, en hoe Justin erover nadenkt. Moeilijk vind ik het zeker wel, maar het is nodig.
Met trillende handen en knikkende knieën sta ik voor de deur. Ik hou mijn hand bij de deurbel. 'Ik durf echt niet'. Ik zucht luid en duidelijk. 'Ik ben erbij. Er kan je niks gebeuren! Doe nou maar rustig en bel aan. Anders doe ik het voor je hoor'. Ik kijk nogmaals twijfelend naar de deurbel. Ik zucht nog een keer en druk dan op de bel. Niet te lang, ik wil niet te opdringerig lijken. Na een veel te korte tijd doet er iemand open. Ik had eigenlijk gehoopt dat ze niet thuis was. 'Hi, wat kan ik voor jullie doen?' Eerste indruk, best een mooie, knappe en vriendelijke meid. Ik probeer vriendelijk te glimlachen. Ik steek mijn hand naar d'r uit om me voor te stellen. Ze neemt mijn hand aan en schud deze. 'Lauren'. Stel ik mezelf voor. 'Hope!' Ze kijkt naar Jane. Jane volgt mijn voorbeeld en schud ook haar hand. 'Jane, aangenaam!' Ze knikt liefjes. Moeten we dit wel doen? 'Wat kan ik voor jullie doen?' Ik kijk even twijfelend naar Jane. Ze knikt, wat betekent dat ik het haar moet vertellen. 'Ik moet je wat vertellen en het is niet heel leuk. Kunnen we dit misschien binnen doen?' Ze knikt en houdt de deur wagenwijd open, zodat Jane en ik naar binnen kunnen stappen. Als ze ons heeft binnen gelaten, sluit ze de voordeur en loopt voor ons naar de, ik denk de huiskamer. Het is groot. Echt belachelijk groot. 'Maak het jezelf gemakkelijk en ga zitten'. Jane en ik knikken en lopen richting de super witte, luxe zetels. 'Moeten we dit wel doen?' Fluister ik heel zachtjes. Ze knikt. 'Je kan niet meer terug Lau, gewoon doen'. 'Willen jullie wat te drinken?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, dank je wel'. Dankt Jane haar. Ze neemt plaats op de bank naast ons. Ze slaat haar linkerbeen over d'r rechterbeen. Vrouwelijk, ze is echt super vrouwelijk. 'Vertel!' Ik zucht even diep. 'Het gaat over Justin..' Ze knikt en maakt een geluidje dat ze het begrijpt. 'Ik heb Justin een hele lange tijd geleden leren kennen in een club. Er zijn wat dingen tussen ons gebeurd en ik wil dat je weet wat en hoe het zit!' Ik zie haar vrolijke gezicht totaal veranderen. In negatieve vorm. Als of ze ieder moment in huilen uit kan barsten. Wat ik totaal begrijp, ik zou precies hetzelfde hebben. 'Oké.. ik wil het weten, denk ik'. Ik ga ervoor zitten. 'Ik heb Justin dus leren kennen in een club. We zagen elkaar daar vaker en het werd steeds leuker tussen ons. Ik wist op het begin niet dat hij een vriendin had. Dat had hij me nooit verteld. Ik heb dat moeten horen van Ryan, die ken je vast wel toch?' Ze knikt. 'We spraken ongeveer elk weekend af om naar dezelfde club te gaan, zodat we elkaar weer konden zien. Hij heeft me op een avond naar huis gebracht. Toen is 'ie bij me blijven slapen en de volgende ochtend moest hij weer vroeg weg. Waarschijnlijk naar jou, zodat jij er niet achter zou komen'. Ik neem even rust. Ik zie dat ze het echt heel moeilijk heeft. 'Ik werd verliefd op Justin, heel erg. Maar ik mocht nooit bij hem thuis komen, hij was altijd maar bij mij. Toen vertelde Ryan mij dat hij een vriendin had. Ik heb ruzie met Justin gekregen en toen ben ik naar bed geweest met Ryan. Daardoor hebben Justin en Ryan ook ruzie gekregen en wilden ze elkaar even een tijdje niet zien'. Tranen rollen over haar wangen. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik snap dat dit heel hard aan komt, maar ze heeft recht op de waarheid. 'Ik ben met Justin op tour geweest, voor een aantal dagen. Ik wilde super graag voor Justin gaan. Maar hij mocht geen relatie met mij beginnen van Scooter, omdat dat niet goed zou zijn voor zijn reputatie. Ik heb met Scooter gepraat en Yael, zijn vrouw, en hij mocht met moeite een relatie met me aangaan. Maar het was de bedoeling dat het dan uit zou gaan met jou. Hope, ik heb altijd verhalen over je gehoord dat je niet leuk was. Maar volgens mij ben je verre van dat. Het spijt me, maar ik vond dat je dit moest weten. Ik ben naar huis gegaan van zijn tour. Justin wilde niet verder met me. Ik zei dat 'ie het me moest laten weten als hij verder met me wilde. Dat heeft 'ie niet gedaan. Dus ik ben ervan uit gegaan dat het klaar is tussen ons'. Ook ik krijg het nu moeilijk. Jane d'r hand ligt al een tijdje op mijn rug. Ze beweegt haar hand continu over mijn rug wat me een sterk gevoel geeft en wat me laat blijken dat ik er niet alleen voor sta. Hope staat op, haalt haar vinger langs haar ogen om de verdwaalde tranen weg te vegen. 'Ik ben blij dat je me dit eerlijk verteld. Ik weet nu waar ik aan toe ben. Dank je wel'. Ik sta op en sla mijn armen om haar heen. Ik hou haar heel even vast en bied dan nogmaals mijn excuses aan.