The one and only part

Waar zal ik beginnen? Maybe bij het begin, dat lijkt me een goed idee.
Bijna twee jaar geleden begon ik in de brugklas op het vmbo in Utrecht, vol goede moed, veel zin en erg gemotiveerd. Natuurlijk is zoiets spannend, nieuwe klas, nieuwe mensen, nieuwe vrienden. Nieuwe rondes nieuwe kansen zou je denken. Zo dacht ik ook. Ik had een leuke basisschooltijd, maar nieuwe dingen ontdekken is ook wel eens leuk in het leven. De eerste 2 maanden op mijn nieuwe school waren erg leuk, ik vormde een vriendinnenclubje met een aantal meiden en we deden alles samen. De rest van de klas kon ik ook mee opschieten maar ik bleef altijd veilig bij mijn eigen groepje. Want veiligheid, daar hing ik zo onderhand aan. Na ongeveer die twee maanden begon de sfeer een beetje te veranderen. Ik voelde me iets minder op mijn gemak, ik werd wat vaker uitgelachen door mijn vriendinnen, of er werden grapjes over mij gemaakt die ik net wat minder grappig vond. Zei ik er wat van? Deed ik het maar, ik keek te erg op tegen mijn vriendinnen. Ik liet het maar over me heen komen want ja, het zijn je vriendinnen. Dat is gewoon een beetje plagen, niks mis mee, dacht ik. Zo ging het een tijdje door, maar ik begon het wel steeds een beetje minder leuk te vinden. En toen kwam het moment: ik huilde. Gewoon midden in de klas, alles kwam er uit. Iedereen ontfermde zich over me. Niet dat het iemand boeide, maar hey, er huilt iemand: wie is er niet benieuwd waarom? Na die dag was ik er zwaar van overtuigd dat mijn vriendinnen zich chiller zouden gaan gedragen, but i was wrong. Eigenlijk werd het alleen maar erger.

Een tijdje verstreek en ik begon het wel steeds een beetje lastiger te vinden dat mijn vriendinnen anders tegen me deden. Alsof ik een hondje was en een baasje nodig had. Dat gevoel kwam er steeds naar boven. Ik voelde me er eigenlijk wel naar door, maar toch duwde ik het weg, wat ik totaal niet gewend was van mezelf. Ik ging ook heel erg hangen aan de veiligheid, ik was bang voor ruzies. Want dan zou ik alleen komen te staan, en als ik ergens bang voor was, was het om alleen komen te staan. Een enkele keer huilde ik op school, en vaak thuis. Avonden waren vreselijk, in slaap komen. Uren lang nadenken over wat er allemaal fout zou kunnen gaan de dag erna. Stress, stress en nog meer stress. Weken verstreken en alles werd per dag erger. Ook mijn stress en angst groeide zich uit. Ik huilde ondertussen elke dag op school. Niet dat iemand er echt om gaf, het werd gewoon een dagelijks dingetje. Iedereen dacht, daar heb je dat jank kind weer, niemand zag dat ik onderhand kapot ging vanbinnen. Als ik thuis was hing ik veel op de bank, deed vrij weinig en huilde mezelf snachts in slaap. De grapjes van mijn vriendinnen gingen over in roddels en ze vonden dat ik me maar aanstelde. Mijn dagen bestonden uit angst, verdriet en pijnlijke gevoelens. Na ongeveer 4 maanden zo leven besloot ik dat het voor eens en altijd klaar moest zijn. Ik weet nu ook dat als ik dat toen niet had gedaan ik het waarschijnlijk niet had volgehouden. Ik voelde me zwaar ongelukkig en zag niks leuks en nieuws meer in mijn leven. Alleen een zwart gat, waar ik steeds dieper in viel. Ik kreeg veel gesprekken met school, en wilde het liefst naar een andere klas of school. Dit heb ik uiteindelijk niet gedaan waar ik nu erg blij om ben. De vriendschap met de meiden was compleet weg, maar ik was niet van ze af. Ongeveer 2 maanden lang hebben ze me nog lopen uitschelden, belachelijk gemaakt en het leven zuur gemaakt. Ik voelde nog steeds een angst vanbinnen. Toen startte ook mijn therapie. Na al die maanden van opkroppen moest het er dan een keer uit gaan. Ik vond therapie niet mega fijn maar het hielp wel. Ik kon mijn gedachtes leren de baas te zijn en de monsters in mijn hoofd zaten te killen.

Nu is de vraag, hoe gaat het nu met me?
Ik zit nu al zo'n drie kwart jaar in de 2e klas, en het gaat heel goed. Ik heb nieuwe mensen leren kennen, nieuwe vrienden. Mensen die me accepteren zoals ik ben, waarbij ik gewoon mezelf kan zijn. Ik zit nog steeds met de meiden uit het verhaal in de klas maar we doen gewoon allemaal normaal tegen elkaar, ik kijk alles behalve tegen hun op en ben ook alles behalve bang meer. Mijn zelfvertrouwen is in een jaar enorm omhoog geschoten en ik ben heel erg trots op mezelf. Ik geniet van elke dag die er is en kijk weer blij en positief. Want weet je, het leven is een achtbaan. En ik zit midden in de achtbaan, en voel ik angst? Nee, want ik weet wie ik ben, en daar ben ik trots op.

Ik heb dit nu verteld met een rede. Nee ik hoef geen aandacht, maar ik wil mensen kunnen helpen. Er zijn zoveel mensen die in zo'n situatie zitten of gewoon deze gevoelens herkennen. Door mijn verhaal te vertellen kan ik anderen weer helpen. Ik wil altijd praten met mensen .

Lot's of love,
Just a happy girl.