Proloog

Het regende hard, waardoor de harde grond omgetoverd werd tot een modderboel. Het had al uren non stop geregend en de mensen in het kamp waren allemaal doorweekt druk in de weer met de volgende onderzoek.
De sfeer in de groep was er minder op geworden, zag de leidinggevend onder het verbinden van zijn bebloede arm. Het was een pijnlijke snee die dwars over de oppervlakte van zijn bovenarm liep.
Het verbinden was geen probleem het was in een paar tellen behandeld, maar het genezen was het probleem. waarschijnlijk zou ze last krijgen van infecties, het leven kon al niet spannend genoeg zijn.
Al was het niet haar eerste wond. Ze had er meerdere opgelopen toen ze nog als welp in het team zat, begeleid door haar opa. Ze leerde een hoop in de Jurassic wereld, wat al jaren niet meer bestaat.
Ze wist nog goed als klein meisje dat ze voor het eerst kennis maakte met de wezens. Ze had gezien hoe ze de enorme Liopleurodon als monster naar zijn voedsel zag springen en weer ter water kwam.
Ze zat op de voorste rij en keek haar ogen uit naar het enorme beest. Dat was het moment geweest dat ze graag meer wilde weten over deze wezens. Ze had in de jaren dat ze werd opgeleid heel veel informatie opgezocht over de Liopleurodon.
'Hymne!' Riep er iemand vanuit het kamp.
Hymne schrok op van haar werk en hapte naar adem toen ze de grauwe huid voorbij zag flitsen tussen de tentdoeken. Behendig greep ze naar haar geweer in de hoek. Haar vest koste haar wat moeite, maar toen ze de tentflappen opzij zwaaide, botste ze bijna tegen de flanken van een woeste triceratops. Het beest maakte een hels lawaai richting de gewapende mannen.
'Niet schieten,' riep Hymne naar de mannen, wat de triceratops de aandacht trok. Brullend gooide hij zijn hoorns in de lucht voor zijn soortgenoten. Geritsel lokte Hymne dichterbij de bosjes in en daar... Precies tussen de bladeren zat er nog een. Groter en woester dan degene in het kamp.
'Territorium drift,' fluisterde ze en keek met grote ogen naar haar geweer en naar het kamp. Als ze nu zou rennen, maakte ze absoluut geen kans. Triceratops wogen minstens acht ton. Deze wezens konden haar zo omver krijgen.
Hymne sloop achteruit richting de tentenkamp en draaide zich om wanneer het beest zijn aandacht niet meer gaf aan de vrouwelijke leidinggevende. Nu nam ze een sprint naar haar personeel, begon hard te zwaaien om de aandacht te krijgen.
'Zoek dekking, we zitten midden in een gevecht om dominantie,' riep Hymne, waarbij de mannen hun vuren staakte en de benen nam richting de kooien die gemaakt waren voor noodgevallen.
Hard rende ze met de mannen mee, maar de twee woeste triceratopsen waren al op het strijdpaneel verschenen.
Hymne's moed zakte in haar laarzen en hoopte maar dat ze er niet middenin zou zitten.