You have to help me!!

'd…d…d…d…dus ….d…d…dat was Jasper niet?’ vraag ik stotterend. ‘nee hij zou jou nooit pijn doen. Hij houd van jou.’ Wacht even hoor ik dit goed zegt hij dat hij van me houd? Van mij?  Nee dat kan niet niet van mij. Ik ben helemaal niet speciaal. Ik ben niks. ‘geloof me hij denkt daar heel anders over.’ Shit het gedachtenlezen vergeten. Hij lacht even. ‘maar daarom wil ik dat jij me helpt met de sheika. Als er iemand is die Jasper terug kan krijgen ben jij het.’ ‘ik?’ ‘ja geloof me jij hebt meer kans dan ik.’ ‘waarom ben jij niet beïnvloed?’ ‘omdat ik de sheika niet ben tegengekomen. Je word zo door in de ogen te kijken hij is waarschijnlijk bij ons huis gekomen toen ik jagen was ofzo.’ ‘oké, maar wat moet ik doen dan?’ ‘ga gewoon met hem praten.’ ‘oké is hij thuis?’ ‘ja’ ik wil al gaan lopen maar dan bedenk ik me dat ik in een soort ravijn sta en ik er in geen mogelijkheid zonder hulp uitkom. ‘uhm… Edward….’ ‘jaja ik weet het al kom maar op mijn rug.’ Ik klim op zijn rug en hij springt makkelijk het ravijn uit. Ik verwacht dat hij me neerzet maar hij rent het bos in. Hij rent wel heel hard. 'wat doe je?' 'nou als jij zou moeten lopen zou je er 3 uur over doen. Nu 5 minuten.' 3 uur had ik net 3 uur gelopen? Hij had gelijk ongeveer 5 minuten later zag ik het huis aankomen. Als we op de oprit komen laat ik me van zijn rug glijden en loop naar de deur. Ik doe hem open en loop naar binnen met Edward op mijn hielen. 'hij is boven op zijn kamer.' hij geeft me nog een knipoog en dan loop ik de trap op. Ik hoor Edward nog heel hard 'ik ben thuis' roepen. 'leuk voor je' komt er terug uit Emmett's kamer. Ik loop verder naar Jasper's kamer en klop op de deur. Hij word ruw opengerukt 'wat?' vraagt Jasper bot. Door de blik in zijn ogen krijg ik tranen in de mijne zo koud en hard staan ze. Als hij het ziet lijkt het net of ze iets zachter worden maar dat verdwijn alweer meteen. 'wat moet je?' vraagt hij nog een keer even bot als net. 'ik wil praten.' zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk. 'ik niet' hij wil de deur dicht gooien maar ik steek mijn voet ertussen. Ik duw de deur weer helemaal open en loop naar binnen ik doe hem achter me weer dicht. 'ik zei toch dat ik geen zin had?' zegt hij geïrriteerd. 'ja maar ik wel dus.' zeg ik bijdehand. Hij gaat op zijn bed tegen de muur zitten en kijkt me aan van “haal maar niets in je hoofd” ik bedenk me even hoe ik dit ga doen. Het lijkt me het beste om gewoon herinneringen op te halen. (hier staan dingetjes in die ik niet heb beschreven maar die zijn wel gebeurd) 'heej Jasper weet je nog toen we er bij duits waren uitgestuurd en dat we toen weg zijn gegaan en de hele middag ergens op een grasveldje hebben zitten praten.' het lijkt net of zijn ogen even twinkelen maar dat is snel weer weg. 'nee' zegt hij ongeïnteresseerd maar door die twinkel weet ik zeker dat hij dat wel doet. 'en toen we.... ' ik heb zo nog een uur zitten praten en bij iedere herinnering weer die twinkeling. Maar hij werd niet terug normaal. Ik ben ten einde raad als ik een idee krijg.