043

Lauren Brown

Ik had me serieus aan mijn woord gehouden. Met veel tegenzin sta ik voor mijn eigen voordeur. Ik heb mijn sleutels in mijn hand. Ik kijk er droevig naar. Justin heeft me amper tegen gehouden of iets. Blijkbaar vond hij het wel best zo. Ik had geen berichtje gekregen en ook had hij me niet gebeld. Ik zucht diep en steek mijn sleutel in het slot. Ik draai het slot open en de deur gaat vanzelf open. Ik pak het handvat van mijn koffer beet en twijfel of ik naar binnen zal lopen. Ik begreep zelf ook niet waarom ik twijfelde, terug gaan had toch geen zin meer. Justin's tour zou niet meer heel lang duren, wat dus betekent dat hij weer snel terug is in dit stadje. Ik trek mijn koffer de gang in. Ik gooi de deur met een klap dicht. Mijn koffer laat ik in de hal staan. Zelf loop ik naar de woonkamer. Ik leg mijn sleutels op de keukentafel en trek de kruk naar achter. Ik neem plaats achter de tafel. Ik pak mijn iPhone uit mijn leren jasje en ontgrendel 'm. Nog steeds geen bericht. Ik smijt mijn telefoon ook op de keukentafel en schuif de kruk weer naar achter. Mijn ogen blijven zich focussen op mijn telefoon. Ik schud mijn hoofd. Ik pak 'm weer van de keukentafel af en zoek het nummer van Jane op. Ik moet haar spreken. Gelukkig gaat haar telefoon over. 'Ja, met mij! Hoe is het daar?' Vraagt ze meteen. 'Ik ben thuis..' Even is het stil. 'Ik kom naar je toe. Tot zo'. Zonder dat ik nog wat terug kon zeggen, had ze al opgehangen. Ik plof neer op de bank.

'Oke, vertel. Waarom ben je al hier? Ik ben blij dat je weer terug bent, daar niet van. Maar er is dus iets gebeurd..' Ik knik. 'Het was niet heel boeiend, wat er was gebeurd. Ik ben natuurlijk zo jaloers als weet ik het.. Eergisteravond hadden we een feest. Ik heb serieus heel de avond alleen aan de bar gezeten. Gelukkig dat Ryan kwam als surprise'. 'En Justin dan? Waar was hij?' 'Bij een nieuwe Blondine. Ben haar naam alweer vergeten ook. Als ik hem wat wilde vertellen, had 'ie geen tijd voor me. Ik had geregeld met Scooter, niet op een al te makkelijke manier, dat Justin en ik nu eindelijk samen mochten zijn. Hij was daar niet blij mee, dus ik ben weggegaan en zei hem dat ik wel hoorde van 'm wat 'ie nou precies wilde'. 'Maar, hij heeft niks van zich laten horen zeker?' Ik schud mijn hoofd. Ik pak mijn telefoon en ontgrendel 'm om te kijken of ik nog steeds geen gemiste oproep heb of een berichtje van Justin. 'Niet telkens kijken, mop. Zo maak je jezelf alleen maar gek'. Ik wist dat Jane gelijk had, maar ik wilde gewoon een antwoord hebben. Weten waar ik aan toe ben. Heb ik hier nou serieus zo lang op gewacht? Dan is alles eindelijk geregeld en dan wilt hij het uiteindelijk niet..