Hoofdstuk 4

Onderweg staar ik naar buiten. De maan glinstert aan de hemel. De radio dreunt door de auto. Ik twijfel of dit niet een grote fout is. Tayler heeft me bedrogen maar alsnog betekent hij veel voor me. Het deed nog steeds pijn maar gelukkig minder dan eerst. Het ziekenhuis is al te zien van een grote afstand. We parkeren bijna voor de deur. Ik zie de auto van Lynn's ouders ook staan. Hij is voor de deur gekwakt. Geweldig. We lopen door naar de balie. Ik hoor ergens vaag dat hij op de derde verdieping ligt in kamer 267. 'Ik wacht hier op je.' Ik knik. Ik herinner me nog de tijden dat ik hier bijna elke week stond omdat mijn moeder hier lag. Ze was net bevallen van mijn kleine zusje en niet alles ging zoals gepland. Ik druk op het liftknopje en de lift springt enkele seconde later open. Het is stil in de lift, veel te stil. Als hij open springt zoek ik naar de juiste kamer. Al snel kom ik erachter dat hier alle belangrijke gevallen liggen. Voor de juiste kamerdeur haal ik diep adem. Mijn handen trillen boven de deurklink. Ik stap de kamer in. De ouders van Tayler zitten op een stoel en praten met de vader van Lynn. Ik kijk naar het bed. Voor één mini seconde valt Lynn niet op. Hoe wist ze dit? Ik had haar helemaal niks verteld. Ze kijkt me aan. Bijna alsof ze mijn gedachten kan lezen begint ze mijn vraag die ik in mijn hoofd had gesteld te beantwoorden: 'Noah heeft me verteld dat hij een ongeluk heeft gekregen dus ik heb zo snel ik kon uitgezocht waar hij lag en hier ben ik dan.' Ze concentreert zich weer op Tayler. Een misselijk gevoel verspreid zich door mijn lichaam zodra ze haar lippen op die van Tayler drukt. 'Mevrouw, wat heeft de dokter gezegd?' De moeder van Tayler kijkt me even aan. Haar ogen staan triest en angstig. Ik probeer mijn aandacht erbij te houden. 'Hij heeft een paar ribben gebroken en hij heeft een zware hersenschudding. Hij word in coma gehouden tot de zwelling afneemt en dan maar hopen dat de schade niet te erg is en dat hij wakker wordt.' Ik knik. 'Ik hoop dat hij beter wordt.' Ze knikt teder. Tayler's moeder liet me altijd voelen dat ik altijd bij haar terecht kan. Ze is een lieve en zorgzame vrouw. Ik bekijk Tayler van een klein afstandje. Voor zo ver ik kan zien heeft hij een infuus in zijn hand. Zijn wangen zijn zwaar ingevallen en hij heeft lichte wallen onder zijn ogen. Lynn streelt zijn gezicht. Ik heb niet langer de behoefte om te blijven, wachten tot Lynn opgehoepeld is. Ze zijn waarschijnlijk samen...ze heeft meer rechten dan dat ik heb. Niks meer aan te doen. Ik zeg de drie volwassenen gedag en verlaat de kamer. Onderweg naar de lift rollen de tranen over mijn wangen. Ik was hem nu helemaal kwijt. Ik wrijf over mijn armen om het kippenvel minder te laten worden maar het werkt niet. Ik stap de lift in. Beneden wordt ik met open armen ontvangen. Mijn moeder begreep me erg goed toen ik na mijn verjaardag alles had verteld en nu ook weer. Zonder dat ik ook maar iets zeg, snapt ze precies waarom ik huil.
Onderweg naar huis ben ik stil. Zelfs als ik thuis ben, ben ik nog steeds niet opgeknapt. Ik loop gelijk naar boven. Ik laat me op mijn bed vallen en druk mijn hoofd in mijn kussen. Ik wil schreeuwen en huilen en nog veel meer.