Hoofdstuk 5~ een nieuw iemand

Alle lucht werd uit de longen van de elfen geblaast toen ze met een harde klap
tegen een boom aan knalden. Deran hield al die tijd zijn ogen dicht, en deed ze met veel moeite weer open. Helir knipperde een paar keer totdat er een schim zichtbaar werd. Snel probeerden overeind te komen, maar door iets werden ze tegengehouden, Deran keek boos en mompelde wat onverstaanbaar. De schim kwam steeds meer hun richting op. Een kap op het hoofd zorgde ervoor dat je niet het gezicht van degen kon zien. Vlak voor Helir bleef diegene staan en deed de kap af. Een lange bos krullen werd zichtbaar. De oren waren ook al wat puntig, net als die van de vrienden. Heldere blauwe ogen keken zijn kant. Helir bracht met moeite uit:"Maar jij, jij bent een meisje."
Ze keek even in de richting van Deran, die stil lachte. Een boze blik van haar deed Deran zwijgen.
"Ja dat ben ik. Problemen mee, of zo!"
Helir schudde snel van nee, iets dat zeer moeilijk ging door de pijn in zijn rug.
"Waarom hielp je ons daarnet?", bemoeide Deran zich ermee.
Ze draaide zich naar hem om en maakte een gebaar met haar hand. Alsof hij niks woog, vloog Deran in de richting waar Helir zat. Met een zachte plof kwam hij neer in het groene gras.
"Waarom niet?", vroeg ze terug.
"Antwoord mijn vraag niet met een vraag!", schreeuwde Deran. Als hij iets haten, was het welk wanneer iemand antwoord gaf in een vraag.
"Ik doe wat ik wil!", schreeuwde ze terug. "En als je dat nog één keer doet, zorg ik ervoor dat je net nooit meer kan", dreigde ze. Helir zag dat ze er niet over zou twijfelen om dat te doen.
Zacht mompelde Deran nog wat, maar niemand besteedde er aandacht. Het meisje richtte zich nu op Helir.
"Waarom zat gen die zwarte elfen achter jullie aan?", vroeg ze nu wat rustiger.
Helir haalde zijn schouder op. Waarom zou hij dat vertellen aan iemand vertellen die hij pas een paar seconden kende?, ging er door zijn hoofd heen.
Ze leek zijn gedachten te raden.
"Ik hoor heus wel bij de goede kant, anders zal ik julie niet geholpen hebbben", vertelde ze geërgerd. Helir knikte, maar dat was voor haar blijkbaar niet genoeg. Ze knipte met haar vingers. Het geluid galmde door het eerst zo stille bos.
Een paar seconden later pakte Helir snel zijn keel vast. Voorover gebogen zat hij daar, maar opstaan kon hij niet.
Het meisje richtte zich op Deran.
"Weet jij misschien waarom die elfen achter jullie aan zaten?", vroeg ze.
Deran was njet in staat om te antwoorden.
"Wat gebeurt er met hem?", en hij wees naar zijn vriend. het meisje haalde haar schouders op.
"Het enige wat ik hoef te weten is waarom ze achter jullie aan zaten. Meer niet hoor."
"En wat gebeurt er als ik het je niet verteld?",vroeg Deran dapper. Helaas niet dapper genoeg.
"Tja even denken", en terwijl ze dat zei, tikte ze met haar vingers tegen haar kin.
"Als je dat niet doet, zal iemand anders dat doen. En diegene is niet echt de aardigste hier, als je begrijpt wat ik bedoel."
Ondertussen probeerde Helir nog steeds ervoor te zorgen dat die weer kon ademen. Hij maakte vreemde geluiden en lag te rollen over de grond.
Verbaasd keken de twee naar Helir.
"Wat is er met die gast?", vroeg Deran.
"Ooh, als jij me niet verteld wat ik wil weten' kan je hetzelfde verwachten wat je vriend hier voelde", dreigde de vrouwelijke elf.
Deran slikte en keek van van Helir naar de elf voor hem. Daarna begon hij aarzelend te vertellen en negeerde de geluiden die Helir maakte.
Nadat hij het hele verhaal had gedaan, legde hij alles uit. Waarom ze het gestolen hadden en waarvoor ze het nodig hadden. Af en toe vroeg het meisje wat, waar Deran probeerde zo goed mogelijk antwoord te geven. Toen het verhaal afgelopen was, bevrijdde ze Helir van de kwaadaardige greep. Snel nam hij een hele teug adem en richtte zich toen op het meisje.
"Waarom deed je dat?",schreeuwde hij. "Als je nou eens vertelt wie je bent en wat je hier doet, wordt het misschien allemaal wat duidelijker."
"Wat wordt er dan duidelijker?", vroeg ze arrogant.
"Maar omdat je het zo lief vraagt, zal ik mezelf voorstellen. Mijn naam is Tesina en ben een van de wachters van dit gebied. Jullie bevinden je namelijk in het gebied dat toe behoort aan de Magische Orde,ook wel Gerfed genoemd. En het aan mij de taak om indringers mee te nemen naar het hoofd kwartier zodat we erachter komen wat ze hier te zoeken hebben", legde ze ongeduldig uit.
"Het wat?", vroeg Deran.
Tesina zuchtte en rolde met naar ogen.
"De Magische Orde. Die bewaakt over Qecue. Misschien zegt de naam Qec-Wachter wat?", zei ze.
De vrienden keken op bij die naam.
"Je bedoelt dat jij één van die wachters. Ben je daar niet nog wat jong voor. En ik wist ook niet dat ze meisje toelieten., Of dat ze meisje magie lieten leren. Ik bedoel..."
Verder kwam Heril niet. Tesina pakte een dolk uit haar schede en duwde die tegen Heril's keel aan. Alweer werd hij naar achter geduwd. Moeizaam haalde hij adem en keek naar de dolk.
"Wat. Zei. Je. Daar", siste Tesina.
"Eeh, niks, maar ik dacht..."
De dolk werd nog harder tegen zijn huid aangedrukt. Een paar druppels bloed vielen op de grond. Deran keek er angstig naar. Zijn hand gleed zijn zak in en hield ze Fernosteen daar stevig vast.
"Misschien", begon Tesina te praten terwijl ze de dolk van Heril's keel af haalde. "Misschien moet je niet zoveel denken. Geef me eens één reden waarom meisjes geen magie kunnen bezitten, of ook maar kunnen vechten!"
Heril haalde zijn schouders op en keek naar zijn vriend, op zoek naar hulp. Die had niet eens door dat er een discussie bezig was, hij had alleen maar oog op de steen. Heril mompelde wat.
"Wat zei je?", vroeg Tesina.
"Ik zei dat ik nu niks kan verzinnen", mompelde Heril wat harder.
Tesina knikte goedkeurend en richtte zich op Deran.
"Wat is die gast daar aan het doen?", vroeg ze meer aan zichzelf dan aan haar medemensen. "Laat dan ook maar, kom nou maar mee. Dan kan je gaan praten met onze leider."
En met die woorden zorgde ze ervoor dat de twee elfen haar volgde door het bos, op weg naar het hoofd kwartier van de Magische orde.