[NL] Onhandelbaar

De oorlog was voorbij. Wesley kon niet meer slapen en schrok van te harde geluiden, maar daarin was hij niet alleen, en de wereld was gered. Wat hem het meeste stoorde tegenwoordig, waren alle bezorgde blikken zodra iemand zijn linkerhand opmerkte. Dat was nergens voor nodig. Het zou niet lang meer zijn tot het verband eraf mocht. En echt, hij was dingen kwijtgeraakt die hem dierbaarder waren dan twee vingers, dus hij zou daar ook wel overheen komen.

De wereld had 2 mei al een paar maanden achter zich gelaten toen het voor het eerst gebeurde. Wesley had een nieuwe kast gekocht bij IKEA, wat eigenlijk een stomme keuze was gezien de andere, veel betere opties, maar hem wel een kans gaf om zich passief-agressief aan zijn geschiedenis vast te klampen. Als het laatste gevecht een beetje anders zou zijn gelopen, zou hij er nu mogelijk niet meer zijn geweest, laat staan dat hij Muggle meubels had kunnen kopen. Hij was vastbesloten volledig gebruik te maken van ieder beetje bitter verdiende vrijheid.
Dit gold zelfs als dat inhield dat hij voor zijn geld niet een kast kreeg, maar een soort puzzelpakket. Niet voor het eerst in zijn leven was Wesley blij dat hij Oliver had. Hij had niet willen weten wat er van de planken zou zijn geworden als hij in zijn eentje de instructies had moeten uitvogelen. Daarnaast zou de kast zichzelf niet in elkaar hebben gezet zonder Oliver toen de buurvrouw halverwege het proces aan de deur belde.
“Wat wilde ze?” vroeg Oliver, toen Wesley uiteindelijk weer zijn woonkamer binnenkwam.
“Ze vroeg of ik een ei in huis had, maar ik moest haar teleurstellen. Hij staat!”
Oliver porde voorzichtig tegen de zijkant van de witte boekenkast. “Een beetje wankel, maar ja, hij staat. Niet dankzij jou.”
“Ik had het druk,” zei Wesley. Hij liep een rondje om de kast heen en was volkomen tevreden met wat hij zag. Als Olivers Quidditch carrière ooit onverwachts in vlammen opging, kon hij zich altijd nog aanbieden om verwarde Muggles met hun bouwpakketmeubilair te helpen. “Ik moest mijn gast vermaken.”
“Wes, het is jouw kast. Je had best een handje mogen helpen.”
Hij kon er niets aan doen. Zijn rechterhand ging automatisch naar de linker. Olivers ogen werden wijd, maar Wesley wilde de excuses niet horen. “Sorry,” zei hij opgewekt. “Ik krijg het tegenwoordig gewoon niet voor elkaar ook maar een vinger uit te steken.”
Oliver fronste. Even was Wesley bang, maar Oliver kende hem langer dan vandaag, tot zijn opluchting. “Wes,” zei Oliver dus, “waarom heb je in Merlinsnaam geen eieren in huis? Moet ik nu ook nog boodschappen voor je gaan doen?”

Hoewel het op het moment zelf ongemakkelijk was, had het gesprek bij de IKEA kast toch iets losgemaakt. De kurk was van de fles en Wesley kon zich niet meer inhouden. Rare momenten zouden er toch wel van komen, dus kon hij net zo goed proberen er het beste van te maken in plaats van rusteloos te wachten tot ze hem van achteren beslopen.
Zijn nieuwe favoriete opmerking was dat zelfs hij iets op één hand kon aftellen. Onhandig werd een van zijn meest gebruikte woorden.

Over het algemeen had hij geen problemen met het hebben van maar acht vingers. Het was soms irritant, maar hinderde hem niet vreselijk. In zoverre dat mogelijk was, had hij het goed getroffen. Wie had er nou een pink of ringvinger aan zijn linkerhand nodig? Hij kon nog steeds twee duimen opsteken, hij kon nog naar dingen wijzen en mocht een situatie dat ooit vorderen, dan kon hij zelfs nog met beide handen tegelijk een onbeleefd gebaar maken.
Toch waren er dagen waarop hij zijn linkerhand nauwelijks uit zijn zak haalde. Stomme woordgrappen waren één ding, maar hij wilde mensen er niet mee aan het schrikken maken. Al helemaal niet mensen waarvan hij het echt niet aan zou kunnen als ze van hem wegrenden. Hij dacht dat hij er subtiel in was, maar hij scheen zichzelf daarin toch overschat te hebben.
Of misschien had hij Helena gewoon onderschat. Dat was nog vele malen erger.
Ze waren op een door het Ministry georganiseerd gala voor het goede doel, op uitnodiging van Percy. Er werden in de afgelopen maanden behoorlijk wat van dat soort feestjes gehouden, want de halve toverwereld herbouwen kostte nou eenmaal behoorlijk wat galjoenen. Helena was altijd prachtig, maar die avond kon Wesley nauwelijks geloven dat ze echt was als hij haar niet aanraakte. Zijn rechterhand hield de hare, lag op haar rug, veegde een lok haar achter haar oor en bleef voortdurend ergens in haar buurt zweven.
En toen kwamen ze op de dansvloer terecht, en probeerde hij haar halfhartig opnieuw zijn rechterhand aan te bieden. Zij moest er niets van hebben en nam de andere. Hij siste.
“Doet het pijn?” vroeg ze, al was het duidelijk dat ze het antwoord wist.
Hij schudde zijn hoofd. “Nee.” Niet fysiek. Mentaal was pijn ook niet het juiste woord, maar het was wel een schok. Zijn hand was een lelijk litteken dat herinnerde aan allerlei dingen die hij het liefst zo ver mogelijk weg zou houden van Helena. Zij hoorde daar niet in contact mee te hoeven komen. Hij wist dat het een stomme gedachte was, maar volledig aan de kant schuiven kon hij het desondanks niet.
Helena drukte een kus op zijn open palm. “Goed. Dans dan met me, rare man.” Ze legde zijn ene hand op haar middel en hield de andere, de getekende, stevig vast. Ze kwamen voorzichtig in beweging op het tempo van de muziek.
Hij slikte en trok haar wat dichter tegen zich aan. De juiste woorden kon hij niet vinden, dus ging hij voor wat hem als eerste te binnen schoot. “Wat ben jij opeens handtastelijk.”
Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder. Hij kon de lach in haar stem horen toen ze antwoordde. “Die heb ik nog niet eerder gehoord.”

Hesley groeide snel. Sinds hij had leren apporteren ging hij nergens meer heen zonder zijn gigantische rubberen Snitch, en zowel Wesley als Helena werden meer dan eens op straat gestopt door voorbijgangers die er niet over uit konden hoe schattig hun hond was. Schattig was echter niet het enige woord om hem te omschrijven, want hij was ook een vrij ondeugend beest, en een tikkeltje overenthousiast als er bezoek langskwam. Het had er al een tijdje aan zitten te komen dat Oliver of Percy een keer omver zou worden gelopen. Uiteindelijk beviel Oliver de eer Hesleys eerste echte slachtoffer te zijn.
“Wes,” klaagde Oliver, terwijl hij vanaf zijn positie op de vloer probeerde te voorkomen dat Hesley een snuit in zijn gezicht duwde, poten op gevoelige plaatsen neerzette of zijn kin likte. Hij was hierin niet erg succesvol, want Hesley scheen er ondanks het feit dat hij een Husky was heilig van overtuigd te zijn dat hij geboren was als schoothond.
Wesley greep zijn gigantische knuffeldier en schoof het naar de woonkamer. “Sorry,” zei hij tegen Oliver, maar daarna kon hij het toch niet laten. “Hoeveel vingers steek ik op? Als je een getal hoger dan acht noemt, ga ik er vanuit dat je geheugenverlies hebt.”
Oliver was overeind gekrabbeld en klopte denkbeeldig stof en niet zo denkbeeldige hondenharen van zijn shirt en broek. Hij zond Wesley een rare blik. Zijn uitdrukking was volkomen serieus toen hij begon te praten. “Het is wel een handvol, zo’n huisdier.” Hij schudde berouwvol zijn hoofd. “Ik zie nu ook geen voor de hand liggende oplossing meer binnen handbereik.”
Het duurde even tot het tot Wesley doordrong wat Oliver zei. Toen kon hij zijn grijns niet meer bedwingen, op ongeveer hetzelfde moment waarop Olivers masker brak. “Nou nou,” zuchtte Wesley, “niet zo bijdehand, vriend.”
“Daar had je op voorhand over na moeten denken. Nu is het te laat,” vond Oliver. Wesley zou hebben gelogen als hij had beweerd dat hij deze wending niet geweldig vond. Slechte grappen maken met vage therapeutische doeleinden voelde onmiddellijk een stuk prettiger nu hij het niet meer in zijn eentje deed.
“Onhandelbaar, jij,” schoot hij terug.

Die nacht had Wesley de slaap bijna te pakken toen het tot hem kwam. Hij schoot overeind, geschokt dat hij hier niet eerder aan had gedacht. “Handicap, oh mijn Merlin. Het is een handicap.”
Helena, die wakker was geworden van zijn plotselinge beweging en bezorgd half overeind was gaan zitten, schoot zo hard in de lach dat ze bijna van het bed rolde. Wesley trok haar heel bewust weer in zijn richting met beide handen.