Monoloog van een dakloze

De regels tekst werden gevonden in een leegstaand huis. De schrijver ervan is onbekend. Het enige wat ons rest is een poster op de muur… Solidariteit, stond er in verbleekte letters op.
De oude man kon nog maar net een in leer gebonden boek mee nemen, voordat de politie het huis als onbewoond verklaarde.
De man kende het boek. Het was een script voor een monoloog die aanstaande zaterdag in alle culturele centra te zien was.
De man kende de schrijver van de woorden. Het was zijn eigen zoon geweest. Hij was fier op zijn zoon geweest. Nu is hij er niet meer. Hij lag dood, onder een brug. De reden: ondervoed, onderkoeld, dakloos.

Een opgesloten gevoel omsluit mijn bestaan. Het was maar een tekst, enkele nutteloze regels op papier. Niemand die ooit zal weten uit welke hand de regels op papier gezet waren. Ik deed er alle moeite voor dat ze mijn stem zouden horen. Niemand gaf me enige blik waardig. Dat heb je nu eenmaal als je de maatschappij probeert te redden. Dat heb je nu eenmaal als je probeert om de armen een dak boven het hoofd te geven terwijl je zelf in een oude woning woont dat je een krot kunt noemen.
Het lot. Dat was het. Het lot. Het achtervolgt je hele bestaan. Ze komen je leven ruïneren, tot je zelf niets meer over hebt. Solidariteit zeggen ze dan…
Laat het dan verdomme aan de wereld zien! Nee, ze kijken niet naar ons, de uitgestotenen, de lafaards, de marginalen, de armen. Allemaal titels, alsof we ermee op ons voorhoofd mee rond paraderen!
Waar zijn onze rechten dan gebleven? We kunnen de maatschappij veranderen! Echt waar! Laat ons horen! Laat ons horen!
Stop met te zeggen: Solidariteit! Doe er eerst iets aan voordat jullie - bedrijfsleiders, politiekers, koningen en prinsessen - zeggen dat het een probleem is.
Het is verdomme een probleem geworden omdat JULLIE er niets aan doen!
Geef ons onze stem! Geef me mijn stem!
Hoor mijn stem, jullie, mensen van hoge standen!
Hoor en luister, kijk naar mij, ik, een man zoals een ander. Ik hoor ze al denken… het is maar een dakloze.
Nou en? Wat is het probleem? Neem me dan in huis.
Mijn pa had nooit echt iets waardigs voor me betekend.
Hij had een grote villa, met zwembad, alles erop en er aan!
Maar hij liet me in de steek. Hij liet me als een baksteen vallen.
Omdat ik niet voor dokter wilde studeren! Omdat ik toneel wilde spelen.
Hij liet me nooit de kans. En zie nu wat er van me geworden is:
Een schotelvod. Een vod die klaar ligt om in de prullenmand gegooid te worden. Telkens weer opnieuw!
En ziehier wat er nu van komt.
Solidariteit zeggen ze dan. De ‘groten’. Gekken ja! Dat zijn het!
Denk twee keer na voordat je een oordeel vormt!
Denk verdomme na! Denk aan wat jullie, gekken aan het doen zijn.
Breek de samenleving.
Samen – leving.
Daar gaat het om.
Laat ons samen – leven!
Geef ons de kans!
Maak samen – leving!

De man hield op. Hij had de kracht niet om het volledige monoloog van zijn zoon te lezen. Hij wist dat het zijn eigen schuld was. Hij had altijd al geweten dat er iets ernstigs met zijn zoon zou gebeuren. En zie nu hier. Dat kwam er van. De dood.
De oude man had nooit van zijn zoon gehouden, besefte hij nu pas.
Waarom had het ooit zo ver moeten komen? Waarom? Hij was de schuld. Hij voelde geen wrok toen hij de woorden las die zijn zoon over hem had geschreven. Dat kon hij niet. De man wist dat hij in de fout was gegaan.
Hij wierp nog een laatste blik op de poster in de kamer die jaren geleden nog van zijn zoon was geweest. Met een klik viel de deur in het slot. Diep vanbinnen wist hij dat dit de laatste keer was. De laatste keer dat hij nog een voet in zijn kast van een huis mocht zetten.
De autoriteiten dwongen hem naar buiten.
De oude man wilde waarmaken waar zijn zoon altijd van droomde.
Solidariteit.