Uitleg voor het sleeën

~Amy~
Zeven uur in de morgen.
We stonden voor de zogenoemde "hondenschuur" te wachten op Wilma, onze sleeënberijdster die de rest van ons verblijf hier met ons opgescheept zou zitten. Arme Wilma!
'Goedemorgen mensen!' klonk er ineens een heldere stem in gebrekkig engels. Wilma kwam over het licht besneeuwde pad op ons afgelopen, met kwieke, kordate passen. 'Een fijne nachtrust gehad?'
'Zekers,' antwoorde Joris.
'Het bed lag heel lekker,' zei ik.
'Ik heb het langste van allemaal geslapen,' riep Lia.
'Veel te kort!' jengelde Jennifer. 'Waarom kunnen we niet een uurtje later vertrekken?'
Wilma lachte. 'Als je iets aan je dag wilt hebben dat is dit geen minuut te laat! Ik weet zeker dat je er geen spijt van gaat krijgen dat je zo vroeg op moet staan deze week.'
Jennifer keek een beetje vermoeid naar het besneeuwde gebied. 'Kunnen we eigenlijk wel sleeën met die hoge sneeuw?' vroeg ze vertwijfeld.
Ik wierp haar een geïrriteerde blik toe en keek daarna naar Wilma.
'Nee hoor, waar wij gaan sleeën is de sneeuw precies hoog genoeg,' antwoorde Wilma. 'Beloofd!' voegde ze eraan toe toen ze Jennifers aarzelende blik zag. 'Trouwens, jullie hebben geluk dat jullie er deze week zijn want vorige week was het gebied achter de hondenschuur volledig dichtgesneeuwd. Je kon rustig zeggen dat het een klein sneeuwstormpje was.'
'Dan hebben we inderdaad geluk,' zei Joris.
Wilma knikte en duwde de grote, zware schuurdeuren met veel moeite open. Joris hielp haar. De onderkant van de deuren sleepte over de grond, en de sneeuw die er lag hield de deur tegen.
'Laten we eens kijken of de honden er net zo'n zin in hebben als wij!' riep Wilma, en we volgden haar naar binnen.

Toen we al onze honden hadden gevonden (Tilly, Marvin, Zanna, Aaron en Vira), werden ze aangelijnd en kregen we allemaal een riem in onze handen gedrukt. Vira was de enige hond die niet aangelijnd was. Ze was erg braaf en liep Wilma overal achterna. Het was Wilma's lievelingshond.
Uitgerekend ík, kreeg de allerdrukste en jongste van allemaal: Tilly. Ze kon niet erg goed aan de lijn lopen. Ze hapte er iedere keer in en liep niet netjes naast je, zoals alle anderen. Ze sprong van links naar rechts en van voor naar achter. Volgens Wilma kwam dat omdat ze nog erg jong was en een speels karakter had. Voor de slee doet ze het blijkbaar erg goed voor haar leeftijd.
Ik vond Tilly strontvervelend en Jennifer lachtte zich helemaal dood om mij. Ze vond het geweldig dat ik de meest drukke hond van allemaal mee naar buiten moest nemen.
Achter de schuur stonden de sleeën. Ze zagen er allemaal hetzelfde uit. Ze waren helemaal van hout en in iedere slee lagen zachte, warme, donzen dekens in verschillende pastelkleuren. Ik, en ook de anderen, waren gelijk verliefd op de slee.
Joris wees naar het landschap. Helemaal wit van de sneeuw met hier en daar een sparrenboom en op de achtergrond bergen met witte toppen van de sneeuw.
'Wat mooi!' riep Lia verrukt uit.
Met z'n alle trokken we een van de sleeën tussen de anderen uit.
'Dit wordt onze slee,' zei Wilma. 'Geef de honden maar een voor een aan mij dan maak ik ze voor de slee vast. Als dat gebeurd is dan krijgen jullie een uitleg. Die uitleg houd onder andere in; waar we naartoe gaan vandaag, de pauzes, de voorzorgsmaatregelen, je veiligheid en die van de honden etcetera.'
Toen alle honden vaststonden begon Wilma uit te leggen hoe je de slee moest besturen en allerlei andere dingen over de slee. 'Goed onthouden want jullie mogen ook een keer zélf de slee besturen,' waarschuwde Wilma.
Daarna vertelde ze over de pauzes, waar we langs gingen sleeën, hoeveel kilometers we vandaag zouden afleggen en de veiligheidsmaatregelen.'
'Goed, dat was het denk ik wel zo'n beetje. Klim maar in de slee, dan kunnen we vertrekken!'