1 ~ BDMGS

De man op het bankje naast me praat in zijn slaap, iets over een gitaar. De vrouw achter het loket kauwt op haar kauwgom en vijlt haar nagels. De laatste bus vertrok een uur geleden en ik zit hier al een paar uur op een bankje. Mijn sigaretten zijn bijna op. Het busstation ligt er verlaten bij, op de slapende dakloze man en de vrouw achter het loket is er niemand anders. Na het eerste uur op het busstation raakte mijn telefoon leeg. Al had ik willen bellen, ik had toch al geen bereik. Cody had hier al lang moeten zijn. Ik keek voor de zoveelste keer naar de deur in de hoop dat hij er deze keer wel zou staan, helaas. Ik maakte me niet druk, ik maakte me nooit druk, dat paste niet bij mijn uitstraling dus daar deed ik niet aan. Zelfs toen de rood en blauwe zwaailichten in zicht kwamen raakte ik niet in paniek. Ik plukte aan mijn donker rood gelakte nagels. De tijd ging tergend langzaam. Ik sloot mijn ogen. Misschien had Cody een lekke band of misschien was hij me wel gewoon vergeten. Zouden mijn ouders me al vergeten zijn? Ze waren zo boos geweest toen ze naar het politiebureau moesten komem, mama moest zelfs huilen. Ik voelde me toen zo schuldig, tot ze besloten om me een tijdje weg te sturen. Ik kon kiezen, of een militaire kostschool of bij mijn onbekende halfbroer gaan wonen. Ik koos voor het eerste, mijn ouders kozen voor het laatste. Het werd het laatste.
'Ruth?'
Ik opende mijn ogen. Voor me stond een jongen, niet ouder dan twintig met blond haar. Hij keek vragend op me neer.
'Ruth?' vroeg hij nog een keer.
Ik knikte.
'Cody, neem ik aan?' zei ik.
Hij knikte ook. Ik stond op en pakte mijn koffers op. In stilte liepen we het busstation uit.

Cody is mijn halfbroer, we hebben dezelfde vader. Ik zag hem toen ik klein was ieder jaar met kerst en hij heeft een keer de zomervakantie bij ons thuis doorgebracht maar ik had hem al in geen vijf jaar gezien. Dus de ongemakkelijke stilte duurde voort in de auto. Geen van ons wist wat we moesten zeggen.
'Waarom was je zo laat?' vroeg ik.
'Auto problemen.' mompelde hij.
Ik knikte en keek naar buiten. We reden over een smalle weg met aan weerzijde heel veel bomen. Soms verscheen er een huisje tussen het groen. Kilometers lang reden we door de bossen, geen van ons zei iets. Na ongeveer een uur sloeg de auto rechts af en reden we een zandweggetje op. Aan het einde van de zandweg stond een huisje. Een huisje? Eerder een schuurtje. Nu ik zo om me heen keek snapte ik waarom mijn ouders me hier naartoe hadden gestuurd. Waarschijnlijk dachten ze dat ik hier niet zoveel schade aan kon richten.
Ik glimlachte.
Dat zagen ze toch echt verkeerd.
Ik zou ervoor zorgen dat Cody me binnen een week terug zou sturen.