Hoofdstuk 9: Eind Goed, Al...

Lieke zit voor officieel vast, mijn oma weet het nog niet zeker. Ik zit alleen thuis. Bas is in Utrecht en Julia is op bezoek bij oude vakantievrienden in België. Ik zit wat op mijn laptop te kloten, tot de postbode post in de brievenbus stopt. Ik besluit het maar meteen te pakken en zie een envelop van één of ander mediabedrijf, voor mij. Ik open de envelop, terwijl ik nog bij de deur sta. Dit was ik helemaal vergeten. Ik had me opgegeven voor een nieuwe talentenjacht op televisie. Ik mag auditie doen. Ik bel meteen Bas en vertel hem het goede nieuws. ‘Je wordt zangeres, zoals je altijd al wilde. Ik ben trots op je schat. En ik heb ook goed nieuws. Ik heb op het laatste moment een plek kunnen krijgen in een opleiding, volledig op kunst gericht.’
‘O mijn god, wat goed! Ik ben ook trots op jou!’ Op dat moment gaat de huistelefoon. ‘O, ik moet ophangen. De huistelefoon gaat.’
‘Is goed, ik spreek je later. Hou van je.’
‘Ik hou ook van jou!’ We maken een zoen geluid en ik hang op. Ik ren naar de woonkamer en pak de huistelefoon. ‘Met Lotte Arons.’
‘Goedemiddag, u spreekt met Stefan van der Gragt, van politie Haarlemmermeer. Ik heb slecht nieuws. Uw oma is onwel geworden. De dokters die meteen ter plaatse waren vertrouwden de mogelijke oorzaak niet en gaan haar nu onderzoeken.’
‘O god, hoe gaat het nu met haar?’ Waarom zoveel drama deze tijd? Kan het niet even één momentje rustig zijn? Ik word er moe van. ‘We moeten u helaas mededelen dat uw oma deze aanval, of wat het anders was, niet heeft overleefd. Ze is helaas overleden.’ De telefoon valt uit mijn hand.