The orphan girl hoofdstuk 38

Beorn keek hen fronsend aan.
“Sinds wanneer werken elfen en dwergen samen?” Helena deed zonder het te beseffen een stapje achteruit.
“Sinds wij met ons groepje zijn vertrokken.” Weer een doordachte blik.
“Noem jij dit een groepje?”
“Wel euhm…” Daarna kwamen de volgende twee dwergen tevoorschijn. Helena had niet de wil om te kijken wie het waren en bleef aandachtig naar de huidenwisselaar te kijken. Achter zich herkende ze de stemmen van Dwalin en Balin.
“Tot Uw dienst!”
“Ik heb jullie diensten niet nodig.” Daarna richtte hij zich weer naar Gandalf. “U heeft gelogen.”
“Wel eum, ik kwam juist bij dat deel. Dus met onze groep-“
“Noem jij dit een groep?”
Euhm..” de volgende twee kwamen tevoorschijn.
“Nog meer?” Nog twee dwergen kwamen
“Dus zoals ik aan het zeggen was. Met onze bende.”
“Bende?” nog twee dwergen kwamen.
“Wat ben jij mee bezig tovenaar?”
“Niet niets! Dus met onze grote groep-“ Nu kwamen alle andere dwergen naar buiten gestrompeld.
“Is dit nu alles?”
“Nee, nog één iemand.” Dit keer keek Helena wel om. Thorin kwam rustig vanachter de hoek. Met een doordringende blik keek hij Beorn aan. “Thorin Oakenshield. Tot uw dienst.” Uiteindelijk gingen ze naar binnen en vertelde Gandalf daar het hele verhaal terwijl Helena de wonde op haar hand uitwaste en opnieuw verbond met een paar doeken die Beorn haar gegeven had. Dit keer bond ze haar arm ook tegen haar lichaam vast. Daarna ging ze bij de rest aan tafel zitten.
“Ik heb het niet zo op dwergen. Zij zien de kleine dingen niet.” De huidenwisselaar pakte een muisje vast. “Maar ik haat orks meer.” Helena raakte afgeleid en stapte rustig naar de stallen. Voorzichtig aaide ze over de kop van één van de koeien. Een grote bij kwam op haar schouder zitten en ze verstijfde ter plekke. Een nare herinnering van in Lake-Town kwam in haar op. Het was de enige keer dat ze haar broertje had zien huilen. Er had een bij in het gezicht van Bard gestoken. Huilend was hij samen met Helena naar huis gegaan waar Lydia de angel had verwijderd.
De bij vloog tot opluchting van Helena terug omhoog. Een zucht van opluchting verliet haar mond.
“Bang van een bijen?” Bilbo kwam erbij staan. “Ik was dat niet altijd.” Bilbo knikte.
“Toen ik klein was vond ik het mooie diertjes, ze zijn nog steeds mooi maar ze steken. Dat heeft mijn gedachten over hen een beetje veranderd.”
“Bij mij is het ongeveer hetzelfde gegaan.” Ze bleven nog een tijdje zwijgend bij de dieren tot Thorin hen riep.
“We hebben paarden om tot Mirkwood te raken en proviand. Vanaf daar gaan we te voet.” Helena knikte en liep achter de rest aan. Buiten renden 15 prachtige zwart-witte paarden. Eerst hielpen Helena en Gandalf alle dwergen en Bilbo op de paarden en stegen dan zelf op. Terwijl ze richting het dreigende woud reden hoorde Helena de klank van berenpoten achter hen. Met een klein signaal van haar voeten liet ze haar paard vlak naast dat van Thorin lopen.
“Ik zou raad het aan om de pony’s achter te laten zoals afgesproken, hij volgt ons.” Thorin keek haar verbaast aan.
“Kan jij dat echt zo ver horen?” Helena grijnsde als een wolf.
“Misschien is een elf in de groep hebben toch niet zo slecht.