Wedstrijd Sahariel- Opdracht 1

“Hemia, wacht op mij” riep iemand achter me terwijl ik het pad naar de Melta volgde. “Ga jij ook naar de Melta ceremonie?” vroeg ik nadat ik me had omgedraaid en de stem had geplaatst als Shalia, een van mijn beste vriendinnen. Ze knikte en begon snel naast me te lopen, samen liepen we verder naar de Melta. Het was vandaag niet een routine wandeling zoals normaal, er was namelijk een crisis ceremonie uitgeroepen. Er waren namelijk vreemde tekens op de heilige Melta rots gevonden. De gehele rots was binnen een paar seconde bedenkt met rare krullen. Volgens sommige waren het de tekens van de dood. Nou ja zo gingen de geruchten tenminste, zelf had ik het nog niet met eigen ogen gezien. “Komt Thonelon nu ook naar de Melta?” vroeg Shalia toen we net de bloesemboom passeerde. De bloesemboom was het teken dat we goed liepen, en bijna bij de Melta waren. “Ja, hij komt zei hij gisterenavond bij het eten. Hij gedroeg zich wel vreemd, een beetje geheimzinnig” zei ik terwijl ik fronsend naar de heldere blauwe lucht keek. Ik maakte me zorgen om hem. Sinds dat de tekens op de rots waren verschenen gedroeg hij zich vreemd, anders en bijna een beetje verward. Shalia leek nog iets te willen zeggen, maar vertwijfeling was op haar gezicht te lezen. Voordat ze de kans kreeg om het te vertellen waren we al bij de Melta. Bij de rots stond een enorme groep te wachten, ongeveer heel het dorp was er. Thonelon stond vooraan, en zwaaide naar ons. Vervolgens liepen we naar hem toe en ik begroeten hem. “Hebben jullie het al gehoord? De Shamud heeft een visioen gekregen” vertelde hij op een opgewonden toon. Ik keek hem met open mond aan. “De Shamud heeft in geen driehonderd jaar meer een visioen gekregen. Dat is zo goed als onmogelijk.” stamelde ik nog vol van verbazing. Een naar gevoel overviel me. Wat was er aan de hand? Zou de Melta kwaad zijn? Een visioen was meestal geen goed nieuws, in tegendeel zelfs. Een visioen was een waarschuwing voor duistere krachten. Allerlei beangstigende vragen spookte door mijn hoofd. Mijn gedachtes werden onderbroken door een luidde stem: “Shalia, Thonelon en Hemia, melden bij de Shamud” galmde het. Geschrokken keek ik naar Thonelon en Shalia. Wat was er aan de hand?

De menigte duwde ons richting de ingang van de rots. Daar zat de Shamud van top tot teen bedekt in een rood gewaad. “Welkom” zei hij, en hij maakte het gebaar dat we mochten gaan zitten. “Ik wil jullie meenemen in de herinnering van mijn visioen. Jullie zullen een stem horen, maar als gewone sterveling zullen jullie niet de beelden zien. Kijk me aan, en volg” zei hij terwijl hij ons een voor een doordringend aankeek. We werden meegezogen in zijn herinnering, en alles werd wat wazig. “Jullie vriendschap en jullie individuele krachten maken jullie uitverkoren. Jullie moeten Horta verslaan, maar dat vereist offers. Het teken is gekomen dat jullie zoektocht gaat beginnen. Maar eerst moeten jullie het raadsel oplossen, om te bewijzen dat jullie waardig zijn. Waardig om tot Melta te komen. Ik zal jullie krachten testen door middel van een raadsel. In mijn visioen kreeg ik ook een teken, een teken van de toekomst. Aan jullie de taak om het teken te ontrafelen. Ik geef een hint, het zal geen voorspoedig teken zijn. Het teken zal van belang zijn voor de uitkomst van jullie zoektocht. Stel de Melta niet te teleur.” Thonelon, Shalia en ik zaten versteend op de koude grond. We snapte niet wat er aan de hand was. Toe de trance was verbroken was de Shamud al weg, verdwenen. Het enige wat er was veranderd waren de vreemde tekens op de rots. Weg waren de vreemde krullen, het had plaatsgemaakt voor een wereldbol. “Wat moeten we doen?” stamelde Shalia, terwijl Thonelon met zijn vingers de getekende wereldbol aandachtig bestudeerde. Na enkele minuten van turen en nadenken, schraapte Thonelon zijn keel en zei: “Er is iets vreemds aan de hand met de wereldbol. Het land van Melta staat niet op de wereldbol.” “Je hebt gelijk” zei ik verbaasd, nadat ik de wereldbol ook goed had bestudeerd. “Het land van Melta is in zijn geheel vervangen door het land van Horta. Er is helemaal niks meer van over. Alle provincies lijken wel weggevaagd van de wereldbol” stamelde ik geschrokken. “Wat betekent dat?” vroeg Shalia angstig met grote ogen. Ik keek Thonelon even aarzelend aan. “Volgens de legende van een visioen, laat een visioen altijd een teken achter.
Een teken staat symbool voor een mogelijke toekomst. In dit geval zal het land van Melta waarschijnlijk worden vernietigd.” Vertelde ik, terwijl met handen begonnen te trillen. We keken elkaar aan, en wisten allemaal dat deze zoektocht misschien wel is het begin van het einde kon zijn.