Hoofdstuk 3

In de pauze loop ik met Eric naar de kantine."Je bent normaal nooit zo stil Luna. Is er iets?"
Ik kijk Eric niet aan. Ik leg wat te eten op mijn dienblad en ik loop door. "Nee er is niks. Ben alleen moe." Ik reken af en ik ga naar de tafel.
Als ik ze zou vertellen wat er is gebeurt dan verklaren ze me voor gek.
Ze zullen me uitlachen. Dan weet heel de school het. Ik ga zitten.
Ik kijk over m’n schouder. "Wie zijn dat? Zijn dat die nieuwe?"
Ik blijf kijken naar een tafel. Normaal zou er niemand zitten. Iedereen vind het een rot plek. Waarom weten we ook niet. Sommige zeggen dat als je aan die tafel zit dat je dan geesten kan zien.
Heel vaag en bijgelovig ben je dan. Oké mijn kamer verhaal is ook vaag.
"Ja ik zit er met 1 bij Frans. Ze heet Rosalie. Het is die blonde." Ik kijk Nikki even aan. Maar dan kijk ik weer terug naar de tafel met de 5 perfecte mensen.
Ze zijn zo wit als sneeuw. Het laat me een beetje denken aan sneeuwwitje.
"Ze zien er zo perfect uit. Je krijgt meteen een slecht beeld van jezelf. Ze laten me ook denken aan sneeuwwitje met die huid. Maar ze zijn toch geen familie?" We kijken allemaal even naar de tafel en dan snel weer terug. “Ze lijken geen Familie maar dat zegt niet niks.”
“Oké genoeg gekeken naar die freaks.” Tom komt erbij zitten. “Ik ga morgen naar het strand. La Push. Wie gaat er mee? Lekker Surfen.” Iedereen stemt in en we hebben een nieuw onderwerp. We hebben het niet meer over de nieuwe. De hele pauze hebben we het over morgen het strand tochtje. Ik denk weer aan m’n kamer. Het was eerst netjes toen ik naar beneden ging. Ik was – misschien – een kwartier weg in totaal. Toen ik weer boven was in mn kamer was het een puinhoop. En dan ben ik voor 5 minuten beneden omdat ik een uitbrander geef en dan ga ik naar boven met mn moeder en dan POEF weer een nette kamer zelfs nog netter dan eerst. En het briefje op mn kussen kan ik ook niet plaatsen. Het maakt me nieuwsgierig ik wil wel weten wat er op dat briefje staat.
Ik schrik op uit mn gedachten als er iemand op mn schouder tikt. “Het is tijd voor Biologie dagdromer.” Ik kijk Tom aan en ik loop met hem mee naar het lokaal. “Ik heb echt geen zin in Biologie.” Tom lacht even maar dan is het weer stil. Als we het lokaal in lopen kijk ik naar mn tafel . “Wie is dat? En waarom zit hij aan mn tafel?” Ik loop naar de docente toe. “Mevrouw wat doet die jongen aan mn tafel?” Ik hoop dat ze zegt ‘oh je hebt helemaal gelijk Luna hij zit verkeerd ik ken hem niet’ Maar niks is minder waar. “Ik weet het Luna. Het is een nieuwe leerling, En naast jou was de laatste plek. Ga nu maar snel zitten dan kunnen we snel beginnen met de les.” Ik loop met mn tas over de grond meesleurend naar mn tafel. Ik ga zitten en ik pak mn boeken. Hij kijkt me boos aan als ik naar hem kijk. Het maakt me niet echt bang. Ik vraag me eerder af waarom hij zo naar me kijkt, Wat kan ik nou fout doen ik zit er net. “Hoi ik ben Luna.” Ik stel mezelf voor uit beleefdheid. Ik vond het ook fijn toen iemand tegen me praatte toen ik net nieuw was. Dat is dan wel 2 jaar terug maar ik weet het nog wel. Hij zegt niks terug. Z’n ogen zijn zwart. Zo zwart als inkt lijkt het wel. IK kijk naar zn handen. 1 Hand is opgebald tot een vuist. Hij ligt de hele tijd gespannen op zn knie. Ik probeer op mevrouw Knowledge te letten maar ik kijk stiekem toch af en toe naar zn hand of het al ontsnappen is. Maar zn vuist is nog steeds de hele tijd gespannen. Als de bel gaat is hij al weg. Ik heb hem niet eens zien opstaan. Hij was zo snel weg. “Zo die is wel snel weg zeg.” Ik kijk Tom met grote ogen aan. “Zeg dat wel Tom. “ Tom haalt zn schouders op. “Nou ja. Ik zie je morgen wel. IK heb nog 1 uur gym en dan kan ik lekker naar huis. Spreek je morgen wel weer, Bye.” Tom loopt met de rest mee. Ik doe mn boeken in de tas en ik ga naar wiskunde.

Bij wiskunde en Geschiedenis ben ik er niet helemaal bij met mn gedachtes, Mn hoofd loopt over van gedachtes. Alsof het een overlopend pannetje is met kokend wat te lang op het vuur staat. Eerst die rare kamer van netjes naar puinhoop naar brandschoon. Het rare briefje kan ik ook nergens plaatsen. En ik wil zo graag weten wat erop staat. Ik kan me bijna niet meer stil houden. En dan denk ik opeens aan mn buurman bij biologie. Ik deed niks en toch was hij zo gespannen. Zijn vuist liet nooit los. Hij heeft een heel uur met een gespannen vuist gezeten op zn knie. IK probeer hem uit mn gedachtes te krijgen. En blijkbaar helpt meneer Bunner graag mee. “Luna Lovelings. Bij welk hoofdstuk zijn we? En kunt u me dan ook de paragraaf vertellen die we voor ons horen te hebben? Want blijkbaar weet u het allemaal al. Aangezien van het dichte boek op uw tafel.” Ik kijk heen en weer en kijk aarzelend naar meneer Bunner. “Uhm… Ikke… Zijn we bij de Franse tijd? Met Napoleon?” Ik kijk snel naar Eric of ik het nog wel goed heb want vrijdag waren we er wel. “Oké. Luna Lovelings u heeft het wel goed. Maar kunt u dan wel doe goede bladzijde erbij leggen! Inplaats bij uw buurman te kijken! Houd je hoofd erbij dame!” Ik blader snel door mn boek heen naar de goed bladzijde. “Ja meneer Bunner.” Maar mn gedachtes dwalen weer even snel af als toen ik er weer bij was met mn hoofd. Ik wil zo graag weten wat er op dat briefje staat. De bel gaat en ik word weer wakker uit mn gedachtes. “Luna Kun je zo even blijven. Ik wil je wat vragen. We wachten wel even tot iedereen de klas uit is.” Ik pak langzaam mn boeken in. “Ik wacht op de gang wel op je.” Ik loop naar meneer Bunner. “Luna is er thuis iets aan de hand? Want normaal ben je er zo bij meisje. Wat is er?” IK kijk twijfelend naar hem. Twijfelend of ik het wel moet vertellen. “Meneer het is erg lastig uit te leggen want het heeft met niks van thuis te maken maar mn gedachtes lopen van slag en ik word volgens mij gewoon een beetje gek Maar mag ik nu gaan want ik moet mn broertje nog ophalen.” Meneer Bunner knikt ik pak snel mn jas en ik loop naar Eric.