Dé Fotoshoot

Ik stapte het bureau van de fotograaf binnen. Hier kwamen we normaal voor de fotoshoot even samen, om te zien wat er verwacht werd, maar hij was er niet. Er was niemand.
Dus liep ik maar naar mijn kleedkamer. Toen ik er binnenkwam werd ik overspoeld door het beangstigende gevoel dat ik op de foute locatie zat. Dat de fotoshoot niet hier was. Er hingen geen kleren. Er was niemand, hoewel het hier nu normaal volstond. Ik was te laat, maar waren ze dan al naar de fotoplaats (ik weet nieet hoe je diee plaats noemt ö ) gegaan?
Snel liep ik naar de "fotoplaats", maar ook hier was niemand.
Plots kwam er iemand aanlopen. Het was Esmé. Ze kwam naar me toe.
'Sorry meid, heeft het bureau niet laten weten dat de geplande fotoshoot met Justin Bieber niet doorging?'
Ik aarzelde even. Dit kon toch niet waar zijn? 'Uuhm... Nee. Waarom? Gaat hij niet door?'
'Nee. Justin kon hier niet op tijd geraken door de sneeuw.' (=> het sneeuwt vandaag écht hoor(A))
Al de blijdschap die ik had gevoeld voor vandaag, de twee weken dat ik hierop had gewacht, de vrolijkheid, die zelfs nog niet was verdwenen toen ik eigenlijk al had beseft dat hier niemand was en er waarschijnlijk iets fout was gelopen, verdween nu. Mijn grootste droom was in mijn grootste nachtmerrie veranderd. Géén Justin Bieber.
En toen ging mijn gsm. Ik keek even wie het was. Mama, natuurlijk. Ik nam op.
'Chloë? Liefje? Ik heb net bericht gehad dat je fotoshoot is uitgesteld, omdat Justin Bieber er niet geraakt. Moet ik je komen ophalen? Dan bel ik het werk af?'vroeg ze bezorgd.
'Nee mam, het is goed. Ik...Uuhm...Kom wel te voet naar huis.'Ik voelde dat ik op het punt stond om in tranen uit te barsten, maar ik hield ze dapper tegen. Voor mijn moeder nog iets kon zeggen, of protesteren, drukte ik het gesprek weg.
'Meisje toch, wil je dat ik je naar huis breng? Hé, gaat het wel?'vroeg Esmé, haar stem vol medelijden. Die medelijden maakten het op de een of andere manier pas écht definitief. Ik barstte in tranen uit.
Esmé keek even, een paar seconden, geschrokken en omhelsde me dan. 'Chloë toch, Chloë toch.'
'Ik wou... Ik wou... zó graag... ontmoeten... en nu...'stotterde ik.
'Ik weet het, ik weet het. Kom mee, dan breng ik je naar huis'
'Nee,'protesteerde ik. 'Ik loop wel.'
'Geen denken aan dat jij zo,'ze gebaarde naar mijn tranen,'naar huis gaat lópen.'Ze keek bijna beledigd. 'Ik breng je. Vokingslaan 19, niet?'vroeg ze.
Ik knikte en ze trok me mee naar de parkeerplaats waar haar auto stond. Ik was nog nooit met haar meegereden en ik keek verbaasd toen ze voor een Porsche stopte en de deur opendeed voor me. Ik had nooit verwacht dat Esmé in een Porsche reed. Ze zat al in de auto en ik klom snel op de stoel naast haar. Ze deed haar gordel om en ik deed haar na.
Terwijl we naar mijn huis reden, zeiden we niets. Esmé leek aan te voelen dat ik niet in de stemming was om te babbelen. Of misschien had ze gewoon niets te zeggen.