OO8 - Please, the Guilt is killing me..

---

De man zat met zijn handen in het haar op de bank. Hij had haar weg gejaagd… hij voelde zich schuldig tegenover het meisje. Ze had net haar moeder verloren, natuurlijk sloot ze zich af. Het was inmiddels een uur geleden dat ze weg ging, en hij bleef thuis. Hij bleef thuis voor als ze terug zou komen… of erger, als er iets aan de hand was.
Toen de huistelefoon ineens ging en het een, voor John, onbekend nummer was brak het zweet hem uit. Bijna te bang om op te nemen drukte hij met trillende handen op het groene hoorntje.
“Hallo?” mompelde de mantrillerig.
“Spreek ik met John Maverick?” klonk het formeel aan de andere kant van de lijn.
Hij slikte kort “Eh, ja, hoezo?”
“U bent de vader van Rose Maverick?” klonk het weer. De stem had een rare toon, alsof ze hun condoleances gingen geven…
Angst overspoelde John, hij wist niet wat hij moest zeggen. Wat gingen ze hem vertellen? Was zijn dochter overleden? Dat ging hij zichzelf nooit kunnen vergeven, wat er ook gebeurt was; hij voelde zich nu al schuldig en wilde zo snel mogelijk naar haar toe.
“Waar… waar is mijn dochter?” kon de man er nog net uit brengen.
“In het ziekenhuis meneer, ze heeft een ernstig ongeluk gehad. Het spijt me” de man klonk alsof John’s dochter er ernstig aan toe was. Tranen sprongen in de ogen van de man.
“Ik ga meteen naar haar toe” waren zijn laatste woorden en hij hing op. Zonder nog iets mee te nemen liep hij het huis uit met zijn sleutels en stapte hij in zijn auto.
Hij wilde zo snel mogelijk bij haar zijn, voor het misschien te laat zou zijn. John voelde zich zo enorm schuldig, dit was allemaal zijn schuld…

Eenmaal bij het ziekenhuis rende hij naar de balie.
“Waar ligt Rose Maverick?” de man keek de vrouw achter de balie dwingend aan.
“Familie?” de vrouw keek hem vragend aan, het was duidelijk dat ze zich niet zo makkelijk liet intimideren.
“Ik ben haar vader!” riep John dringend.
“Kamer 2-14” zuchtte de vrouw. Voor ze de man kon uitleggen waar de kamer precies was – was hij al verdwenen.
De lift ging hem te langzaam, dus nam John de trap. Hij volgde de bordjes naar kamer 2-14. Eenmaal op de goede verdieping bleef hij maar op de bordjes kijken. Hij was op de Intensive Care… angst overvloede zijn lichaam opnieuw en toen hij voor haar kamer stond wilde hij niet naar binnen. Hij was te bang voor wat hij zou aantreffen…
“Uw dochter?” een jonge dokter was aankomen lopen en keek John vriendelijk aan. John knikte enkel.
“Ze heeft een wond aan haar buik, gekneusde ribben en een gebroken kuitbeen.” De jongeman keek even onzeker naar de grond “En… ze verkeerd in een coma” zuchtte hij zachtjes.
“Wat?” John keek de jongeman verbijsterd aan. Zijn dochter, in coma. Hij wist hoe weinig mensen uit een coma kwamen en hoe lang sommige coma’s konden duren…
“Ze is stabiel, meneer. De kans dat ze uit haar coma is minimaal, maar de kans dat ze eruit komt zonder hersenbeschadiging is relatief klein”
“Ik.. ik wil haar zien, mag ik haar zien?” bazelde John zachtjes. De jonge dokter knikte. Hij zag eruit alsof hij nog maar net een jaar van school zou zijn.
John deed de deur open en liep naar binnen, naar zijn dochter. Ze lag er vreselijk bij, een buis liep via haar mond naar binnen voor beademing. In haar armen zaten verschillende naalden waar infusen aan zaten, en om haar vinger had ze de hartslagmeter zitten. Ze had een blauw oog, een kleine snede op haar wang en haar ogen zaten dicht. Op het ademen na zat er geen enkele beweging in haar lichaam. Het leek wel alsof ze dood was. Haar vader barstte in huilen uit en liet zich naast het bed op zijn knieën vallen.
“Alsjeblieft, Rose, word wakker” zei hij tussen het snikken door, “Alsjeblieft, ik voel me zo schuldig” snikte hij vervolgens.
Toen ging ineens de deur open, vijf jongens kwam naar binnen gelopen. Haar vader stond op en keek ze vragend aan waarna hij verwoed zijn tranen weg veegde.
“Wie zijn jullie? Wat moeten jullie hier?” snauwde de man tegen de jongelui.
“Wij… we komen kijken hoe het met haar gaat” piept één van de jongens tegen de man. Ondanks dat John net gehuild had zag hij er nog steeds intimiderend uit. Al helemaal in een positie als deze had hij een zeer kort lontje, de jongens hadden door dat ze voorzichtig moesten zijn.
“Ze ligt in coma, zo gaat het met haar” de man keek naar het meisje met de donkere haren die er vreselijk bij lag.
De jongens volgden zijn blik, één voor één kregen ze een uitdrukking vol medeleven op hun gezicht, gepaard met een enorm schuldgevoel.
“Het spijt ons, Meneer” zuchtte de jongen met de bruine krullen.
“Waarom, alsof jullie haar kennen” de man keek terneergeslagen naar zijn dochter. Hij hoopte dat ze elk moment haar ogen zou open doen…
“Niall kent haar, hi heeft de hele week met haar geskyped” dit keer was het de jongen met het korte baardje die sprak.
“Wat?” John keek de groep vragend aan.
Tranen welden op in de ogen van de blonde jongen, iets wat de man niet begreep. Hij herkende de jongen vaagjes, misschien stond hij op één van de vele foto’s die in haar kamer hingen…
“Ik voel me zo schuldig meneer, ik had nooit zo snel moeten rijden… het spijt me zo” één van de jongens barst ineens in huilen uit, de jongen die achter het stuur had gezeten…
“Wat?” dit keer sprak de man duidelijker, een boosheid borrelde op in zijn lichaam “Jíj hebt haar dit aangedaan? Hoe durf je je gezicht hier nog te vertonen?!”
“Het spijt me! Ik wilde weten hoe het met haar ging, ik wilde niet…-“
“GA!” riep hij woedend “Allemaal!”
“Maar…!” Niall keek de man verdrietig aan, de jongen wilde zo graag blijven…
John zag de onschuld in het gezicht van de jongeman en kalmeerde tegen hem, terwijl de rest weg liep schudde hij zijn hoofd even kort.
“Kom morgen maar terug, jongen” zei hij met een vriendelijk glimlachje tegen de blonde Ier.
“Bedankt…” zei de jongen tegen de man “Ik duim en hoop met u mee dat ze snel wakker word” en tranen hoopte zich weer op in de ogen van de jongeman.
John lachtte dankbaar door zijn tranen heen en gaf de jongen een knuffel
“Dankjewel jongen, dat waardeer ik echt”
De jongen knikt waarna hij de man alleen laat met zijn dochter….

~×××~
Weer een stukje (:
Gister had ik verwacht dat ik in de avond nog wel tijd had maar toen ik thuis kwam was ik dood moe dus ben ik gaan slapen..
Ik had gister verder geen tijd om te schrijven + uploaden aangezien ik een fotoshoot had, hehe
Maar nu heb ik weer een 1100 woorden stukje geschreven<3

Hope u like it!
Love you all<3
Leave a comment below(flower)
××Roww