Chapitre 6

Zonder liefde stopt het leven
Zonder liefde stopt het leven, maar stopt de liefde ook zonder het leven?
Het was een zin die me al twee dagen bleef achtervolgen. Ik wist niet eens wie deze wijze woorden had uitgesproken, maar wat ik wel zeker wist, was dat het wel de moeite was om er over na te denken.
Want eigenlijk voor ik een antwoord kon geven op die vraag, zou ik moeten kunnen antwoorden op de vraag: wat is liefde?
En dat kon ik niet. Ik voelde me haast alsof ik een een stelling aan het bewijzen was voor wiskunde. Elke bewering controleren.
Ik werd gek van mijn eigen vreemde gedachten en hoopte door met mijn hoofd heen en weer te schudden, al mijn hersenkronkels weer op hun juiste plek te kunnen laten vallen. Helaas had ik dat al meerdere malen geprobeerd de voorbije twee dagen en het hielp niet.
Zonder liefde stopt het leven.
Zonder liefde.
Mijn ogen kneep ik samen en ik wachtte op een ingeving, op een mooie gedachte om uit te kunnen drukken wat ik wou zeggen, maar de ingeving kwam niet.
Liefde.
Liefde is...
Maar wat was liefde?
Ik kon het toch moeilijk gaan omschrijven als een abstract iets dat zweverig aanvoelt en tegelijk ook op je drukt alsof je geen adem meer gaat krijgen. Ik kon toch niet zeggen dat liefde voelde zoals wanneer de wind tussen mijn vingers blies. Hoe belachelijk klonk het zelfs. Liefde was iets dat je niet kon omschrijven. Of toch niet kon veralgemenen. Ik wilde zo graag dat ik een mooie, perfecte uitspraak over de liefde zou kunnen doen, maar het was onmogelijk.
Liefde is raar.
Maar dat zou helemaal belachelijk klinken.
Voor iedereen is het iets anders. Voor mij was liefde niet te beschrijven terwijl anderen gewoon konden zeggen: 'liefde is onvoorwaardelijk van iemand houden en je goed voelen bij die persoon'. Maar dat klonk zo systematisch en afgesproken alsof er een afvinklijst bestond met allerlei kenmerken en wanneer je niet aan deze kenmerken voldeed kon je het geen liefde noemen. Nee, ik hield niet zo van het benoemen van dingen en het regels plakken op iets.
Ik besloot de gedachten nog even in mijn hoofd te laten rondslingeren, wachtend op een perfect antwoord dat nooit zou komen zoals ik ook zou wachten op iets dat nooit zou komen.
Alleen wilde ik het nog niet beseffen.
Achter me hoorde ik wat meiden praten over de nieuwste mode also ze er alles van wisten terwijl er in de mode toch al helemaal geen regels waren. Groen werd de kleur van het jaar. Dat wisten ze zeker en allemaal waren ze enthousiast over die nieuwe, frisse kleur. En ook ik was blij met dit nieuws.
Ik dacht aan Maya haar ogen, die ook oneindig groen waren. Maar haar ogen waren zelfs meer dan groen.
Het waren kleine lichtpuntjes die telkens weer een hele ruimte konden verlichten. Het waren kleine vuurvliegjes op een warme zomeravond en het waren kaarsjes die gebrand werden om iemand te herdenken.
Maya kon met haar ogen een hele ruimte verlichten. Ze kon zelfs de harten van de mensen verlichten alsof ze cupido was die zo maar pijtjes in het rond schoot.
Haar donkergroen gekleurde ogen die afstaken tegen haar lichte sproetjes die over haar hele gezicht bezaaid waren. En de grijze vlekjes in dat groene waardoor ze altijd zo mysterieus keek. Want Maya was een mysterie dat voor je liep. Ze was een wereldwonder dat je niet kon aanraken.
Maya's ogen waren liefde. En haar ogen waren ook het leven. Ze waren een reflectie voor het leven van Maya. Je kon er haar emoties in aflezen.
Maya was Maya.
Haar ogen waren liefde en het leven.
En zonder liefde stopt het leven.

---

Sorry dat het zo lang duurde, maar had de ten miles meegelopen + huiswerk,... En dus niet veel tijd (:
Ik wil nog eens even al mijn ABO's kudo-mensen en reactiemensen bedanken, jullie zijn geweldig!