Veranderingen

'Moet je echt werken, lieverd.'
Met grote ogen keek Draco zijn vrouw aan. 'Ik had vandaag speciaal vrij gevraagd zodat we samen konden zijn.'
Er waren twee weken voor bij gegaan sinds Angel haar gasten in huis had genomen, haar hormonen waren steeds heen en weer aan het schommelen, maar ze voelde zich nu op haar gemak en wilde weer graag werken.
'Het spijt me schat,' Angel sloeg haar armen om haar man heen en kust hem. 'Maar de doden laten niet op zich wachten, noch de moordenaars.'
Draco knikte instemmend. 'Ik weet het en je zou er ook alles aan doen om deze baan te behouden, maar...' probeerde hij nog hoop vol, Maar Angel schudde haar hoofd.
'Nee lieverd. Er moet toch echt geld op de plank komen.'
'Ja, Galjoenen. Geen dreuzel geld. Van dreuzel geld kunnen we geen schoolkleding kopen als de kinderen naar school , geen bezem vooral als ze in het schoolteam komen. En de boeken, en die zijn niet bepaald goed koop.'
Draco wilde niet gaan schreeuwen, maar de woorden sprongen uit zijn mond en zijn ogen stonden wijd open. 'En wat als er iets gebeurt, ik wil je niet nog eens kwijt raken.' En om zijn woorden wat kracht te geven, legde hij beide handen op Angels buik. 'noch wil ik dat onze kinderen hun moeder kwijt raken door een op hol geslagen crimineel. Een verkeerde beweging en het is over. Om maar te verzwijgen over onze gasten, die zijn hier omdat je hebt toegezegd over hen te waken. En dan heb ik het nog niets eens over ons kindje.' Dat laatste fluisterde hij zachtjes in Angels oor, maar Angel lachte alleen maar.
'Maak je geen zorgen lieverd, we zijn allebei in perfecte conditie, en ik ga in de stad wel even langs een dokter. Alles komt goed met ons kindje.'
Twee handen streelde zachtjes over Draco's wangen. De aanraking van haar warme handen lieten Draco even weg doezelen, en hij nam Angels handen in de zijne. Hij wilde haar niet weg laten gaan. Hij moest haar al te vaak missen, als ze weer moest werken in de grote steden, maar hij voelde zich ook trots.
'Goed dan. Ga, maar als je in New York bent, bel dan eventjes om te laten weten dat je heelhuids bent aangekomen, en je moet elke avond naar huis bellen.'
'Goed, commandant.'
Angel trok haar hand naar hoofd alsof ze salueerde en draaide zich om.

En terwijl Angel zich omdraaide, een hand nog in die van Draco, leek ze even te aarzelen, maar dat moment was snel voorbij en stapte ze naar voren om vervolgens te verdwijnen. Draco voelde haar warme hand wegglippen en de atmosfeer om hem heen kouder worden.
'Kom snel terug.'

'Heb je het al gevonden?'
'Nee Atar, niks.
'Arch,' BAM.
Met een woedende schreeuw gooide Fëanor een boek door de hal die met een klap tegen de muur terecht kwam.
'Ik begin te vermoeden dat onze gastvrouw de Silmarillen niet heeft Atar,' mompelde Curufin terwijl hij nog eens door de kamer keek, 'We hebben elke hoek van deze manor uit gekampt maar er is nergens een spoor, geen straaltje licht, niks.'
Dat idee had Fëanor ook al gedacht en het kwam in zijn gedachten op om zijn zonen bij elkaar te roepen en terug te keren naar Valinor.
'Ik denk dat we het beste kunnen vertrekken, mijn zonen.'
Zachtjes leek het over zijn lippen te komen, maar Fëanor was er zeker van. De Silmarillen waren niet hier en ze waren hier ook nooit geweest. Er was dus ook geen rede om nog langer te blijven.
'Curufin, haal je broers en kom dan naar de hal we hebben hier te lang getreuzeld.'
Die woorden deden Curufin goed, hij vond het toch al niet zo leuk in dit huis, maar toch, zei een stem in zijn hoofd terwijl hij de trap afliep naar de tuin. Zo gek vond hij ook weer niet en Celegorm eindelijk eens geliefd zien worden door een jonge vrouw deed hem glimlachen. Daarnaast had hij natuurlijk de verhalen gehoord over Húrin van Dor-lómin en de verhalen over Túrin en Niënor, wiens leven tragisch waren geëindigd door Morgoth.
En terwijl Curufin zachtjes naar buiten liep, zijn ogen dicht trok door het vroege ochtend licht, blies een zachte zomerbries door zijn tuniek, een simpel lange mouwen shirt met daar overheen een rood hemd en de initialen van zijn huis, de zeven puntige ster stonden er op ge borduurt,
'Het is eigenlijk zo slecht nog niet,'
En dat was het ook niet, geen van de broers vond het een probleem om lang te blijven. Natuurlijk zouden geen van hen het in hun hoofd halen om dat in het gezicht van hun vader te vertelen.
Met een diepe zucht begaf Curufin zich naar voren, zijn broers zaten met z’n alleen bij de vijver, verhalen van lang geleden op halen terwijl de kinderen van Angel met grote ogen hen aanstaarde, Aragorn en Isildúr hadden twee stokken gepakt en deden de verhalen na.
‘Buig, demon,’ riep Isildúr naar zijn oudere broer, terwijl Aragorn het bijna uitproesten van het lachen. ‘En vrees de wraak van de Noldor.’
‘Nee nee nee,’ riep Celegorm lachend terwijl hij opstond en naast de kleine jongen ging staan. ‘Je moet de zonen van Fëanor zeggen. Niet de Noldor. De zonen van Fëanor zijn machtig, vindingrijk,’
‘Sexy,’ mompelde Angel giechelend terwijl ze haar ogen voorbij Celegorm in de richting van de poort, die een paar honderd meter verder op lag, richtten.
Heel even bleef het stil, Celegorm keek haar even aan,niet wetend wat te moeten zeggen.
'Ja en sexy, herhaalde hij maar na een tijdje een kwade blik op zijn broers werpend die griffelend elkaar aan keken.
Geen van hen hoorde Curufin aan komen lopen, maar keken niet verrassend op toen hij naast hen neer streek.
'Atar wil dat we vertrekken,' het was zachtjes alsof Curufin niet wilde spreken. Maar de worden perste zich uit zijn mond. 'Hij kan de Silmarillen niet vinden en denkt dat Angel de juwelen niet heeft en nu wil hij terug keren naar Valinor.'
Daar keken de elfen van op. Ze hadden al twijfels dat Angel de Silmarillen niet had, maar daar had geen van hen problemen mee, ze konden nu bijkomen van al de pijn die ze hadden aangericht. En Angels dochter had het er nog erger mee, dat betekende dat ze de knappe elf moest gaan missen.
'Gaan jullie echt weg?' vroeg ze met een klein stemmetje.
'Ja, we gaan. Jouw moeder loog over de Silmarillen en er is geen verdere reden om hier nog te blijven.'
Fëanors stem klonk over het terrein terwijl hij op hen afliep. Zijn zwarte haar wapperde in de wind terwijl hij grote passen maakte.
'Atar' alstublieft,' Maedhros stond langzaam op terwijl hij zijn vader smekend aan keek. We hebben zo veel pijn bezorgd, een ontbreekbare eed afgelegd die niemand van ons kon af nemen, die we in dwaze haat hebben opgeroepen en die het ons niet meer bracht dan pijn en leed. We zouden deze kans niet eens mogen hebben voor wat we hebben gedaan, maar toch zijn we hier. Alstublieft vader, denk er nog eens over na.'
Opnieuw werd het stil, Fëanor keek zijn oudste zoon diep in de ogen aan en zweeg.
'Goed dan,'kwam er langzaam uit zijn mond. 'Ik zal doen wat je van me vraagt zoon, en ik zal de Silmarillen even laten rusten voor nu. Maar één verkeerde beweging van dit gedrocht of haar kinderen dan keren we terug naar Valinor, zonder tegen spraak. Duidelijk!'
'Ja, Atar.' Klonk het uit zeven kelen.
'Wilt u bij ons voegen heer Fëanor?' vroeg Aragorn zachtjes nadat Fëanors zonen weer waren gaan zitten en Fëanor van plan was om terug te keren naar het huis.
'En waarom zou ik dat willen?' Fëanor keek Aragorn met zijn ogen tot spleetjes getrokken aan.
'W-wel het is een mooie dag en…'
'En we zouden ons vereert voelen als u zich bij ons zou voegen,' antwoorden Maglor glimlachend. 'Kom Atar, we hebben niks te verliezen.'
Daar kon Fëanor niks tegen in brengen en dus ging hij langzaam door zijn knieën. 'Ongelofelijk hoeveel jullie op jullie moeder lijken.' Mopperde hij. Maar in zich zelf moest hij een beetje lachen en de herinnering aan Nerdanel dreef voor zijn geestesoog.