Geheim 3

De volgende dag was iedereen al vroeg op om de rest op te vangen degene die er dan aankwamen. De drakenvertegenwoordiger was even gaan vliegen en Christophe probeerde hem bij te houden. Terwijl de twee aan het vliegen waren zagen ze vanuit de lucht een blauwe lichtflits. Door de poort verscheen een kleine stoet. Ze vlogen terug naar het paleis. Ook daar had de rest al de blauwe lichtflits gezien. “De drie andere groepen komen”, fluisterde Nina gespannen, hopend dat zij wel allemaal kwamen.
Na drie kwartiers wachten met de andere vertegenwoordigers zag Nina eindelijk de nieuwe stoet aankomen.

Als eerste kwam de vertegenwoordiger van de Centauren met zijn koning. Zijn haar en vacht hadden een licht bruine kleur en de ogen waren dofgroen.
Als tweede kwam de vertegenwoordiger van de Sprekende paarden met zijn koning. Hij was een kastanje bruine hengst met in zijn nek een cirkelachtige zwarte vlek die deels verborgen hing onder zijn zwarte manen. Zijn ogen waren even zwart als zijn nachtelijk zwarte cirkel en manen.
Als laatste sloot de vertegenwoordiger van het Onbekende de stoet af. Maar er was wel de merken dat er iets anders was met deze vertegenwoordiger. Die werd in een rijtuig vervoerd, alsof ze een kwaad wezen gevangen hielden. Er rond stonden verschillende wezens die als wachters fungeerden. Eén van hen opende de deur en er stapte een meisje uit, niet ouder dan 24 jaar. Ze keek verbaast om zich heen, alsof ze niet wist wat ze hier deed. Toen ze uit de wagen was, draaiden de wachters zich om en verdwenen meteen weer, alsof ze het kwaad net hadden afgezet. Ze had bruine ogen die niet echt warm leken, maar het opvallendste was wel haar koperen haar. Ja, echt een koperachtige kleur.

“Wie is zij?” vroeg Christophe nieuwsgierig fluisterend. Voor Nina antwoord kon geven, vroeg de vertegenwoordiger van de Zeemeerminnen- mannen al: “Wie bent u en vanwaar komt u?” Eerst keek het meisje hem raar aan alsof ze nog nooit iemand van zijn soort had gezien en zei toen aarzelend: “Mijn naam is Sarah en ik kom van het Onbekende.”
Een ogenblik lang was het stil en iedereen keek haar vreemd aan. Er woonde toch niemand in het onbekende? Nina doorbrak de stilte door te zeggen: “Straks kunnen we ons aan elkaar voorstellen, maar eerst kunnen jullie rusten tot de zon zijn hoogste punt heeft bereikt.”

Ook nu weer begeleidde Nina de nieuwkomers naar hun kamers. Als eerste dropten ze Sarah. Omdat ze niet wisten hoe haar kamer er moest zien hadden ze het gewoon op een houten hut laten lijken. Haar tapijt was van gevlochten gras en haar matras van mos. Als deken had ze dan aan elkaar genaaide bladeren. Natuurlijk stonden er ook anderen meubels van hout in.
Daarna zette Nina de twee andere vertegenwoordigers af. Hun kamers leken op elkaar. De hele vloer was bij beiden van echt gras gemaakt en op de muren waren levensechte bomen geschilderd. Bij de vertegenwoordiger van de Centauren stonden echter meubels en bij de vertegenwoordiger van de Sprekende Paarden waren sommige plaatsen verdikt met mos zodat ze als ‘stoel’ of ‘bed’ fungeerden.

Nina liet iedereen rusten en ging zelf de vergaderzaal binnen. Ze keek nog even achterom en sloot toen de deur om de nodige voorbereidingen te treffen.