Geheim 2

Als eerste kwam de vertegenwoordiger van de Draken. Hij had rode schubben op zijn jukbeenderen en ros haar. Zijn groene ogen staken daar scherp tegen af. Nina dacht dat hij van de draken kwam door zijn die schubben, maar voor de rest leek hij meer op een mens.
Daarna kwam de vertegenwoordiger van de Zeemeerminnen -en mannen, met zijn koning die statig zijn hoofd opgeheven hield. Allebei kwamen ze door de rivier. Hij had blond- bruin haar, maar bruine ogen. Zijn vissenlichaam had een zilverblauwe kleur.
En als laatste sloot de vertegenwoordiger van de Feeën met zijn koning de stoet af. Zijn haar was donkerbruin tot zwart en zijn donkerbruine ogen keken vriendelijk naar de anderen.
Nina keek nog eens goed naar de fee. Opeens voelde ze een vreemd gevoel in haar buik, een gevoel dat ze nog nooit eerder heeft gevoeld. Het was zo... zo heerlijk! Maar het werd nog beter toen de fee haar aankeek en vriendelijk toelachte. Een rilling liep door haar hele lichaam.

Maar toen Nina naar de struiken en de groep wezens keek, wist ze dat er iets niet klopte. Er waren maar 3 groepen gekomen en geen 5 zoals afgesproken. De feeënkoning leek haar bezorgdheid te zien en kwam naar haar toegevlogen. Haar vader en hij waren goede vrienden. “Wel, prinses Nina, is er iets?” Ze keek hem vriendelijk aan en zei: “Heer, er zouden toch normaal 5 groepen komen? Waar zijn de Nimfen en de Elfen?” “Die komen niet, omdat de Centauren en Dwergen ook komen. En zoals je weet, is er altijd al een conflict tussen beide. Het spijt me voor je, maar ik ben zeker dat de rest wel zal komen”, zei de feeënkoning. Samen met de andere heersers keerde hij het mensenpaleis de rug toe en gingen terug naar het rijk vanwaar ze kwamen. En Nina volgde de rest mee naar binnen.

Eenmaal iedereen binnen was, toonde Nina hen hun kamers. De vertegenwoordiger van de Zeemeerminnen- mannen was al alleen op zoek gegaan. Daarom zette Nina eerst de vertegenwoordiger van de draken af in zijn kamer.
Hij was heel blij met zijn kamer, maar toch vond hij het nog steeds te klein, ook al zei het niet tegen Nina. Als je zijn kamer binnenging, zag je dat alles wat donker was, maar aan de muren hingen toortsen die je alleen kon aandoen met drakenvuur. De vloer was lekker warm voor een draak, voor een mens te warm. De kamer was ook groot genoeg zodat hij daar ook in zijn drakengedaante in kon. Uit voorzorgsmaatregelen was alles uit steen gemaakt voor als hij zou vuurspuwen.
Nadien zette Nina de feeënvertegenwoordiger af. Hij was heel wat opener en socialer en hij stelde zich voor als Christophe. Christophes kamer was in de muur gemaakt aan het einde van een gang waar ook Nina’s kamer was. Voor zijn deur was er een klein cirkelachtig platform met een reling waarop hij kon landen. Als je door de houten deur ging, zat je precies tussen het bladerdak. Alles was van bladeren gemaakt: kasten, bed, stoel, ... Natuurlijk op feeënformaat...
Nina ging terug naar de grote hal om te zien of de laatste vertegenwoordiger ook zijn kamer had gevonden. Hem kwam ze echter meteen tegen hij zei iets wat beteuterd: “Euh... excuseer me... maar euh... ik kan mijn kamer niet echt vinden...” Nina glimlachte vriendelijk en leidde hem naar buiten. Zijn kamer was natuurlijk buiten en leek op een vijver. Maar als je erin dook, zag je allerlei meubels op de bodem liggen die gemaakt waren van glas in allerlei kleuren. Ook hadden de mensen speciaal voor hem een soort rivier door de gangen aangelegd zodat hij zich zo ook in het paleis kon verplaatsen. In de eetzaal en de vergaderzaal waren er speciale plaatsen voor hem voorzien. Ook voor de trap was er een rivier aangelegd. Daardoor waren er in het paleis ook zoveel kleine bruggetjes.

Nadat Nina hem had afgezet, ging ze naar haar kamer. Ze had geen honger, dus daarom vermeed ze de keuken en de eetzaal. Haar maag zat in de knoop. Wat moest ze doen? Twee rijken waren al niet komen opdagen, ze had al gefaald! Terwijl Nina de deur van haar kamer dicht deed, hoopte ze dat de andere groepen morgen wel allemaal zouden komen.