Jursena - 14

Het was een zware verantwoordelijkheid en ik betwijfelde of ik het aan zou kunnen, nu ik zo lang weg was geweest.

Die middag stonden de raadsleden meteen in toen ik de raadszaal in wandelde, met mijn vader achter me. Ik ging op Keylina’s plaats zitten.
“Mijn zuster, vuurvrouw Keylina, laat zich verontschuldigen”, zei ik kalm. “Zij blijft bij vuurvrouw Jursena aangezien die erg ziek is.”
“Hoe is het met haar?”, vroeg meteen iemand.
“Niet goed”, zei ik kalm. “Er zijn een aantal ervaren watermeesters hier om haar te genezen, maar ze weten niet zeker of ze haar beter kunnen maken.”
“Laat ons het beste hopen”, zei één van de andere raadsleden. “Het is goed dat u die genezers mee kon brengen, prinses.”
“Ik ben meteen teruggekeerd zodra ik het nieuws hoorde en zij waren meer dan bereid me te vergezellen.”
“Het is goed dat u er weer bent, prinses. Met alle begrip voor het verdriet van uw zuster, maar de laatste weken heeft zij ons land niet meer werkelijk geleid. Ik hoop dat u hier blijft nu?”
“Ik zal mijn tijd altijd verdelen tussen Vuurnatie en Waterstammen, maar zo lang mijn zuster en de rest van het land me werkelijk nodig heeft, blijf ik uiteraard hier.”
“Dus u gaat het land voorlopig leiden?” Ik glimlachte fijntjes.
“Met jullie hulp, uiteraard”, zei ik kalm. “Ik ben me er van bewust dat ik veel gemist heb tijdens mijn afwezigheid, daarom draag ik de leiding voor deze zitting dan ook over aan mijn vader.” Ik gebaarde naar hem en hij stond op. Kordaat nam hij de leiding en een paar uur later was alles besproken wat er besproken moest worden en was ik zelf ook weer heel wat beter op de hoogte.

Twee dagen later keken Yue en Diana elkaar aan, vlak nadat Keylina was gaan slapen.
“Is er iets?”, vroeg ik aarzelend. De manier waarop ze elkaar aankeken, voelde aan alsof er iets belangrijks te zeggen viel.
“Een verandering”, zei Yue.
“Positief? Wordt ze beter?”, vroeg ik hoopvol. Yue en Diana wisselden een blik.
“Nee, Lizzie”, zei Diana zacht. “Het is iets… Het is moeilijk uit te leggen… Het gebeurt soms, bij mensen die echt vreselijk ziek zijn, dat helemaal op het einde… Ze lijken eigenlijk beter te worden, maar worden dat niet.”
“Dus… Jullie bedoelen…”



Ja, ik weet het, dit is misschien in het verhaal niet echt de tijd voor een feestje, maar ik heb geen zin om te wachten...
Met enige trots wil ik jullie meedelen dat ik niet alleen begonnen ben aan het herschrijven van dit verhaal naar een OP-versie, maar ook dat het er naar uit ziet dat het qua lengte een trilogie gaat worden en...
dat het eerste deel ervan af is! *O*
Dus, misschien een beetje voorspelbaar, jullie horen het vast al aankomen...
Ik zoek kandidaten om het verhaal na te lezen. Het is natuurlijk niet iets van, dat zal ik wel even doen, aangezien het verhaal in word bijna 200 pagina's telt (100K woorden), maar ik verwacht natuurlijk ook niet dat het meteen af is. Ik zou het per twee hoofdstukken sturen iedere keer (er zijn 41 hoofdstukken in totaal) en ik hoop alle commentaar tegen ten laatste oktober bij elkaar te hebben om echt te kunnen herwerken. Dus als er onder jullie mensen zijn die het verhaal willen nalezen (eventueel tegen een kleine beloning), laat maar even weten