29. De wedstrijd
Als ik de volgende ochtend wakker word, is het bed leeg en is het doodstil in de kamer. Dan weet ik weer waarom... Vandaag is de eerste wedstrijd.
Snel spring ik mijn bed uit en doe mijn supportersoutfit aan, die bestaat uit een jersey, een korte broek en rode Allstars. Dan loop ik naar de kamer van Junior, maar die is al met zijn nanny op pad. Ik zal er nu toch echt aan moeten geloven...
In de ontbijtzaal is de spanning niet te harden. Zonder iets te zeggen ga ik tegenover Cristiano zitten, maar hij lijkt me niet te zien. Met een blik op oneindig maakt hij af en toe een lichte beweging, maar ik snap er niks van. Leonel Pontes, de assistent-coach, komt naast me zitten en legt het me uit. Het schijnt dat hij dit vaker doet op wedstrijddagen.
'Wat is hij dan aan het doen? Hij ziet eruit alsof hij een spasme en een epileptische aanval tegelijk heeft.' zeg ik zachtjes.
Pontes moet moeite doen om niet te lachen. 'In gedachten ziet hij zijn tegenstander, en dit zijn de eventuele bewegingen die hij dan kan maken.' Begrijpend knik ik. Dan begint Cris ineens zacht te mompelen, terwijl de bewegingen doorgaan.
'Não, à esquerda.' klinkt het zacht. Ik trek mijn wenkbrauw op. Kennelijk moet hij dus naar links. Allright.
Dan komt Fleur aanlopen, en ze trekt net zoals ik haar wenkbrauw op. 'Oke, ik ga het niet eens vragen. Maar even over iets anders, het is gelukt om alle schema's in orde te krijgen.' Ik geef haar een knuffel, wat een engelte. Ze heeft zojuist de selectie gered. Ze moet lachen. 'Ik doe gewoon mijn werk hoor'.
Op weg naar het stadion is de sfeer gelukkig al wat beter, en algauw schalt het volkslied door de boxen terwijl iedereen meezingt. Fleur en ik zitten er allebei een beetje onbeholpen bij, omdat we allebei uit Nederland komen. Op eens staat Bento naast ons. 'Ophelia, kan ik even met je praten?' Ik knik en klim onhandig over Fleur heen naar het gangpad. We lopen naar de voorkant van de bus, zodat niemand behalve de overige coaches ons kan horen. 'Ik heb met FIFA gesproken, en we mogen de groepsfase afmaken. Als de rest dan nog niet beter is, dat wil zeggen iedereen, dan moeten we naar huis.' Ai, dat is balen.
'Ik vraag je dan ook om dit niet aan de rest te vertellen, dat doe ik zelf wel na de wedstrijd.' Weer knik ik, en ik loop terug naar Fleur.
De tweede helft van de wedstrijd is aangebroken, en we zitten op het puntje van onze stoelen. Het ziet er niet naar uit dat ze gaan, want de wissels zijn inmiddels op, en een aantal spelers kan gewoon bijna niet meer. Maar ze blijven doorgaan, wat er ook gebeurd. Dit resulteert uiteindelijk in een gelijkspel van 2-2, maar iedereen is apetrots op ze, zeker gezien de omstandigheden. Het is feest op de tribune, en Fleur en ik piepen ons tussen de menigte uit richting de kleedkamers. Dan galmt mijn ringtone door de catacomben van het stadion.
'Jongens, wacht even!' Ik gooi de deur van de kleedkamer open met een grote glimlach. Nieuwsgierig kijkt iedereen me aan.
'Ik heb nog een reden tot feest, want ik heb goed nieuws! Beto en William kunnen weer meedoen!' Er wordt hard gejuicht en we feesten nog door in de kleedkamer, en dan gaan we terug naar het hotel.
Ik ben weer terug! Whoohoo. Laat me vooral even vinden wat jullie graag in het verhaal zouden zien!
Liefs,
Michelle
Er zijn nog geen reacties.