Geheim 1

Eenmaal Nina haar kamer was uitgelopen, kwam de drukte van alle bediendes op haar af. Ze zuchtte, want zij moest deze wanordelijke massa gestructureerd krijgen. Ze liep naar de Vergaderzaal en liet iedereen bij zich komen. Snel wees ze de mensen hun taken toe en ze gingen meteen aan de slag. Haar vader Oregan had een andere belangrijke taak op zich genomen en was daardoor niet meer in het Mensenrijk. Daar moest nu zij over heersen.
Het werd een grote dag. Vandaag zouden er van alle rijken verschillende vertegenwoordigers worden gestuurd die voor onbepaalde tijd in het Mensenrijk zouden blijven. Zo zouden de verschillende rassen elkaar leren kennen en zo vriendschap sluiten. Nina wou er niet aan denken wat er zou gebeuren als haar taak mislukt. Dat zou een regelrechte oorlog veroorzaken. Eerst liep ze door een gang en klopte aan bij Dennis.

Hij was een dwerg. Dwergen zijn erg op zichzelf geworden, dus was Dennis helemaal alleen naar het Mensenrijk gekomen. Onderweg werd hij aangevallen door de Elfen, de Nimfen en de Feeën, maar hij heeft alles overleefd. Hij is de neef van de dwergenkoning, dus een belangrijk persoon. Het enige wat hij bij had, was zijn maliënkolder, zijn leren wambuis, een paar leren laarzen en nog zijn bijl. Dennis was zoals alle dwergen kleiner dan een mens en hij had donkerbruine ogen, baard en haren. Hij was nog redelijk jong, maar desalniettemin was hij net als de rest van zijn volk koppig.
Nina kon niet echt met koppige wezens omgaan, dus daarom ontweek ze hem zo veel mogelijk, voordat ze er ruzie mee zou krijgen.
“Dennis, kom je? De anderen komen en volgens mij zou het ook beter zijn voor jou om eens uit je kamer te komen...” vroeg Nina, en niet veel later opende Dennis morrend de deur. In zijn kamer stond een kleine oven en de rest was van steen en klei gemaakt. Door een klein raampje kwam er licht naar binnen en verlichtte zo zijn kamer. Zo had hij het graag, dus zo hadden ze het ook gebouwd. Elke kamer was aangepast aan de gast die erin kwam logeren. Enkel van het Onbekende hadden ze geen exacte kamer kunnen maken, wan ja, hoe het daar uit zag was... nou ja... onbekend.

Samen stapten ze door de grote hal en opende de grote poort. Toen de deuren net open waren, zagen ze allebei een blauwe lichtflits over de bomen. ‘Het teken!’ dacht Nina en ze liep naar het grasveld voor het paleis, op de voet gevolgd door Dennis. Het was ’s ochtends, dus de zoom van haar jurk werd nat van het dauw. Ze wachtten drie kwartiers lang op het midden van het grasveld, toen er opeens een stoet aankwam vanuit de schaduw van de struiken en bomen die aan het grasveld grensden.