Pijn

Het is donker buiten en in de verte zie je licht flitsen. De donder is nog net niet te horen. Je hoort mensen praten en lachen, ze komen net terug van een avondje uit gaan. De huizen langs de weg hebben de gordijnen dicht gedaan en het licht op de oprit aangelaten voor hun dochter of zoon. Struikelend loop ik langs de donkere huizen en probeer me overeind te houden aan een lantarenpaal. Mijn hele lichaam doet pijn, maar ik moet door. Ik moet naar dat ene huis, waar ik weet dat ze nog op zijn. Ik zet me af van de lantaren paal en loop naar de volgende. Met elke stap worden mijn voeten zwaarder. Ik zie het huis voor me opdoemen. Bijna, nog even. Mijn voet bereikt de oprit en mijn lichaam lijkt er gewoon mee op te houden. Ik val voorover en duw mijn handen vooruit om me op te vangen, maar ze zijn niet sterk genoeg. Even blijf ik verlamd liggen. Ik kan mijn hoofd optillen en kijk naar voordeur. Dat stukje kan ik nog wel. Mijn hand liggen plat op de grond en ik druk me op mijn knieën. Eerst mijn knieën naar voren en dan mijn handen. Kruipend haal ik de voor deur. Ik hijs me zo ver overeind dat ik op de bel kan drukken en laat me dan weer vallen. Ik heb gehaald… Ik hoor de voetstappen naar de deur, maar ik kan mezelf gewoon niet meer wakker houden. Ik ben veilig, ik heb gehaald. Zeg ik tegen mezelf. Het is goed.

Zonlicht komt door de spleet van het gordijn. Ik draai me op mijn zij, een fout. Met een zacht gilletje schiet ik overeind. De zuster komt snel binnen rennen. ‘’Alles in orde?’’ Vraagt ze dat nou serieus? Denk je serieus dat alles goed is met me na wat er gebeurd is. Toch beweeg ik langzaam mijn hoofd op neer. Ze checkt de gegevens van het schermpje en stelt wat in. ‘’Ik heb de morfine iets verhoogd.’’ Nadat ze dat gezegd heeft loopt ze de ruimte weer uit. Ik staar voor me uit en probeer alles te vergeten wat ik weet, maar alles staat te vers in mijn geheugen gegraveerd. Ik sluit mijn ogen en mijn handen gaan vanzelf naar mijn gezicht. Ze proberen de wereld voor mij te verbergen. Of is het andersom? Als de deur met een zachte plof dichtvalt, vliegen mijn handen zo snel naar het rand van het bed dat ik er zelf van schrik. “Je bent wakker.’’ Ik kijk in zijn blauwe ogen. Zolang geleden, jaren. Toch lijkt hij geen jaar ouder. Ik beweeg mijn ogen op en neer maar kan niks zeggen. Ik wist dat ze me zouden helpen, maar hem nu hier te zien staan. Tranen staan in mijn ogen. Het liefst wil ik hem kapot schelden en met alle kracht die ik heb iets aan doen. Maar aan de andere kant wil ik naar hem toe rennen en mijn hoofd tegen zijn borst aandrukken. Deze twee gevoelens strijden om een winst in mijn binnenste. Hij komt langzaam naar me toegelopen. Hij is er van bewust wat er gaan de is en laat me doen wat ik moet doen. Ik knijp mijn ogen dicht, alsof ik dan alles kan vergeten, alles uit mijn geheugen kan wissen. Helaas. Zijn ogen zijn nog steeds op mij gericht, ik voel ze. Voorzichtig voel ik hem mijn hand pakken. Ik trek hem niet uit zijn hand. Ik ben naar hen toegekomen, ik heb ze op het moment wat ik zat wat er met mijn ouders gebeurde vergeven. Ik kijk op in zijn ogen. Zijn ogen staan bedachtzaam en verdrietig. Achter hem zie ik dat de deur weer open gaat. Zachte voetstappen komen binnen. Drie paar. Ik slik de brok in mijn keel weg. Ik wil zo veel zeggen, ik wil ze het vertellen. Maar het lijkt alsof ik mijn stem kwijt ben. De meisjes kijken me aan. Ze zijn bang, omdat ze weten dat er iets niet goed is met mij. Ik zie hoe ze me aankijken en vanzelf gaan mijn armen omhoog en open. Als uitnodiging. Tegelijk klimmen ze op bed, in mijn armen. Ik leg mijn kin op Ella’s hoofd. De oudste van de twee. An verstopt haar gezicht tegen mijn borst. De kleine stukjes van mijn hart, lijken minder beschadigd nu ik hun vast hou.