#006

Het is nu al een paar weken geleden dat mijn vader zo plotseling op de stoep stond. We hebben sindsdien veel gepraat en ik ben blij dat ik hem toen niet weg heb laten lopen. Ik voel dat hij er echt spijt van heeft en mijn moeder fleurt weer helemaal op. Als een roos in de bloei van zijn leven.
'Hey waar zit jij nou met je gedachtes?' Vraagt Kiara lachend. Ik schrik op en kijk haar verward aan. Ze wijst grijnzend naar de rosborstel in mijn hand.
'Je probeert nu al 3 minuten de hoeven van Sundance uit te krabben met die borstel.'
Ik schiet in de lach, ik was zoals gewoonlijk weer heel snugger bezig.
'Sorry, maar mijn vader heeft gevraagd of ik mee wil naar de ouder kind dag van de brandweer.' Zeg ik via het krukje mijn been over haar warme rug sla.
'Nou dat is leuk toch.' Zegt Kiara bemoedigend.
Ik zucht en streel Sundance.
'Weet ik, maar toch is er een klein deel in mij dat steeds weer op de teleurstelling wacht dat hij zomaar weer weg kan zijn.' Leg ik uit.
Kiara knikt begrijpend.
'Toch zou ik het doen, misschien herstelt dat jullie band een beetje.'
Daar had ze een punt, een wat heb ik te verliezen?
'Goed, als we terug komen zal ik tegen hem zeggen dat ik meega.' Besluit ik.
We rijden in stilte verder en ik kijk genietend naar de zon die achter de heuvels verdwijnt.

Na een tijdje rijden kijkt Kiara op haar horloge.
'Shit ik had allang thuis moeten zijn, ik zou op m'n broertje passen!' Roept ze verschrikt uit.
Ik weet dat haar ouders best wel streng zijn als het op tijd aankomt.
'Ga maar snel, dan kan je Star in de stapmolen zetten om hem uit te stappen. Ik zet hem wel op stal met een zweetdeken.' Zeg ik bezorgt.
'Dankjewel!' Roept ze en dan galoppeerd ze terug naar de richting waar we vandaan kwamen.
Ik in tegendeel had nog helemaal geen zin om naar huis te gaan.
Ik spoorde Sundance aan in een soepele galop en zie brieste even vrolijk. Dan trekt iets bruins in het veld mijn aandacht. Als ik beter kijk zie ik tot mijn vreugde dat het herten zijn met kleintjes. Opeens hoor ik nog meer galopperende hoeven en tot mijn teleurstelling rennen de herten verschrikt weg. Boos kijk ik naar de gene die dit op zijn geweten heeft. Tot mijn verbazing is het een jongen op een prachtige kwpn'er.
'Kijk nou wat je doet! Nu zijn alle herten weer weg.' Roep ik verontwaardigt. De jongen kijkt me neerbuigend aan.
'Als je hier alleen komt om naar die beesten te kijken dan kan je beter naar de kinderboerderij gaan stom boerenkind.' Zegt hij met bekakte stem.
Wat noemde hij me nou net? Mijn ogen vernauwen.
'Hoezo stom boerenkind?'
De jongen wil weg rijden maar ik blokkeer het pad en hij zucht.
'Je kan aan alles van jou zien dat je paardrijden niet serieus neemt. Waar is je zadel? En je bit? Zo kan je geen wedstrijden winnen hoor.' Zegt hij uit de hoogte.
Ik rol met mijn ogen, dus het was zo'n typetje.
'Ik heb medelijden met je paard, wat wil hij voor zijn verjaardag? Oh ik weet al wat, een berijder met een hart.' Zeg ik venijnig.
'Laat me er langs, ik moet trainen.' Zegt hij bevelend.
Met tegenzin ga ik aan de kant en ik zie hoe de jongen veels te hard aan het bit trekt een harde hulpen geeft met de zweep en zijn sporen. Zijn paard galoppeert er vandoor.
Wat was dat een rotjoch. Ik besluit nu toch maar naar huis te gaan aangezien het best donker word.

Eenmaal op stal verzorg ik de paarden, zet ik Star binnen, voer ik de paarden en dan loop ik naar binnen. Daar zie ik mijn ouders samen op de bank met een glas wijn.
'Pap, ik wilde even zeggen dat ik morgen graag met je mee ga naar de ouder kind dag.' Zeg ik voorzichtig.
Er breekt een stralende lach door op zijn gezicht en ik kan zo zien waarom mijn moeder voor hem was gevallen. Hij zet zijn glas neer en neemt me in een verstikkende omhelzing. Ik zie mijn moeder opgelucht kijken.
'Wat fijn dat je mee wilt.' Zegt hij blij.
Ik vind zijn reactie fijn, blijkbaar wilt hij echt heel graag dat ik mee kom.
'Ik heb trouwens gekookt.' Zegt hij vrolijk terwijl hij ons meeloodst naar de keuken.De geur van zijn speciale vegetarische spagethie komt me te gemoet en het water loopt me in de mond.
'Dit heb ik zo gemist!' Zeg ik als we zitten te eten. Ik zie dat mijn woorden mijn vader raken maar dat hij het niet wilt laten merken.
Voor de rest werd het een hele gezellige avond.