18/05/2015 | Herinneringen
Naast mijn bed staat, zoals in zovele kamers, een nachtkastje. Niets bijzonder zou je zeggen. Maar in dat kastje zitten al mijn herinneringen verborgen. Op een gepropt als rommel, maar gekoesterd als goud. Als ik niet kan slapen, is dat kastje mijn toevluchtsoord want laten we eerlijk zijn, het schaapjes tellen is intussen achterhaald. Nog een zo'n schaap en ik leid ze allemaal naar de slachterij. Ook niet waar want dat kan mijn frêle hartje niet aan.
Maar goed, het kastje dus. het is tot aan de nok gevuld met brieven, foto's en kaarten. Die ik allemaal opnieuw bovenhaal als ik niet kan slapen. En bij het zien van al die herinneringen, gespreid over het bed, strijken de emoties meteen over mij neer. Voor even voel ik het weer, voor even mag ik het opnieuw beleven.
Ik heb nu ook achterhaald waarom ik zoveel waarde hecht aan die kleine en schijnbaar onbelangrijke herinneringen. Mijn grootste angst is immers vergeten. En iedere kaart, iedere foto, iedere brief draagt meer dan enkel inkt. Heeldere verhalen gaan schuil achter die afgesleten papieren.
Ik vergeet zoveel en bovendien zo snel. En al wat ik wil is zoveel mogelijk onthouden. Maar gevoelens vergaan en nemen maar al te vaak de herinneringen mee. Er blijft hier en daar een woord over. En aan die woorden klamp ik mij vast. Totdat ook zij vervagen. Maar des te vager, des te harder ik mij vastklamp.
De woorden die zijn overgebleven. De verhalen bij foto's, briefen en kaarten, die wil ik eveneens met jullie delen. Zodat ze ook in jullie een klein beetje kunnen voortleven
Reageer (1)
Vergeten is inderdaad een bangmakend begrip.
9 jaar geledenEr zit een meisje bij mij op school, nu in haar derde jaar havo.
Ze is deel van mijn vriendengroep en typisch zo'n persoon, die niemand ooit gaat vergeten na zijn of haar eindexamen. Waarom? Dat is moeilijk te zeggen. Je zou haar moeten ontmoeten voor je het begreep. Ze is uniek, heeft een heel eigen gevoel voor humor en logica.
"Daar ligt Almelo, en daar Hengelo. Omdat gras groen is,"
En ik? Ik ben maar een simpel, nietig persoon. Als je mij zou zien - niet dat ik opval, - dan kijk je niet eens twee keer kom. Ik ben klein, enorm klein voor mijn leeftijd, en ik pas nogsteeds tussen de kier tussen de deurtjes van de in- en uitcheck poortjes bij de metrostations door.
Ik draag bijna altijd zwart, en zo niet dan zie ik er meestal heel netjes uit. Maar toch bestaat negentig procent van mijn kledingkast uit shirts met het logo van een bekende of minder bekende rockband.
En laten we maar niet over mijn haar gaan beginnen, aangezien dat negen van de tien keer gewoon niet zit. Kortom; blond en, tja, ontploft.
Ik ben zo'n persoon waar je gemakkelijk overheen loopt. Ookal heb ik misschien een sterke mening en een grote mond; ik hou me altijd wat meer op de achtergrond. Er zijn maar weinig mensen die me echt hebben weten te doorgronden. Want, ja, ik zal altijd dat rare joch blijven dat enerzijds een grote passie heeft voor muziek die vaak in de volksmond herrie wordt genoemd, en anderzijds ook grote intresse heeft in kunst, cultuur en taal.
Citerend uit de bestseller The Fault In Our Stars, van John Green; "Vergetelheid is onvermijdelijk,"
Augustus is ook bang voor het vergeten. Maar Hazel vindt dat die angst tijdverspilling is.
En dan mogen zij minder snel vergeten worden, als het echte personen waren, misschien, vanwege hun ziekte (die overigens wél angstaanjagend is).
Maar je kan niet, zeker geen twintig jaar aan ervaringen en herinneringen, alles in je hoofd kwijt. Ik probeer me ook vast te klampen aan alle leuke herinneringen, maar ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik iets vergeet. Maar dat is niets om treurig om te zijn; want vergetelheid is onvermijdelijk.
Ik ga vergeten worden, en al mijn herinneringen en ervaringen.
Het meisje uit drie havo gaat vergeten worden, en al háár herinneringen en ervaringen.
En jij gaat vergeten worden, en dus ook al je herinneringen en ervaringen. Maar zeg zou zelf, kun jij je nog herinneren wat je het liefst deed, en waar je het liefst was toen je een kleuter was? Dat zal toendertijd iets zijn geweest wat je nooit meer zou vergeten.
Maar over twintig jaar ben je al weer half vergeten welke baan je nu hebt.
Ik zal over twintig jaar ook wel niet meer alle songteksten van Nirvana uit mijn hoofd kennen.
Maar dat is niets om treurig om te zijn. Want je moet je leven leven zonder angsten en zonder spijt, en dat wordt flink belemmerd als je je vastklampt aan het verleden, op wat voor manier dan ook.