03/05/2015 | De Toekomst

20 Jaar, Ik ben twintig jaar, toen ik jonger was, dacht ik altijd dat ik op deze leeftijd aan mijn toekomst zou werken. Dat die dagdromen zouden overgaan in realiteit. Maar niets is minder waar. Ik ben twintig jaar en ik weet totaal niet waar ik naartoe wil of wie ik wil zijn. In mijn directe en zelfs indirecte omgeving is iedereen aan die dromen aan het werken terwijl ik in rondjes blijf draaien. Al wat ik ooit wilde doen is schrijven maar als job is dat een taboe. Bovendien moet je al heel veel talent hebben om effectief van je hobby te kunnen leven.
Als klein meisje kon ik alles worden, de gekste dingen eerst maar nu lijkt die ongeremde fantasie zo ver weg. Ik heb mijn studies opgegeven en sta momenteel te werken in een winkel. Een toekomst die ik nooit voor ogen heb gehad maar wel die toekomst waarvoor ik nu moet settlen. Ik wil niet settlen, dat wilt niemand. We willen allemaal onze dromen waarmaken. We willen allemaal vechten voor onszelf en zelfs anderen. We willen doen wat we graag doen. En waarom ook niet? Dit zijn plannen op lange termijn. Ons leven bestaat erin om te streven naar geluk en dat begint bij de juiste studie of job. Want dat zal je dag in dag uit doen.
Maar wat als dat kleine meisje niet langer spreekt. Als je haar teleur hebt gesteld en haar de mond hebt gesnoerd, wat moet je dan doen? Hoe kan je dromen zonder toekomstvisie?
En uiteraard moet je in het heden leven maar is dromen niet minstens even belangrijk?  Ik probeer te genieten van mijn job en mijn leven. Sterker nog ik heb alle redenen om gelukkig te zijn maar eens in de zoveel tijd loop ik tegen een muur en ontploffen al die ballonen gevuld met dromen boven mijn hoofd.

Hoe zit het met jouw toekomst?

28 Jaar We zijn nu acht jaar verder en er is nog niet veel veranderd. Ik heb zes jaar in die winkel gewerkt, steeds met enige weemoed. Maar ik mag niet overdrijven, ik heb immers veel geleerd en ik deed mijn job graag. Ik was bezig met mode, een van mijn favorieten bezigheden. Het was dus niet allemaal kommer en kwel. Integendeel. Ik heb fijne collega's gehad, minder fijne collega's. Ik heb plooien gladgestreken al zijn sommige kreukels er nooit uit gekomen. Maar dat is normaal. We zijn allemaal zo heerlijk "anders" en al die persoonlijkheden kunnen niet altijd klikken. Al doe je nog zo je best. En ik deed mijn best want ik wilde niets liever dan door iedereen geliefd te zijn. Maar goed, zes jaar was spoedig gepasseerd. En plots was daar een nieuwe manager. Helaas klikte het niet met ons team. En na licht pestgedrag naar mij en enkele andere collega's toe, heb ik besloten het bedrijf te verlaten.
Op naar het volgende. Met zoveel enthousiasme en wilskracht. Oh wat was ik zo ontzettend naïef. Niets had me kunnen voorbereiden op de choas waarin ik beland ben. Collega's die nauwelijks naar elkaar omkijken. Collega's die te hard werken. Die zich geen enkele fout kunnen veroorloven en bij gevolg op de toppen van hun tenen lopen. Een baas die door het bos de bomen niet meer zit. En dan maar roept tegen alles en iedereen die hij op zijn pad tegenkomt. In de hoop zijn weg terug te vinden. In ieder geval een zeer slechte werkervaring. Met veel gevolgen van dien maar daarover later meer. Om meer even aan te tonen dat ik nog steeds tegen die muur aan het lopen ben. En die ballonen gevuld met kinderdromen zijn allemaal reeds ontploft. Ik ben niet moedeloos maar wel bang.

Is dromen wel zo gezond?