OO6 - Finally Weekend... not really

---

De laatste bel was gegaan en met ons gewoonlijke groepje lopen we de school uit.
“Ik moet meteen naar huis, mijn vader was niet echt blij maandag toen ik laat thuis kwam dus ik ga maar gewoon op tijd naar huis” zeg ik als de meiden voorstellen om de stad in te gaan. Eigenlijk wil ik gewoon naar huis...
“Je gaat al de hele week meteen naar huis” zucht Lyndsae geïrriteerd.
“Kom op, Lyn, laat die meid. Ze is pas net bij haar vader gaan wonen. Natuurlijk wil ze geen problemen met die man!” zucht Poppy tegen Lyndsae.
“Ze zal het wel leuk hebben op skype enzo” grijnst Caitlynn tegen me.
Mijn wangen worden rood. De afgelopen dagen heb ik geskyped met Niall Horan. Niall Horan! Hij vroeg me dinsdag avond op Twitter om mijn skype-en natuurlijk gaf ik die!- en sinds dien skypen we elke dag wel zo’n beetje. Naar London verhuizen is het beste wat me ooit is overkomen!
In de afgelopen dagen heeft hij me heel veel getroost omdat ik nog steeds moeite had met het verwerken van de dood van mijn moeder en daar ben ik hem dankbaar voor. Maar dit wat allemaal gebeurt, alle gesprekken met hem, de ontmoeting… het is iets waar ik al jaren van gedroomd heb!
“Doe hem de groeten van ons, he” grinnikt Denise.
“Zal ik doen” glimlach ik.
“En vergeet ons niet als je toegelaten word in zijn beroemdheden clubje! Je zal niet meer welkom zijn als je ons wel vergeet” zegt Lyndsae chagrijnig. Sinds ik contact heb met Niall-en zo ook de andere jongens aangezien die veel te nieuwsgierig zijn- is ze ineens heel arrogant en jaloers tegen me. Het is dat de andere meiden gewoon blij voor me zijn anders was ik waarschijnlijk al lang uit het groepje geknikkerd. Alleen maar omdat de Queen B jaloers moet zijn…
Het is begrijpelijk dat Lyndsae jaloers is-de rest zal natuurlijk ook wel jaloers zijn, maar dat ze dan meteen zo arrogant en boos moet gaan doen slaat nergens op. Kan ze niet gewoon blij voor me zijn zoals de andere meiden?
We zeggen elkaar gedag en ik stap op mijn fiets richting huis…

Als ik thuis ben zeg ik mijn vader gedag en loop ik direct naar boven om mijn laptop op te starten.
“Ook een goedemiddag, Rose!” klinkt het nog van beneden.
“Ja goeiemiddag, pap!” roep ik naar beneden. Ja ik ben hem pap gaan noemen, en aan zijn gezicht kon ik zien dat hij er blij mee was. Sindsdien is John ook niet meer zo vaak knorrig tegen mij. Goede vooruitgang dus.
Ik pak mijn mobiel uit mijn broekzak en kijk weer even online, misschien zijn er nog interessante dingen online gezet...
Op twitter zie ik dat de jongens een nieuwe auto hebben, een glimlach siert mijn lippen: Precies de auto waar Niall gister zo vrolijk over was omdat ze het voertuig vandaag waarschijnlijk gingen kopen. Een mooie rode sportwagen cabrio –of zoiets. Vanavond zouden ze er een ritje mee maken staat er op twitter, hun eerste echte testrit.
“Rose!” klinkt het van beneden.
“Ja?” roep ik vragend terug, John zijn stem klonk dringend... wat zou er aan de hand zijn?
“Waarom kom je niet een keer beneden zitten?” vraagt mijn vader me vanuit de hal beneden.
“Eh, ik heb vrienden waar ik mee wil skypen?” roep ik terug.
“Rose! Ik ben je vader, oke? Laat me je dan ook alsjeblieft leren kennen! In de week dat je hier bent geweest heb ik je nog amper gezien. Of je bent op school, of je bent op je kamer! Kom nou eens beneden” roept mijn vader lichtelijk geïrriteerd.
Een beetje verbouwereerd loop ik de gang op en ga bovenaan de trap staan.
“Waar komt dit ineens vandaan?” vraag ik hem met opgetrokken wenkbrauwen.
“Ik weet niet wat jij bij je moeder altijd deed maar ik vind het niet fijn dat mijn dochter zich afsluit op haar kamer” zucht John. Zijn stem verlaagd zich en hij begint boos te klinken…
“Wat?” ik kijk hem aan, hij haalt mijn moeder erbij, serieus? Waar haalt hij het lef vandaan…
“Ik ken je niet, Rose! Laat me je gewoon leren kennen. Er leeft een vreemde in mijn huis die ik mijn dochter noem en ik weet maar niet waarom! Ik kan dit zo niet langer, Rose” hij klinkt teleurgesteld.
“Alsof je dat niet aan jezelf te danken hebt! Je kent mij niet? Wil je me leren kennen dan? Dat had je verdomme twaalf jaar terug moeten bedenken!” gil ik woedend.
“Sla niet zo’n toon tegen me aan en let op je taalgebruik!” roept hij boos terug “En anders ga je maar weg als je zo ondankbaar wil zijn! Ik had je ook in een pleeggezin achter kunnen laten!” vervolgt hij woedend. Tranen springen in mijn ogen en ik ren naar mijn kamer.
Oke, dan ga ik wel. Mompel ik binnensmonds. Ik trek mijn schoenen weer aan en neem mijn mobiel en oordopjes mee. Het volgende moment storm ik de trap af, naar de keuken en naar buiten.
“Waar ga jij heen?!” roept John me toe.
“Weg! Precies zoals je wilt!” gil ik tegen hem.
Ik haal mijn fiets uit de schuur en loop de tuin ermee uit waarna ik ga fietsen. Waarheen? Ik weet niet waar ik heen moet…

Het is koud buiten, en natuurlijk heb ik mijn jas niet aangetrokken.. ik kijk achterop en ga steeds sneller fietsen, waar moet ik heen? Ik besluit gewoon recht door te gaan, alsmaar rechtdoor. Als ik dan de weg kwijt ben weet ik hoe ik terug moet. Niet dat ik nog terug naar dat huis van mijn vader ga...
Zonder af te remmen of om te kijken steek ik een straat over. Een luide claxon klinkt naast me en ik kijk verschrikt opzij, de auto gaat vol in de remmen maar het was te laat. Mijn lichaam word een aantal meter verderop gelanceerd en een enorme piep klinkt in mijn oren, alles om me heen gaat in een waas aan me voorbij. Ik hoor stemmen, maar weet niet wat ze zeggen...
Alles doet zeer, dat voel ik nog. De ondraaglijke pijn in mijn zij, mijn been en mijn borst. Zelfs ademen doet zeer. Het gevoel en de angst dat ik dood ga dringt mijn lichaam binnen, ik wil helemaal niet dood! Mijn vader zou zich zo schuldig voelen... het spijt me zo, ik had nooit zo boos moeten worden..
De pijn vloeit langzaam weg, iets wat een heerlijk bevrijdend gevoel geeft. Maar dit is niet de dood die mij opvangt. Ik hoor vaag nog geluiden om me heen, maar kan me niet bewegen… Het geluid van een sirene klinkt vaagjes in mijn oren, wat gaat er met mij gebeuren? Ik wil dit niet!

Ik kijk om me heen,
maar er is niets te zien.
Ik draai mijn hoofd,
maar er gebeurt niets.
Ik open mijn mond,
er komt niets uit.
Ik probeer te roepen,
geen geluid..

---

~×××~
Niet helemaal tevreden over hoe ik dit heb geschreven, maar vind het goed. Hehe.
Wil het niet zoals het eerste verhaal schrijven dus wat veranderingen x'D

Hope u like it!
Love you all<3
Leave a comment below(flower)
××Roww