OO5 - Second day at school

---

De wekker naast mijn bed haalde me uit mijn nachtmerrie, dat zal de eerste keer zijn dat ik dankbaar ben dat het ding af gaat. Met een zucht stap ik uit bed en loop ik naar mijn koffers, ja ik heb nog steeds niet uit gepakt. Al mijn kleding zitten nog in de koffers omdat ik gewoon te lui ben. Een groot aantal van mijn spullen heb ik al wel een plekje gegeven in mijn kamer, ik heb een aantal posters in de hoek waar mijn bed staat gehangen. Ook heb ik alle honderd vijftig foto’s van vrienden, dieren en mijzelf tegen de muur geplakt zodat ik er vanuit mijn bed naar kan kijken. Ook de foto van Niall en mij hangt er, hij is nog niet van fotopapier maar dat laat ik deze week wel uitprinten bij een winkel.
Ik had er een zwartwit filter overheen gedaan, waarom weet ik niet maar ik vond het wel een mooi effect geven.
Met een beetje moeite trek ik mijn schooluniform aan, de sokken-of nouja kniesokken- zijn vervelend. Als ik weer helemaal klaar ben voor vandaag loop ik naar beneden om de heerlijke geur vanuit de keuken weer tegemoet te komen. Het is zo fijn dat John hele andere ochtendrituelen heeft dan mama had, niks om aan herinnerd te worden…
Gisteravond had ik niet veel meer met John gesproken, wat ik erg jammer vond. Ik had gehoopt dat ik hem kon vertellen over wat me overkwam die middag, maar hij wilde het niet horen. Maar ik mag het hem niet kwalijk nemen, hij is al twaalf jaar geen vader meer en ineens een tienerdochter in huis krijgen lijkt mij ook niet echt een pretje. Al is het wel zijn eigen schuld…
Onder het eten kijk ik nog even op instagram. Mijn mond valt open als ik bij de instagram notificaties zie dat ik een bericht heb van Niall Horan:
NiallHoran heeft gereageerd op je foto: It was fun meeting you! Would love to meet again! Staat er in het scherm van mijn mobiel. Hij vond het leuk me te ontmoeten? En hij wilde nog een keer afspreken? Waar komt dit geluk ineens vandaan?
Geen idee hebbende wat ik zou moeten reageren op Niall ga ik naar Twitter, misschien dat daar ook nog wat leuk nieuws op staat. Op Twitter volg ik echt weinig mensen, alleen Demy, Jonah, Finn, de meiden van hier en One Direction. Ik kijk vrijwel alleen op Twitter om updates over One Direction te zien dus waarom zou ik heel veel mensen volgen als ik maar een paar tweets echt bekijk?
“Kom op, Rose” zucht mijn vader na een tijdje “Je moet naar school”
Ik doe de laatste hap van mijn ontbijt in mijn mond en loop met mijn mobiel in mijn hand naar de gang om mijn jas aan te doen. Als ik mijn jas aan heb loop ik weer terug naar de keuken en gooi ik mijn tas over mijn schouder en loop ik de tuin in.
“Doei tot vanmiddag!” roep ik John nog gedag, hij steekt zijn hand op.
Ik haal mijn fiets uit de schuur en ga weer onderweg naar school.

Als ik een kwartier tot twintig minuten later-ja ik houd de tijd nooit echt bij- aan kom op school staan de meiden al op me te wachten. Een lach siert mijn lippen en ik zet mijn fiets op slot in de stalling waarna ik bij hun ga staan. Het is ruim op tijd dus kunnen we nog even buiten staan praten.
“Rose! Ik las vanochtend onder die foto van jou en Niall dat Niall je weer een keer wilde ontmoeten!” roept Poppy vrolijk als ik er bij sta, de zin leek op een vraag maar ze bracht het er meer uit als een opmerking.
Een bescheiden grinnik rolt over mijn lippen en ik knik: “Ja, ik zag het ook net” zeg ik met een lach rond mijn lippen “Maar dat zeggen ze tegen iedereen waar ze mee op de foto geweest zijn dus zal wel gewoon standaard zijn ofzo” vervolg ik schouderophalend. Nu ik het zeg begin ik er pas echt bij na te denken, ja, hij zal het wel gewoon gezegt hebben omdat ze dat standaard doen…
“Maar je hebt wel een geweldige foto” zegt Denise om me op te vrolijken.
“Ja, dat zeker” glimlach ik.
Het irritante gering gaat weer door de school, wat betekend dat we naar de lessen moeten. Ergens ben ik wel blij dat ze dat hier hebben, wanneer de bel gaat mogen we ook de les uit en naar de volgende les. Zo kan een leraar ons nooit langer vast houden.
“Welke les hebben we?” vraagt Lyndsae aan ons.
“Ehm, volgens mij Scheikunde” zegt Caitlynn met een glimlach. De rest krijgt ook allemaal een lach op hun gezicht. Scheikunde was zo’n beetje het slechtste van ons alle vijf, niemand van ons die het echt begreep. Maar ach, de leraar was leuk om naar te kijken dus hadden we nooit echt bezwaar tegen scheikunde.
We lopen allemaal naar lokaal C-2, wat op de derde verdieping is, en lopen het lokaal binnen om ergens in het midden te gaan zitten. Vaste plaatsen.
“Ik heb gehoord dat iemand hier een succes heeft bij een bepaald beroemd persoon?” klinkt het van links. Jae, één van de populaire jongens –de jongen waar Lyndsae Dibs op heeft gezet- kijkt me lachend aan.
“Uh ja” zeg ik onveschillig.
“Serieus, meiden. Wat moeten jullie met die Fags?” Jae kijkt me aan en zijn twee vrienden, Jeremy en Michael, lachen vrolijk om zijn woordkeuze.
“Ik durf te wedden dat ze ’s avonds allemaal bij elkaar in bed liggen” voegt Jeremy er vrolijk aan toe.
Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik de jongens aan.
“Goeie keuze in jongens, Lyn” fluister ik naar Lyndsae die naast me zit. Ze haalt enkel haar schouders op.
“Jullie zijn gewoon jaloers dat jullie niet zoveel ‘fans’ hebben als zij” gaat Caitlynn in de verdediging.
De drie musketiers-hoe de meiden de jongens altijd noemen- schieten in de lach maar gaan er verder niet op in, duidelijk jaloers dus.
“Maar, hé, Rose waarom kijk je niet gewoon of Niall een keer met je kan afspreken?” vraagt Poppy me dan grinnikend.
“Alsof ie dat echt wil” lach ik terug.
“Oké, dames en heren. Ik wil graag met de les beginnen!” Meneer Johnson komt het lokaal binnen gelopen en meteen is de klas stil. De jongens rollen met hun ogen terwijl de meiden met volle aandacht naar de jonge man kijken. Meneer Johnson en zijn uiterlijk maken het hele vak Scheikunde gewoon een heel stuk beter. Zijn manier van les geven maakt het vak zelf gewoon bijna leuk, bijna..

Drie lesuren later zitten we met zijn vijven in de kantine aan onze vaste tafel. Vrolijk lachend en pratend over de knappe jongens en leraren van de school, en geloof me dat zijn er best veel. Genoeg vissen in deze zee. Thuis in Nederland was er niet zoveel vis in de zee, alleen maar boeren die zich niet konden gedragen als een man. Af en toe liepen er natuurlijk leuke jongens langs, die heb je overal wel-kijk maar naar Jonah en Finn- Alleen zijn dat natuurlijk weer de jongens die niet naar mij zullen kijken. Ik hoop dat - dat hier wel anders is…
“Dus, Rose, al een leuke jongen op het oog?” vraagt Caitlynn me lachend.
“Ehm, nee niet echt” grinnik ik zacht.
“Snap ik best, er zijn hier zoveel jongens. Je weet niet eens waar je kijken moet” lacht Denise.
Poppy stemt met Denise in, en de rest knikt ook al snel.
“Tja, plus ik ben hier nog maar anderhalve dag” zeg ik met een lach. Ik heb nog niet eens de helft van de school kunnen zien in die tijd.
“Ja maar dan zal je toch vast wel een paar leuke jongens hebben zien langs lopen?” Lyndsae kijkt me aan, “Toen ik Jae voor het eerst zag wist ik het meteen” lacht ze dromerig.
“Ja en daar zit je inmiddels ook al twee jaar achteraan” Poppy en de meiden schieten in de lach waarna Lyndsae ze boos aan kijkt. Ik grinnik zachtjes met de meiden mee.
“Als je het mij vraagt moet de jongen de stap zetten, en ik denk dat hij daar genoeg ballen voor heeft" zucht Lyndsae lichtelijk geïrriteerd.