New Order

“En jij Bella? Heb jij zin om je bij ons te voegen?” Vraagt Aro vol belangstelling. Zijn wenkbrauwen zijn vragend omhoog getrokken. Het duurt even voordat ik door heb wat hij aan mij vraag en even denk ik dat hij een grapje maakt. Vraagt hij mij nu echt of ik een vampier wil worden? Edward sist boze onverstaanbare woorden in mijn oor. Alleen aan de toon en aan de snelheid waarmee hij praat weet ik dat hij wilt dat ik weiger. Edward heeft duidelijk een andere mening dan ik.
Ik moet gewoon vampier worden, dan kan ik niet heel mijn leven bij Edward zijn. Maar voor altijd. Voor altijd klinkt toch een stuk beter, een stuk langer. Het klinkt gewoon heerlijk in mijn oren. Edward kan ervan vinden wat hij wilt, maar dit is mijn besluit.
“Aro, waarom zou Bella een vam..” Begint Caius kwaad, maar Aro laat hem zijn zin niet afmaken.
“Je ziet zelf wat er gebeurd als er krachten op haar los gelaten worden. Nu is ze nog een mens, wat zal er gebeuren als ze een vampier is? Wat voor een kracht zal zij bezitten? Het zal vast wel heel krachtig zijn, daar twijfel ik niet over. Bella, ben je al tot een besluit gekomen?” En hij draait zijn hoofd weg van Caius en richt zijn ogen naar mij.
Ik knik. “Ik wil vampier zijn,” Zeg ik. Even weet ik niets meer te zeggen, maar als ik het gezicht van Edward zie vervolg ik mijn zin. “Ik wil alleen dat Edward het doet en dat ik bij de Cullens zou kunnen wonen. Dat zijn verder de enigste wensen die ik heb.”
Een heel stel ogen kijken mij verbaasd aan, inclusief de ogen van Edward en Alice.
“Bella, je weet dat ik het niet wil doen.” Sist Edward kwaad. Zijn ogen lijken vuur te schieten.
“Dan doet Alice het.” Zeg ik vlug, terwijl ik diep van binnen helemaal niet achter deze beslissing sta.
“Kinderen, neem snel jullie besluit. Wij willen dat het hier gebeurd, het liefst nu meteen. Misschien vinden jullie anders een manier om er onderuit te komen en dat kunnen wij ons niet veroorloven.” De stem van Marcus is ijzig. “Wie gaat jou nu veranderen, Edward of Alice. Als het echt niet anders kan zou ik het ook nog wel willen doen. Het is alleen dan nog maar te hopen dat ik me dan beheers. Je ruikt zo lekker.” Snel zet ik een stapje achteruit, richting Edward. Mijn rug botst tegen zijn borst aan en ik kijk hem recht in zijn ogen aan.
“Edward, alsjeblieft. Doe het voor mij.” Mijn ogen staan smekend. Ik wil echt het liefst dat Edward het doet, hij betekend echt alles voor mij. Hij is mijn ziel en mijn leven. Hij heeft mijn ziel en mijn leven al, hij beheerst het. Daarbij, Edward heeft al een keer zijn zelfbeheersing gehouden. In Phoenix.
“Zeg mij een reden waarom ik jou ziel zal wegnemen.” Zegt Edward kil. Duizenden gevoelens schieten door mijn lichaam.
“Omdat ik van je hou Edward. Dat weet je. Ik wil niet heel mijn leven bij jou blijven, maar voor altijd. Maar als ik menselijk blijf, dan zal dat ene wensje nooit in vervulling gaan.” Zeg ik wanhopig. De ogen van Edward slaan neer en hij geeft toe.
“Bella, ik doe dit absoluut tegen mijn wil. Maar ik doe het.”

Rustig word ik op een bed neergelegd, voorzichtig kom ik op het bed terecht. Ik voel me als een porseleinen pop, breekbaar. De zenuwen slaan nu toch wel een klein beetje toe, het doet ontzettend pijn volgens iedereen. Maar het is het waard, dat kan gewoon niet anders. Twee dagen, hoogstens drie vol pijn. Dat heb ik over om voor altijd bij Edward te zijn.
“Bella, het spijt mij. Mijn excuus voor wat ik je aan gaan doen, ik hoop dat je me nog wilt spreken na dit.” Voordat ik nog wat terug kan zeggen voel ik twee tanden mijn vel in boren, door de slagader in mijn nek. Ik kreun van de pijn die mijn lichaam binnendringt en de tanden verdwijnen uit mijn lichaam. Een zacht knalletje komt mijn oren binnen, de deur die door Edward dichtgeslagen wordt. De pijn die mijn lichaam binnendringt is niet te beschrijven zo erg, alsof ik stervende ben. Wat ik in feite ook ben, maar sterven zal ik nooit meer kunnen als dit voltooid wordt. Een pijnscheut dringt mijn lichaam weer binnen en ik begin te gillen. Een hand pakt mijn hand.
“Het komt goed Bella. Heb vertrouwen in Edward. Hij komt straks terug om je te steunen. Tot die tijd moet je het doen met mij. Ik hoop dat je dat niet erg vind.” Zegt Alice bevend. Ik wil terug zeggen dat ik het niet erg vind dat zij hier zit in plaats van Edward, Alice is geweldig. Alice is de grote zus die ik nooit gehad heb en tegelijkertijd mijn allerbeste vriendin.
“Hoelang loopt ze al te gillen?” Hoor ik vanuit de verte, maar ik herken zijn stem nog altijd. Het is Edward.
“Sinds de beet, dus al zo’n drie uur.” Zegt Alice koeltjes. Besef van tijd heb ik niet meer, niet gedacht dat ik al op drie uur zat. Ook mijn andere hand wordt vastgepakt en Edward probeert mij gerust te stellen, maar zijn stem verraad hem.