Koppels, en een dramatisch einde.

Lucas en ik verlaten de kamer. 'Die twee worden een stelletje, dat weet ik nu al.' 'Zeker weten!' We lachen, het is voorbij. Eindelijk een normaal leven, eindelijk tijd voor elkaar. We lopen naar mijn kamer en gaan op mijn bed zitten. Zonder een woord te zeggen kijken we elkaar aan. Praten hoeft niet, we kunnen elkaars gedachten toch al lezen. 'Sandra ik wil je al heel lang iets vertellen.' Mijn gezicht wordt vrolijker en er komt een grote glimlach op. 'Wat dan?' 'Wil je mijn vriendin zijn?' 'Natuurlijk!' Ik spring in zijn armen. Hij duwt me een stukje van zich af en kijkt me diep in de ogen. Dan kussen we. Mijn eerste kus met Lucas, zo romantisch. Ik had nooit voorgesteld dat hij me via gedachten zou vragen.

Als we elkaar loslaten gaan we hand in hand naar beneden. Zo te zien gaat het er met Demon en Rolf ook goed mee. 'Demon, is jouw naam eigenlijk een afkorting of is Demon je hele naam?' 'Mijn naam is Demonia, Demon is mijn roep naam.' Samen gaan we in een cirkel zitten. Maar als Lucas als laatste zit gebeurt er iets vreemds. De aarde begint te schudden. Lucas legt zijn armen om mij heen, en Rolf om Demon. Vol angst kijken we naar boven. Demon legt haar handen over haar hoofd. Het stopt maar niet. Stof dwarrelt naar beneden. Dan begeeft het huis het en stort het in. Het plafond komt naar beneden en er komt een harde klap tegen mijn hoofd.

Mijn ogen gaan niet meer open. Ik voel mijn benen niet meer. Geschreeuw en gehuil dichtbij me maar ik kan me niet bewegen. Alleen adem ik nog. Dat is mijn houvast. 'Niet wegzakken Sandra! Geef niet op!' Alles is vaag en ik val in een diepe slaap. Soms open ik mijn ogen. Dan zie ik een witte muur en soms gezichten. Mijn hoofd draait heen en weer. Ik kan niet veel zien, en wat ik zie is wazig. Tot slotte sluit ik mijn ogen. Het is wel goed geweest. Alles valt weg en tot slot hoor ik niksmeer.