Elaimet 20

Ik begroef mijn gezicht in zijn manen. Zonder na te denken, streelde ik zijn hals. Ik voelde de wonden op zijn hals. Ze genazen wonderbaarlijk snel, maar waren nog steeds duidelijk zichtbaar.

“Sorkka’s!” Dit kon niet… “Dat beest… was een sorkka…” Hevon keek me aan. Ik zag in zijn ogen dat het waar was. Ik had me altijd afgevraagd wat het precies was geweest, maar nu ik het wist, voelde ik me er niet beter door. Sorkka’s werden geboren uit bloed. Had dat monster Pilvi daarom vermoord? Was er nadat wij vertrokken waren een klein beest uit de grond gekropen? Mijn lieve kleine zusje… Ik kon die gedachte niet verdragen.
“Ik wil naar huis”, zei ik in de plaats daarvan.

Hevons hoeven raakten de grond, vlak naast het meertje waar ik hem de eerste keer gezien had. Ik liet me van zijn rug glijden.
“Tot ziens.” Ik aaide Hevon over zijn hals.
“Je bent twee dagen weggeweest,” zei Perho. “Je ouders zullen wel ongerust zijn.”
Of woedend, dacht ik, maar ik zei het niet.
“Tot ziens.” Ik sloeg mijn armen om Hevons hals. “Ik ga jullie zo missen.” Perho ging op mijn schouder zitten.
“Niet getreurd, we komen je snel weer opzoeken. En je kan natuurlijk niet ontbreken op het Elaimetfeest.”
“Het wat?” Had ik nu ook een eigen feest?
“Ja, Het Regenfeest, Het Feest van de Vruchtbare Grond, het heeft duizend namen, maar het voornaamste is dat jij erbij bent.” Ik zag hoe Perho en Hevon opleefden bij de gedachte aan het feest. Het kwam nog niet in de buurt van hun enthousiasme voor ons noodlottig bezoek aan het dorp, maar het was een begin.

Ik liep langzaam naar huis toe. Nu ik weer terug was, drong het pas echt tot me door wat me overkomen was. In het begin had ik gedacht dat Hevon een engel was en toen hij me mee naar boven nam, had ik gehoopt om Pilvi te zien. Het was echter anders uitgedraaid en nu wist ik wat haar had aangevallen en, erger nog, waarom.
Mijn moeder zag me als eerste.
“Jalo!” Ze kwam op me afgerend.
“En waar heb jij gezeten!” Mijn vaders stem schalde over het erf. Ik mompelde haastig iets dat leek op verdwaald. Ze zouden me nooit geloven als ik hen de waarheid vertelde.