Hoodstuk 13. De volgende tegenstander

"Je hebt een aantal mooie reddingen gemaakt. Je handen zullen wel zeer doen. Ik hoop dat jullie deze wedstrijd winnen. En even tussen jou en mij.... Het valt nogal op dat je steeds naar me kijkt Mark." Mark kleurde rood, maar schrok vervolgens toen hij iets op zijn wang voelde.
Mark schoot overeind uit z'n bed. Het was maar een droom. "Het was maar een droom." bleef Mark steeds herhalen "Mark?" Het was de stem van Axel, die achter de deur stond. "Mag ik binnenkomen?" Zonder dat Mark het in de gaten had knikte hij, zelf begon hij zich om te kleden. "Mark? Ben je al wakker?" Nu pas merkte Mark dat hij geknikt had, maar dat Axel hem niet kon zien. "Ow, sorry. Ja tuurlijk kom binnen." zei Mark al struikelend over zijn woorden.
Axel stak zijn hand uit. "Bedankt Mark." Mark keek verbaast naar Axel. "Bedankt voor wat?" "Gisteren. Je hebt me mn positie in het team gewezen en je bent voor jezelf opgekomen. Mijn manier qua aanpak, helpt dan wel buiten het veld, maar op het veld werkte jou aanpak veel beter. Jack en ik hebben wel het winnende doelpunt gemaakt, maar dat was ons nooit gelukt zonder jou." Axel liep terug naar de deur, maar draaide zich uiteindelijk nog om. "Misschien vind je het wel leuk om te weten. Je was uitgeroepen tot man van de wedstrijd. Als je zo doorgaat kan je wel de prijs halen van Beste keeper van het toernooi, maar je hebt een grote concurrent, Joshep King."
Mark was weer alleen in zijn kamer. Hij had een nieuwe hoop gekregen om met dit team richting de top te gaan. Goed gehumeurd ging Mark, richting de kantine, waar de meeste spelers al aanwezig waren. Mark schoof zich aan bij Nathan, Eric en Bobby. Iedereen was lekker aan het eten, toen Timmy opeens naar binnen stormde. "Jongens..." hijgde Timmy. "Jullie raden nooit wat ik heb gehoord. De coach was net aan bellen..."
"Bellen, met wie?" vroeg Kevin. Timmy keek geïrriteerd naar Kevin, omdat hij hem had onderbroken. "Dat wilde ik net vertellen. De coach van" Timmy stopte even en nam een groot slok uit het glas wat voor Aphrodithe op tafel stond. "Royal Academy. Ze willen ons uitdagen..."
Iedereen sprong gelijk op van tafel. "Wat Royal Academy. Geen denken aan.... Die gasten zijn gewoon eng!" jammerde Jack.
"Vergeet niet dat jullie Axel, Kevin, Jack en Mark hebben. Met namen Axel en Mark. Jullie zouden nu gewoon een partij kunnen vormen tegen Royal." Het hele team keek verbaast naar de deuropening, waar Nelly Raimon stond. "Misschien wisten jullie het nog niet, maar de coach heeft gelijk ja gezegd tegen deze uitdaging. Dus zouden jullie niet iets van trainen?" "Mevrouw Raimon heeft gelijk." de coach verscheen achter haar. "Hup, het veld op jullie!"
"Behalve jij Mark. Ik wil je nog even spreken." Nelly draaide zich om en liep weg. Mark keek even naar het team. "Euh, ik zal het proberen kort te houden. Starten jullie maar alvast zonder mij."
Mark volgde Nelly naar het kamertje van zijn vader. Daar keek ze heel goed de gang rond of er niemand stond en deed vervolgens de deur dicht. "Mark, luister goed..." Mark kreeg het erg warm. Dit had hij alleen maar durven dromen. "Ik doe dit eigenlijk nooit, maar ik heb geen andere keus... Nelly liep de kamer uit en deed de deur op slot.
"WAT?! Nelly!"
"Geen zorgen Evans... Je komt er wel uit. Zij zorgt ervoor dat niemand ons stoort. Ik heb namelijk ook een sleutel." Mark keek achter hem en zag een jongen met een rare blauwe bril op en een sleutel in zijn rechterhand. "Jude Sharp, van royal Academy?"
"Dat klopt, Mark Evans!"