She didn't even say goodbye.

Fluitend zat ik op de fiets. In mijn hoofd was ik al allemaal choreografieën aan het bedenken, en toen ik thuis kwam trok ik een sprintje naar mijn laptop om gave muziek uit te zoeken. Het viel niet mee, ik wilde namelijk een dans maken met verschillende stijlen. Uiteindelijk had ik wel een paar leuke nummers verzameld. Ik besloot er nog geen mix van te maken, aangezien ik de dans nog niet helemaal bedacht had.
Ik was een beetje aan het improviseren op de nieuwe nummers, toen de telefoon ging. “Met Rosalinde McCloud.”
“Róóóós, met mij!” Schalde de stem van Jasmin door de telefoon.
“Hai Jasmin, hoe is het?”
“Súper. Luister, ik heb een opdracht voor je geregeld.”
“Hoe bedoel je?”
“Een fotoshoot, in Londen.”
“Voor mij?” Ongeloofwaardig keek ik in de spiegel, en ik schoot bijna in de lach van mijn uitdrukking, maar hield me in.
“Ja, voor jou! Ik moet een duoshoot doen voor MaxFactor, en mocht zelf iemand kiezen. Zelfs als diegene nog geen modellenervaring heeft. Ik dacht meteen aan jou!”
“Dat vind ik lief van je, Jazz, maar ik denk niet dat ik dat kan.”
“Natuurlijk wel, zo moeilijk is het niet. En het staat goed op je CV, een fotoshoot voor MaxFactor.”
“Wanneer is het?”
“Maandag.”
“Vandaag is het zaterdag.”
“Precies, we vertrekken morgen. Oh, mijn mobiel is bijna leeg. Ik haal je morgen op om twee uur, snoes. Je hoeft niets speciaals mee te nemen, want daar hebben ze álles. Zorg er wel voor dat je er een beetje leuk uitziet. Omigod, love ya!”
Stomgeslagen luisterde ik naar de piepende telefoon. Opgehangen. Ik zuchtte. Superlief van Jasmin dat ze dit regelde, maar daar had ik lang niet genoeg zelfvertrouwen voor. Maar als Jasmin eenmaal iets in haar hoofd had, kreeg je het er met geen mogelijkheid meer uit. Morgen had ik alle tijd nog om te protesteren.
Ik keek op de klok: zes uur. Tijd om de pizzaria te bellen. Op zaterdag, zondag en maandag was mijn moeder altijd laat thuis, en had ze geen zin meer om te koken. Ik mocht altijd bestellen waar ik zin in had, pizza, Chinees, friet, zolang zij maar niet hoefde te koken. En vandaag had ik zin in pizza.
De pizzabezorger kwam een paar minuten voordat mijn moeder aan kwam rijden; over een perfecte timing gesproken.
Ik gaf mijn moeder bijna geen kans om binnen te komen, in de deurpost gaf ik haar al een knuffel.
“Wat valt er te vieren Roos? Oh, lekker ik ruik pizza.”
Ze maakte zich los uit mijn houtgreep en gooide haar tas op de grond. Toen liep ze naar de eettafel, waar ik de pizza’s had klaargelegd.
Verontwaardigt bleef ik in de deurpost staan. “Mam.”
Ze keek me aan. “Wil je de deur dicht doen?”
Ik zuchtte, en gooide de deur harder dicht dan de bedoeling was. Zo ging het nou elke avond.
“Mam, ik ga dansles geven bij Ener-G. Selectieteam.“
“Mhmm.”
“En morgen ga ik met Jasmin mee. Een fotoshoot doen.”
“Oke.”
“In Londen.”
Even keek mijn moeder me aan, maar richtte zich toen weer op haar pizza. “Leuk, meid.”
Ik beet op mijn lip. Ik had zó graag gewild dat mijn moeder eens een keer blij voor me was, dat ze me eens steunde. Maar nee hoor, dat was teveel gevraagd.
Ik ging zitten en at een stuk pizza. “Morgen moet je dus zelf iets bestellen.”
Haar ogen stonden verbaasd. “Waarom?”
“Omdat ik dan in Londen ben, heb je wel gehoord wat ik net zei?”
“En overmorgen?”
“Moet je ook zelf bestellen.” Waarschijnlijk. En anders at ik wel bij Jasmin.
Mijn moeder zuchtte. Ik pakte mijn laatste pizzapunt en liep naar boven. Ze zei me zelfs geen gedag.

Sorry dat het zo lang duurde voor dit nieuwe hoofdstuk, er waren een paar problemen. Ik wil graag vijf reacties - en abo's ;$ De ab's zijn trouwens van 3 naar 10 gegaan, thank you!