Hoofdstuk 2~ het resultaat

Het was een drukke dag in het lab. Om de seconden liep er wel iemand langs met een grote stapel papieren in de handen. Dokter Huiswegen begreep het ook wel. Er was iets mis. Iets heel erg mis.
Zo ongeveer twee dagen geleden was er een doorbraak in het systeem. Ze onderzochten al jaren hoe het kon dat de mensheid zo grote fantasie had. Oké, niet alle menen hadden dat, maar het onderzoek luidde dat er mensen waren die ook geloofde in de wereld die ze maakten. Meestal zat die wereld vol met wezens zoals draken en elfen, dwergen en kabouters. Iets wat Meneer Huiswegen niet begreep. Waarom zal je een wereld willen verzinnen, als je Aarde al had?
Al verschillende weken waren er mensen gekomen die graag mee wouden doen aan het project: de fantasiewereld. Een paar hadden het gewoon gedaan omdat het ze leuk leek, andere deden het omdat ze wouden dat hun wereld echt waar werd. Iets dat op deze dag dus is gebeurd.
De gedachte van dokter Huiswegen werd onderbroken door iemand die hem aantikte op zijn schouder.
"Meneer, kunt u even kijken naar deze resultaten?" Een jonge man van ongeveer dertig jaar hield hem een paar papieren voor. Dokter Huiswegen keek er met een vies gezicht naar. Hij had, als die eerlijk moest zijn, echt een hekel aan papier werk. hij zat liever achter zijn computer. Maar ook hij begreep wel dat het bij de baan hoorde.
"Ooh, ja natuurlijk. Breng het maar naar mijn kantoor."
De man liep gelijk weg, met in zijn handen vele papier werken. Huiswegen wou hem nog na roepen dat hij de verkeerde gang nam, maar hij liet het maar zoals het was. Die jonge man zal het toch nooit leren. Het was ook niet echt van belang, er waren genoeg anderen mensen die de papieren ook konden invullen.
Met de gedachte bij het project, liep de professor naar een kamer. Op de deur stond: alleen toegang voor medewerkers. Hij zuchtte even. Dit liet zien dat er wat heel belangrijkst achter lag. Zo kon ieder mens wel bedenken dat het veel geld waard was. Het was dus gen slimme zet om dat op het bordje te schrijven. Maar hij had ook al geen zin in om een andere boodschap te schrijven op het bordje. Op dit moment wou hij alleen maar met het project werken.
Aarzelend deed hij de deur open. Gelijk werd hij verwelkomd door vele stemmen die druk met elkaar in discussie waren. Het geschreeuw van andere medewerkers overstemde ieder geluid. Meneer Huiswegen schrapte zijn keel, een mislukte poging om de aandacht te krijgen. Algauw merkte een paar mensen hem op, en tikte zo iedereen aan met de boodschap dat ze stil moesten zijn. Dat gebeurde zelf binnen een enkele minuut.
Nu Huiswegen de aandacht had gekregen, veranderde zijn blik. Hij zette zijn serieuze blik op. Zacht schraapte hij zijn keel, en streek zijn witte jas recht.
"Er is iets aan de hand", begon de man in de witte jas. Iedereen keek op.
"Wat dan", vroeg iemand met een overdreven bril op.
"Dat weten we niet", begon de man weer. "Maar wat we wel weten is dat het zo snel mogelijk verklaard moet worden. Anders kan het vele gevaren met zich mee brengen."
Zo dat was er uit. Een paar verbaasde gezichten verspreiden zich over de mensen. Sommige begonnen weer als gekken te schreeuwen en praten. Een kleine man, die met de grote bril, vroeg om uitleg.
"Ga zitten", zei Huiswegen tegen hem. Gelijk ging de man zitten en keek hem verwachtingsvol aan.
"Je weet hoe het project gaat, en wat we willen bereiken, onderzoeken enzovoort", begon de professor.
De man knikte een paar keer. De bril bewoog op het ritme mee.
"Dus u weet ook wel dat we wouden kijken of de wereld die iemand kan maken, ook waar kan worden, toch?"
"Ja dat weet iedereen die hier in deze kamer staat ook wel!"
De man klonk een beetje bang. Bang om wat er ging komen, en wat de gevolgen zouden zijn. Dat was, als hij eerlijk moest zijn, ook wel. Hij begreep de angst van de man dus.
"Er is dus gebeurd waar we bang voor waren. Of waarom we dit project hadden opgericht", begon Huiswegen aarzelend.
De man gebaarde hem verder te gaan. Iets wat hij liever niet deed, maar het toch wel deed. Hij kon niet anders. Ze zouden het toch wel ontdekken.
"We testte het op iemand die een wereld in gedachte moest nemen. Dat deed diegene. Daarna moest hij aan mij de naam aan mij doorgeven. De naam van de wereld is Qecue. Toen deden we het project wat we al zo vaak hadden gedaan, maar nooit is gelukt. Maar vandaag, het leek gewoon te gebeuren."
Verder kwam de professor niet. Ruw begon de man die voor hem zat te schreeuwen. Iedereen kwam op van zijn of haar werk.
"U bedoeld dus, dat er ergens in het universum, op Aarde, een wereld is genaamd Qecue vol met wat degene heeft verzonnnen is. Maar dat betekend. Wacht!"
De man had eindelijk door wat het betekende.
"Wat had degene allemaal verzonnen?", vroeg die aarzeld.
"Eeh" Huiswegen haalde uit zin zak een verfrommeld blaadje.
"Draken, elfen, dwergen, kabouters, eenhoorns, trollen, cimera, griffioen, pixels, dat soort dingen", las hij voor.
"Maar dat betekend..." begon de man
"Dat we een groot probleem hebben. Wanneer de pers merkt dat we het project hebben doorgezet, terwijl ze zeiden dat we het niet moesten doen en dan ontdekken dat er van die wezens zijn op aarde. Dan kan je wel dag zeggen tegen je baan en de wereld Qecue", maakte Huiswegen de zin af van de man.