Elaimet 19

Ik staarde Lohik met open mond aan. Op een moment als dit dacht ik echt niet aan feesten.

Lohik scheen mijn gedachten te raden. “Het is ook nog niet voor meteen. Nu moet u eerst eten en slapen. Misschien beseft u het niet, maar ondertussen is er op aarde een hele dag verstreken.” Nadat de draak dat gezegd had, moest ik plots moeite doen om niet te gapen.
Niet veel later had ik gegeten en lag ik in het zachtste bed, dat ik ooit gevoeld had. Na een paar ogenblikken vielen mijn ogen toe.

Toen ik mijn ogen weer opende, lag Hevon naast me. Hij hief zijn hoofd op. Ik glimlachte naar hem. Het was fijn om hem in de buurt te hebben. Hij duwde zijn neus in mijn gezicht. Ik sloeg mijn armen om zijn hals. Het deken gleed van me af. Hevon stond zo snel op dat ik hem moest loslaten om niet uit het bed te vallen.
“Hevon? Wat…” Ik voelde dat hij ergens hevig van geschrokken was, maar ik had geen idee waarvan. Hij drukte zijn neus tegen mijn borst. Ik keek omlaag. Ik had mijn hemd niet meer aan. Ik streek even over de witte lijnen op mijn buik.
“Oh dat. Dat heb ik al lang.” Hevon keek me aan. “Ik wil er liever niet over praten…” Pilvi. Hevon duwde zijn neus tegen mijn schouder. Ik zuchtte.
“Het is van toen mijn zusje…” En voor ik het wist, kwam het er allemaal uit. Samen naar de wolken kijken, Pilvi die wilde vliegen, het beest dat uit de lucht kwam, hoe ik haar teruggevonden had, afschuwelijk verminkt… Ik staarde naar de muur, niet in staat mijn tranen te bedwingen. Hevon kwam naast me liggen. Ik begroef mijn gezicht in zijn manen. Zonder na te denken, streelde ik zijn hals. Ik voelde de wonden op zijn hals. Ze genazen wonderbaarlijk snel, maar waren nog steeds duidelijk zichtbaar.