Chapitre Quarante-et-un

Amelia Rousseau

De avond van de nieuwjaarsborrel hebben Ines en ik ons mooi gemaakt en zijn we nu klaar om te gaan. Liam komt mij over een paar minuten ophalen en Ines vertrekt zo dadelijk met een collega van haar. We hebben ons best wel opgedoft alleen word ik nu toch wel een beetje onzeker ervan. Is het niet te overdreven? Ik ga met Liam mee als zijn nieuwe vriendin? Dan moet het toch ook niet to-much zijn? Ik twijfel steeds meer en Ines kijkt me dan ook vragend aan.
"Is het niet te overdreven zo? Dadelijk stelt het helemaal niks voor en kom ik in deze lange jurk en alles." Ik zucht even.
"Maak je niet druk, sukkeltje, je bent prachtig en je mag er echt wel mooi uit zien als je met de baas gaat", spreekt Ines me tegen. Hmm, ze heeft wel een klein puntje, maar toch twijfel ik nog een beetje. "Daar is hij al!" Ines kijkt uit het raam en in een fractie van een seconde sta ik naast haar met mijn neus op het raam gedrukt. Hij heeft zijn auto aan de straat geparkeerd en stapt uit. Van de achterbank haalt hij zijn colbert tevoorschijn en trekt deze aan. Wanneer hij die glad heeft gestreken werpt hij een blik naar boven. Naar ons. We schieten allebei naar achter en hopen dat hij niet gezien heeft dat we naar hem keken. Ines en ik kijken elkaar aan.
"Volgens mij ging dat maar net goed", lach ik.
"Wacht!", roept Ines dan ineens. Ze sprint naar haar kamer en begint dat wat te rommelen. Dan gaat tegelijkertijd ook nog de deurbel. Moet ik nou eerst open maken of op Ines wachten. "Hier!" Ze komt aan rennen en spuit een paar keer wat parfum op me. Ik hou mijn mond stevig dicht voordat het er ook nog allemaal naar stinkt. "Nou, hup hup." Ze geeft me een tik op m'n kont en gaat dan terug. Ik snel me naar de deur waar Liam nog aan de andere kant staat te wachten.

“Je ziet er echt prachtig uit.” Niet alleen mijn wangen maar mijn hele gezicht begint te blozen. Ik probeer het niet eens te verbergen. Hij mag best wel zien dat hij me goed kan laten voelen, want dat doet hij dus echt wel. Ik trek mijn bontjas aan en pak mijn clutch nog van de tafel mee. Dan trek ik de deur achter me dicht en loop ik met Liam naar beneden. Helaas hebben wij geen luxe lift waar we gebruik van kunnen maken dus loop ik wat te stuntelen op de trap met die lange jurk en de hoge naaldhakken. Dat was dan misschien toch niet zo’n strak plan geweest. Als ik nou sokken bij me had kon ik die even aan trekken. Maar wat had Liam dan wel niet moeten denken? Ook erg charmant…
“Kom maar hier”, zegt Liam. Hij komt aan de andere kant naast me lopen en houdt de onderkant van de lange jurk vast. Zo kan ik er niet op staan en heb ik mijn handen vrij om die aan de leuning vast te houden. Val ik ook nog niet om op de hakken. Wat een man is het toch. Hij heeft dat gewoon door. Ik hoefde het Luca nog niet te vragen en ik zou al commentaar krijgen waarom ik dat dan ook zou hebben aangetrokken. Liam maakt de deur van de auto open als we buiten zijn en laat me instappen. Ik voel me nu net een prinses die zo door haar prins wordt verwend.
Wanneer we er zijn voel ik toch dat ik een beetje zenuwachtig begin te worden. Al die mensen die ik niet ken. Behalve Ines en Hannah dan- dat weet Liam volgens mij nog niet eens. Tenminste, ik weet niet of Ines dat wel eens heeft verteld. Ik dacht dat ze collega’s waren, maar pas twee weken geleden met kerst hoorde ik dat hij eigenlijk haar baas is. Het lijkt me niet dat je dat soort dingen met je baas bespreekt. Ik zie na een tijdje Ines naar binnen komen met een collega van d’r. Ze kijkt me aan en geeft me nog een geniepig lachje. Misschien moet ik haar maar eens een keer vragen wie die collega is. Hij ziet er ook niet verkeerd uit, alleen misschien wat te oud voor Ines. Ik schat hem toch wel rond de dertig. Ines moet toch ook wel eens een keer aan de man komen. Ze heeft nog nooit een serieuze relatie gehad. Alhoewel ze wel eens heeft verteld over een collega die ze erg knap vond. Misschien was dat wel die van daarnet. Ik zoek hem nog eens tussen alle mensen maar ik kan hem niet meer vinden. In ieder geval moet het dus wel iemand zijn die hier vanavond aanwezig is. Nog een keer kijk ik goed rond terwijl Liam met iemand aan het praten is.
“Amelia, ik wil je even voorstellen aan een paar mensen”, zegt Liam dan tegen me. Hij neemt me mee, naar… Ines! En die collega waarmee ze staat te kletsen. “Dit is mijn designer, Pièrre”, wijst hij hem op. Hmm, Pièrre, ik heb een naam. Straks dus maar even vragen aan Ines.
“Amelia”, zeg ik terwijl ik zijn hand schud.
“En ik heb twee secretaresses. Hannah is er helaas niet, en dit is Ines”, legt Liam mij uit. Ik knik en probeer zo normaal mogelijk te kijken.
“Amelia, hè? Ik heb al veel over je gehoord. Hij praat de hele dag over je”, overdrijft Ines.
“Nou zeg, dat valt toch ook wel mee”, gaat Liam er tussen in.
“Nou…”, doet Pièrre er nog een schepje boven op. Ik kan er alleen maar om lachen.
“Liam, ik wil je ook aan iemand voorstellen”, zeg ik dan tegen hem. Hij kijkt me vreemd aan. Ik hoor hem al denken, aan wie dan? “Mijn huisgenootje en al 16 jaar mijn beste vriendinnetje”, ga ik verder terwijl ik mijn arm om haar heen sla. “Ines.” Nu kijken Liam en Pièrre ons allebei vreemd aan. Ines en ik staan er natuurlijk met een big smile.
"O, wij hebben heel wat gemist", zegt Liam tegen Pièrre. Ik kijk nog een keer naar Ines en we lachen. Dit zal een leuke avond gaan worden.