If the world sees me (OP) 1

Een lege kamer, een nieuwe start, een nieuw leven. Dat gebeurt er nu eenmaal als je verhuist. Ik kijk rond, maar dit voelt niet als thuis. Mijn ouders hadden beter gewacht met te verhuizen tot ik zelf naar het middelbaar mocht, maar nee ze moesten perse nu verhuizen, omdat dit huis hen toevallig gezellig leek. Maar iets voelt niet goed aan dit huis, iets aan dit huis geeft mij een ongemakkelijk gevoel, maar ik kan niet zeggen wat… Het voelt alleen zo. Mijn ouders verklaren mij gek, maar ik heb echt het gevoel dat we hier niet gelukkig zullen worden, al kan ik niet zeggen waarom, het voelt alleen zo aan.

“Madelyn, concentreer je even op de spiegel ja?” “Sorry.” Fluister ik zacht en kijk terug naar de kleine spiegel in mijn hand, maar ik wil niet kijken, ik wil het niet zien. “Wat zie je?” wat een vraag… Waarom wilt ze dat weten? “Madelyn, wat zie je in die spiegel?” “Eerlijk?” Annie, mijn psychologe kijkt mij aan met een blik van ja natuurlijk. “Lelijk.” Antwoord ik. Annie geeft me weer een blik, dit keer uit medelijden. Ik wil geen medelijden, ik heb gewoon hulp nodig. “Waarom denk je dat?” “Omdat het zo is…” “Kijk eens naar je ogen, wat vind je van je ogen?” “Wel die zijn best wel mooi…” “Eindelijk iets positief!” ik kijk Annie aan. “Wat nog?” “Niets meer.” “Madelyn kijk eens goed, kijk eens naar je neus, wat vind je van je neus?” “Ik weet niet, ik vind het te groot voor mijn gezicht.” “Echt? Waarom?” Waarom de ganse tijd die waarom, hier heb ik echt niets aan. “Omdat ja, ik weet het niet. Ik vind mijn neus gewoon lelijk.” “Nou ik vind dat je neus aandacht trekt naar die prachtige ogen van je.” Ik lach ongemakkelijk, maar ik weet dat ze geen gelijk heeft. Het enige wat ik zie in de spiegel is verdriet, brokstukken, littekens. “Wat zie je nog?” “Mijn lippen mogen groter.” “Waarom?” ik zucht. “Weet ik veel omdat ik ze mooier zou vinden als ze groter waren, ik zie graag volle lippen.” “Dat zou je gezicht uit balans brengen Madelyn.” Mijn leven is al uit balans, dus wat maakt het uit dat mijn gezicht uit balans gaat. “Madelyn, je kijkt naar elk element apart, maar bekijk je gezicht eens in het geheel dan zal je zien hoe mooi het is.” Ik probeer naar mijn gezicht in het geheel te kijken, maar wat is dat verdomd moeilijk. Het maakt me aan het huilen, ik wil niet de littekens van mijn verleden zien. “Je moet gewoon leren kijken naar het geheel, dat is moeilijk, maar het zal het waard zijn en je zal veel blijer zijn met jezelf, geloof mij maar.” Ik trek mijn wenkbrauw op en Annie glimlacht alleen maar lief. Soms zou ik haar zo graag willen haten, maar dat kan ik niet, ze probeert me te helpen en is lief voor mij, dat kan ik van anderen nu eenmaal niet zeggen. “Oh Madelyn, ik zie dat ons uur voorbij is, maar dan zie ik je volgende week, beloof me dat je probeert naar jezelf in het geheel te kijken, in plaats van kleine elementen apart?” “Ja hoor Annie dat beloof ik.” “Super dan zie ik je volgende week weer. Er is nog veel werk aan de winkel, maar ik beloof je Madelyn, we komen er wel.”