H 8

'Mam deze jurk zit te strak,' zei ik vanuit de paskamer en probeerde de rits dicht te krijgen, maar die kwam niet voorbij de helft. 'Minder eten is ook wel handig,' riep ze terug en gooide de volgende glitter jurk over de rand en ik gooide de mijne terug.
'Erg grappig, ik eet niet meer dan nodig is ik groei gewoon te hard,' riep ik terug en hees me in een kort van katoenen jurkje, waarbij de rand met kant gestikt is. De lijf was een korset idee, wat eigenlijk wel lekker zat. Het had een zacht roze kleurtje.
'Mam deze wordt het, wat staat er meer op het lijstje?' vroeg ik verder.
Vanachter de pashokje klonk het geluid van de tas.
'Gala, alledaags en cultuur,' sprak ze en ik dacht na over alledaags. 'Gala is deze jurk, voor cultuur is leuk om iets Schots aan te trekken.'
'Waarom niet de Keltische cultuur, sierlijke jurken. Bont en alles,' stelde ik voor, terwijl ik uit het hokje kwam. Mijn moeder pakte de jurk van me over en dacht nog eens na.
'En je talenten, je zingt wel vaak dus dat kan je in iedere geval laten zien. Je tweede talent is een acteer moment. De derde is....'
...Een geheim,' onderbrak ik haar. 'Ik had gezegd dat ik de laatste talent zelf zou kiezen en uitvoeren,' sprak ik en ik was nu ook serieus.
Als ik deze niet goed zou uitvoeren, zal ik me voor schut zetten voor de gehele wereld en ook voor mijn ouders die woedend zullen worden.
'Laten we de rest van de kleding gaan uitzoeken,' sprak ik en we liepen naar de kassa als ik hetzelfde meisje zag lopen van gisteren.
Ik slik en liep naar haar toe.
'Dit is wel heel toevallig,' sprak ik en ze schrok van mijn aanwezigheid. Ik glimlach wat zwakjes. 'Ik had niet verwacht dat je hier kleding kocht,' zei ze verrast en ik knikte.
'Kleding voor miss verkiezingen,' zei ik en ze keek me met grote ogen aan.
'Doe je mee, wauw dat ik echt ongelooflijk, maar je lichaam is wat te stevig,' hoorde ik haar grinniken.
'Ik hou van eten en mijn ouders hadden me opgegeven,' legde ik uit, maar haar ogen spraken dat ze het er niet helemaal van overtuigd was. Toen kwam ze ineens op een vraag die me deed verbazen: 'Wat zijn je talenten?' ze vroeg het zonder aarzelen.
'Ehm...Ik zing veel en....' De ogen van het meisje schoten open.
'Wat zing je, volksliederen of Keltisch?'
Nu was ik aan de beurt om verbaast te kijken. 'Ik zing ja, maar eigenlijk van alles wel,' beantwoorde ik haar, en ze keek nog steeds nieuwsgierig. Ze wilde vast weten of ik iets voor wilde doen.
'Zing eens, maakt niet uit wat?' sprak ze en zocht naar een plek om te zitten, maar bleef toch staan. Benauwd keek ik om me heen om te zien of er niemand meekeek of mee kon luisteren, wat me aardig teleurstelde.
'Oké, één nummer,' gaf ik haar zin en zocht naar een nummer wat ik laatst had geoefend.


"Far over the Misty Mountains cold
To dungeons deep and caverns old
We must away ere break of day,
To find our long-forgotten gold


The pines were roaring on the height
The winds were moaning in the night
The fire was red, it flaming spread
The trees like torches blazed with light


On silver necklaces they strung
The flowering stars, on crowns they hung
The dragon-fire, in twisted wire
They meshed the light of moon and sun."

Ik had mijn ogen gesloten om mezelf te corrigeren, maar bij het openen was de hele winkel stil en keken me met ingehouden adem aan. Ik glimlach en met meisje begon opgewonden te klappen, waarbij meerdere meededen.
Ik glimlach nog dieper en kon het niet laten om een lachje te vertonen. Zelfs mijn moeder keek me met tranen in de ogen aan van vreugde, maar ze klapte niet.
'Ik heb me helemaal niet voorgesteld, ik ben Raleigh,' stelde ze zich voor.
'Aangenaam ik ben Twenaly.'