018 Elena

Een stem roept mijn naam, maar ik kijk niet om. Mijn hart slaat sneller dan anders en zelfs mijn handen voelen lichtjes klam aan, wat ik anders nooit heb. Wat gebeurd er met me?
'Elena, kom terug!' de stem van Fili weergalmt door het bos, maar ik reageer er niet op. Mijn aandacht gaat naar de draaiende omgeving, het bonzen van mijn hoofd en voor ik het weet zak ik neer op de grond, voor de tweede keer vandaag.

Deze dag herinner ik me alsof het gisteren gebeurde. Een jonge vrouw vond me in het bos, bracht me naar het ziekenhuis en riep tegen de verpleegster dat het een noodgeval was.
'Juffrouw rustig, wat is er gebeurd?' vroeg de vrouw haar.
'Ik vond dit meisje in het bos en ze heeft veel bloed verloren. U moet haar zo snel mogelijk helpen.' ratelde ze haar zin aan een stuk door. Ik weet nog dat zwarte vlekken voor mijn ogen verschenen, waarna ik weg draaide en in een onmetelijke duisternis terecht kwam. Een constante biep op dezelfde ritme was het enige geluid dat ik hoorde. Er was niemand om me heen en ik wist dat ik alleen was in deze wereld. Ik wist niet eens meer wie ik was, laat staan dat ik nog iemand anders zou herkennen.

'Elena, wakker worden meisje.' de zachte stem van Balin maakt me weer bij bewustzijn. Dageraad is ondertussen al aangebroken en ik lig temidden van een open veld met drie gigantische stenen beelden verderop.
'Wat gebeurde er?' vraag ik met een schorre stem.
'Hier drink dit,' Balin geeft me een klein kommetje aan met een raar ruikende substantie in. Ik drink het zo snel mogelijk uit, aangezien het nog slechter smaakt dan ik verwacht had. 'Je hebt hoge koorts en je was aan het ijlen. Je mompelde iets, waarna je begon te schreeuwen van de pijn en je kromde je rug.' vertelt Balin me. Nu pas valt het me op dat een deel dwergen zich aan het aankleden zijn, terwijl een andere deel uit een linnen zak kruipen.
'Ow.' kan ik slechts uitbrengen en zeg me rechtop.
'Ik dacht het niet, nu is het echt geen moment om koppig te zijn.' de stem van Dwalin klinkt streng en meteen duwt hij me met mijn schouders terug tegen de grond aan. Zijn blik staat nors, boos en ... bezorgdheid? Dat laatste zal ik wel gedroomd hebben, hij doet dit vast omdat Balin hem dat gevraagd heeft.
'Je moet een uurtje goed rusten tot het middeltje werkt, daarna kunnen we verder reizen.' vertelt Balin, die daarna recht staat en naar Thorin gaat.
'En wat is er hier gebeurd?' vraag ik aan Dwalin.
'We hebben trollen bevochten nadat ze jou en enkele pony's hadden ontvoert. Fili kwam ons waarschuwen en meteen kwamen we naar hier. Maar er werd nog iemand gevangen genomen, waardoor we onze wapens wel moesten neerleggen en ook wij werden gevangen genomen. Gelukkig kwam de tovenaar op tijd terug voordat we werden opgegeten.' legt Dwalin het hele gebeuren kort uit. Ik draai mijn hoofd wat links, zodat ik tussen de groep dwergen kan kijken. Mijn ogen blijven hangen op degene die de anderen was gaan halen om me te redden.
'Alles in orde?' de bezorgde stem van de vriendelijke Bilbo maakt dat ik mijn blik van Fili afhaal. Ik kijk de hobbit met een kleine glimlach aan.
'Ik voel me al wat beter, maar ik mag nog niet recht van dokter Balin.' zeg ik, waardoor hij even lacht.
'Mooi zo, als je een grapje kunt maken ben je al wat beter. Ik ben blij dat het niet te ernstig is.' vertelt Bilbo, waarna hij naar Gandalf stapt.