Chapter Four

Pov Metteria[i/]
Ik keek hem eventjes goed, diep in zijn ogen aan en toen herkende ik hem. Ik schrok. Ik stond snel op en veegde wat zand van mijn broek af. Ook hij stond op en deed hetzelfde. 'Ehm, ik eh ik moet gaan' Zei ik en ik keek hem nog een keertje in zijn ogen aan. Ze waren prachtig, zeeblauw. Het patroon in de iris was niet hetzelfde aan allebei de kanten maar er zat ook niet veel verschil in. 'Oke, doei denk ik dan maar. Ik zie je nog wel een keer op de tennisbaan' Zei hij en hij liep weg. Ik probeerde hem niet na te staren,maar dat lukte niet heel erg. Ik zuchtte toen ik bedacht waarvoor ik hier was.
'Nikki waar ben je toch?!' Riep ik uit frustratie nadat ik nog een keer de hele winkelstraat door was gelopen. 'Zoek je iemand?' Hoorde ik een stem achter me. Ik schrok me rot en draaide me snel om. 'Sendar?' Vroeg ik en ik trok een verbaasd gezicht. 'Zoek je iemand?' Vroeg de jongen nog een keer. 'Mijn zusje, Nikki ze is weggerend nadat mijn ouders ruzie hadden' Vertelde ik met een zucht. 'Mijn ouders zijn ook net uit elkaar' Zei hij, en op dat moment knapte er iets in me. 'Hallo! Ben jij wel helemaal lekker in je hoofd?! Heb je me horen zeggen dat mijn ouders uit elkaar waren? Nee, dat denk ik niet!' Ik riep het hard, de hele winkelstraat kon zowat meeluisteren maar het boeide me niet. De mond van Sendar ging van een glimlach naar een dunne streep. Ik zag dat er tranen in zijn ogen kwamen. Toen pas besefte ik me wat ik had gedaan. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Waarom riep ik nou zoiets, scheiding van je ouders is altijd een heel moeilijk onderwerp. Dat weet ik nog wel van kinderen uit mijn oude klas. Sendar draaide zich om en liep weg. 'Sendar! Sorry! Alles gaat gewoon mis vandaag' Zei ik. Ik weet niet waarom ik hem terug riep, hij had een behoorlijk vervelende opmerking gemaakt vanmiddag, ookal was het om het voor Xavi op te nemen. Xavi, ik zuchtte kort toen ik bedacht dat ik een half uur geleden tegen hem aan was gebotst. Ik was echt niet handig bezig vandaag. Sandra draaide niet om, hij keek wel eventjes om maar hij liep gewoon verder. Ik liep verder terwijl ik realiseerde dat het al behoorlijk donker aan het worden was. Ik greep naar mijn zakken om m'n mobiel eruit te pakken toen ik voelde dat ik hem niet bij me had. Misschien was Nikki al wel thuis, en al was ze dat niet dan zouden mijn ouders zich waarschijnlijk ook zorgen over mij gaan maken.
Ik wou net mijn sleutel in het sleutelgat steken toen de deur voor me openvloog. 'Zus!' Hoorde ik en in dat moment werd ik in een knuffel getrokken. 'Lex, is ze al thuis?' Vroeg ik toen hij me eindelijk had losgelaten. Ik zag dat hij op zijn lip beet en zacht zijn hoofd schudden. 'Wat nu?! Waarom waren jullie niet gaan zoeken! Lex, ze is alleen! Ze heeft 3 broers en 2 zussen! Ze is gewend dat er altijd iemand op haar past! Lex, je realiseert je wel dat dit echt niet veilig voor haar is' Zei ik en uit frustratie liet ik me op de grond tegen de muur aan zakken en trok mijn benen op. 'Mette, ik weet dat het niet veilig voor haar is maar wat kunnen we doen? Ik neem aan dat je overal hebt gezocht waar je het kent. Ik vind het echt vreselijk dat ze weg is en Noa kan niet slapen. Jerrel is hier ook om te kijken wat hij kan doen. Snap het dan, we vinden het allemaal erg maar op dit moment kunnen we echt niets doen' Ik wachtte eventjes tot ik antwoord gaf. 'Is de politie al gebeld?' Vroeg ik. 'Ja, maar die zeiden dat ze belangrijkere dingen nu hadden te doen en dat weggelopen kinderen in 9 van de 10 gevallen binnen tien uur terug komen' Zei Jerrel die erbij was komen staan. Normaal was ik opgesprongen om hem een knuffel te geven omdat ik hem toch niet veel zag. Toen werd ik weer heel boos en sprong op. 'Waarom doet de politie niets?! Ze zouden toch juist moeten helpen zoeken' Ik balde mijn vuisten en veegde tranen weg uit mijn ogen. 'Mette, kom eventjes op de bank zitten en vertel alsjeblieft niet aan Noa waar je allemaal hebt gezocht. Hij is al verdrietig genoeg.' Zei Jerrel tegen mij. 'Oh dus de bank is nog wel heel, fijn iets dat heel is' Zei ik geiriteerd, ik was de ruzie nog niet vergeten. 'Mette' Zei Lex zachtjes. 'Ik verzin wel iets' Mompelde ik en ik schopte mijn schoenen uit. Mijn jas hing ik op en toen ik de kamer in liep vloog Noa op me af. Ik bukte en aaide over zijn krulletjes, 'Nikki terug?' Vroeg hij. 'Nikki is even logeren' Verzon ik, iets beters kon ik niet bedenken. 'Ikke ook logeren' Riep Noa en hij begon enthousiast op en neer te springen. 'Noa, wil jij helemaal in je eentje bij mij op de kamer?' Vroeg Kate. Na knikte enthousiast en sprong op haar schoot. Ik wierp een dankbare blik naar Kate en ging naast haar op de bank zitten. Mijn ouders zaten allebei aan een andere kant van de bank. Mijn vader gaf me een kop thee. Dit ging nog een lange avond worden...

--
Waar zou Nikki zijn? En hoe lang houden ze het geheim tegenover Noa dat Nikki er niet is?