#005

Ik weet dat Kiara gelijk heeft, maar het is zo moeilijk. Natuurlijk verdient iedereen een tweede kans. Zuchtend stap ik de gang in en ik trap mijn laarzen. Heel langzaam loop ik naar de huiskamer. De glasscherven zijn weg en mijn moeder en vader zitten op de bank. Mijn vader kijkt me hoopvol aan en staat dan op. Aarzelend komt hij met open armen op me af.
'Als je het maar laat.' Grom ik. Hij mocht dan wel een tweede kans krijgen maar die moest hij wel verdienen.
Hij laat zijn armen hulpeloos weer langs zijn lichaam vallen en die gekwetste blik zorgt er bijna voor dat ik medelijden met hem krijg en hem toch een knuffel geef... bijna dan.
'Goed je weer te zien Maya.' Zegt hij met zijn vertrouwde hese stem.
'Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen.' Flap ik eruit.
Mijn moeder grijpt in.
'Maya, ik weet dat je boos bent, dat snap ik heel goed. Maar heel misschien moet je hem een tweede kans geven.'
Ik rol met mijn ogen en zucht. 'Maya zei hetzelfde.'
Ik plof neer op de stoel die het verste bij mijn vader vandaan staat. Mickey nestelt zich gelijk op mijn schoot. Ik zie mijn vader zijn ogen naar Mickey schieten.
'Wat fijn dat je haar nog hebt. Kom eens Mickey.' Maar Mickey deinst bang achteruit.
'Pas op, ze heeft het niet op vreemden.' Voor ik ze al heb uitgesproken heb ik al spijt maar ik zie mijn vader als bevroren zitten.
Dan schraapt hij zijn keel. 'Goed, ik denk dat ik maar ga. Euhm, bedankt voor de koffie Leonie.' Zijn stem klinkt onderdrukt door tranen.
Ik spring op.
'Wacht! Ik... ik.... goed, ik wil nog niet dat je gaat.' Gooi ik eruit.
Hij draait zich om en kijkt me onzeker aan.
'Zeker weten?' Vraagt hij voor de zekerheid.
'Ja, je verdient een tweede kans.' Zeg ik zacht.
Langzaam gaat hij weer zitten en ik zie mijn moeder opgelucht kijken. Natuurlijk weet ik dat ze nog steeds gevoelens voor hem heeft. Ze draagt haar trouwring nog steeds en hun trouwfoto staat nog steeds op haar nachtkastje.
'Goed, vertel dan maar wat er is gebeurt.' Zeg ik terwijl ik ook weer ga zitten.
'Nou, jullie weten het van Linda.' Begint hij twijfelend. 'We zijn naar Chicago verhuist maar eigenlijk had ik meteen al spijt. Ik wilde naar jullie terug komen. Echt waar, maar Linda had de papieren zo goed geregeld dat we pas na een jaar konden scheiden en zij kreeg toen al het geld. Ik bleef blut achter dus moest ik eerst gaan werken. Ik ben in training gegaan voor de brandweer. Later werd ik aangenomen op de squad 3 van firehouse 50.1. De squad is niet alleen brandweer maar wij doen ook het duiken als er iemand in het water ligt, of wij gaan met touwen naar beneden als er iemand gewond is. Wij doen van alles. En nu had ik eindelijk genoeg om terug naar Nederland te komen. Voordat ik jullie opzocht ben ik opzoek gegaan naar werk hier. Ik wil me weer in Nederland vestigen maar dan moest ik er wel zeker van zijn dat ik hier kan werken. Toen ben ik aangenomen en kon ik jullie opzoeken.' Eindigt hij zijn verhaal.
Het is doodstil in de woonkamer. Mijn vader is een brandweerman? Wat als we dat nooit hadden geweten en hij was bij een brand omgekomen? Dan was ik voor altijd boos op hem gebleven.
Dan, voordat ik zelf überhaupt door heb wat ik doe, stort ik me in mijn vaders armen.
'Ik heb je zo gemist.' Zeg ik terwijl de tranen over mijn wangen lopen.

Na onze hereniging gaan we weer zitten.
'Waar werk je nu dan?' Vraagt mijn moeder geintresseerd.
'Bij de brandweer hier in Drenthe.' Zegt hij voorzichtig.
Ik slik, dat zou dus betekenen dat ik hem nog vaker zou zien.
'Waar slaap je nu?' Hoor ik mijn moeder vragen.
Hij haalt nonchalant zijn schouders op. 'Ik maak wel iets in de auto.'
Ik voel de blik van mijn moeder branden en ik zucht.
'Goed, ik slaap wel in de stallen. Ik vraag gelijk of Kiara ook komt.' Zegt ik terwijl ik opspring. Mijn vader kijkt niet begrijpend.
'Je mag in de logeer kamer slapen.' Verduidelijkt mijn moeder terwijl ze achter me aan loopt, de gang in.
'Dankje Maya.' Zegt ze opgelucht.
Ik draai me om en kijk haar aan. Haar ogen glinsteren weer en ze lijkt weer vol levenslust te zitten.
'Mam, ik wil gewoon dat je voorzichtig doet. Hij heeft je hart gebroken en jou geknakt achtergelaten. Dat heeft mij ook pijn gedaan en nu hij opeens weer voor je staat is alles vergeten en vergeven? Mam, die vent is er net 2 uur! Ik wil niet dat hij je nog een keer pijn doet.' Zegt ik zacht.
'Ik zal voorzichtig doen. Dat beloof ik.' Zegt ze terwijl ze me een knuffel geeft. 'Nou, ga maar je slaapzak pakken.' Vervolgt ze dan.
Ik grijns en ren naar boven. Snel gris ik wat spullen bij elkaar. Uit de kast pak ik nog wat chips en cola. Ook neem ik wat tijdschriften en een zaklamp mee. Met mijn armen vol loop ik naar beneden.
'Moet ik helpen?' Vraagt mijn vader bezorgt. Ik haal diep adem en probeer mijn stem wat vriendelijker te laten klinken.
'Nee hoor, het gaat wel.' Zo snel dat gaat met alle spullen loop ik naar buiten. Eenmaal in de stallen sleep ik alles mee naar de hooizolder waar Kiara en ik ons vaste slaapplekje hebben. Ik grabbel naar mijn mobiel en stuur haar een appje.

"Jij: Eswa, samen slapen in de stallen? M'n pa blijft in ons huis slapen."