Hitte

Er was eens een magisch weesjongetje.
Hij was altijd zo heet dat alles om hem heen smolt.
Hij vormde niet alleen een gevaar voor alle huizen en gebouwen,
Maar ook de kleding van de mensen was niet veilig voor zijn hitte.

Het jongentje genaamd Corbin wilde niets liever dan met andere kinderen spelen.
'Mag ik mee doen?' Zo begon het altijd.
'Tuurlijk.' Hij volgde de kinderen een bos in.
De eerste minuten ging het goed, tot het warmer en warmer werd.
Ten slotte gingen ze verstoppertje spelen, waarna alle kinderen verdwenen.

Corbin bleef altijd alleen achter in het bos.
De bladeren op bomen droogden uit.
De bomen en struiken smolten.
En het gras vatte vlam.

Ook de volwassenen wilden niet bij hem in de buurt zijn.
'Ga weg, we willen je hier niet!' zo eindigde ieder bezoek aan een nieuw dorp.
Hij werd vaak opgetild en het dorp uitgegooid.
De warme Corbin moest altijd met hangend hoofd verder trekken.

De jonge Corbin reisde door het land heen.
Overal waar hij kwam bleef een spoor van gesmolten en verbrandde dingen achter.
Ieder dorp was het telkens hetzelfde verhaal.
Hij kwam en werd weggestuurd.

Na enkele weken liep Corbin een bos binnen, meteen begon alles te smelten.
Hij wilde omkeren tot hij stemmen van kinderen hoorde.
Corbin kon het niet laten en sloop door het bos.
Zoekend naar de kinderen.

Hij bleef stil staan achter een langzaam smeltende boom.
Er rende een kind rond, vrolijk lachend en zoekend.
Corbin zuchtte diep en liep weg.
'Wacht!' het jongentje kwam naar Corbin toe.

'Wil je mee spelen?' Het mannetje stak zijn hand uit.
'Ik kan niet...' Corbin schudde zijn hoofd.
Het kind begon te glimlachen. 'Mijn naam is Skit en jij bent?'
'Corbin.' Hij klonk schor.

Skit keek naar de boom waar Corbin naast gestaan had.
Deze was bijna tot de grond gesmolten.
Vloeibaar hout liep over de grond heen.
Corbin wilde iets zeggen, Skit aarzelde.




'Wacht hier' zei Skit en rende meteen weg.
Corbin bleef alleen achter in het bos.
Bladeren droogden uit, bomen smolten,
Gras vatte vlam.

Plotseling voelde Corbin een bibber over zijn rug heen lopen.
Het was een gevoel wat hij niet kende.
Kippenvel verscheen op zijn arm.
Het jongentje keerde terug en staarde naar het smeltende bos.

'Dit is Una.' Een meisje verscheen met lang roze haar.
Het smelten stopte en de vlammen doofden.
Witte vlokjes begonnen te vallen.
Nog nooit eerder had Corbin sneeuw gezien.

De sneeuw kwam dichterbij maar verdampte niet.
Het viel op zijn arm en smolt.
Corbin begon hard te lachen en danste in het rond.
'Nu kunnen we gewoon met elkaar spelen.' Corbin knikte vrolijk.

Meer kinderen begonnen tevoorschijn te komen.
Stuk voor stuk hadden ze iets bijzonders.
Een jongen met takken als haar.
Twee meisjes met water, druppelend van hun armen.

Alle kinderen keken met interesse naar Corbin.
Sommige hadden zelfs staarten of horentjes.
'Dit is Corbin.' Skit knipoogde naar Corbin.
'Corbin telt!' sprak de jongen met takkenhaar.

Aarzelend keek Corbin naar Skit.
'Ik zal voor hem tellen.' Sprak Una.
Una liep naar een boom en begon te tellen.
Skit trok Corbin meteen mee.

Corbin verstopte zich net zoals alle andere kinderen.
Una telde tot dertig en ging zoeken.
Een voor een werden de kinderen gevonden.
Corbin en Skit bleven als laatste over.

Nadat ze gevonden waren begon het opnieuw.
Het spel ging door tot de zon begon te dalen.
De kinderen moesten allemaal naar huis.
Corbin bleef alleen achter.

Skit en Una bleven staan en keken naar Corbin.
'Kom je mee?' vroeg Una. Maar Corbin schudde zijn hoofd.
'Er is eten genoeg voor iedereen.' Sprak Skit.
Una liep terug en trok Corbin mee naar het dorp toe.

In het dorp stonden lange tafels met bergen van eten erop.
Iedereen uit het dorp begon zich te verzamelen.
Una en Skit gingen zitten en er bleef een plekje over.
Skit klopte op de vrije plek, Corbin schudde zijn hoofd.

'Ga zitten, iedereen is welkom.' Corbin schrok van de stem achter hem.
Hij draaide zich om en daar stond een bebaarde man.
'Echt?' De man sloeg Corbin lachend op zijn rug.
'Natuurlijk.' De man tilde Corbin op en zette hem naast Skit neer.

Eten werd opgeschept en drinken ingeschonken.
Plezier was overal en Corbin bleef de hele avond lachen.
Na het eten mocht hij blijven slapen.
Dagen werden weken, weken werden maanden.

Corbin bleef en was gelukkig.