#004

'Hij is terug.'
'Wie is terug?' vraag ik bezorgd aan Maya. We zitten met z'n tweeën op mijn bed. Gelukkig vond mijn moeder het goed dat ik even naar boven ging.
'Mijn vader...'
'O nee Maya, wat erg!' Ik sla geschokt mijn handen voor mijn mond.
Maya springt overeind en gaat in de vensterbank zitten. Ze balt haar vuisten. 'Oh Kiara, je weet niet hoe erg ik het vind. Hij zat in de woonkamer alsof hij net terug was van het boodschappen doen, en niet net alsof hij drie jaar lang weg is geweest met dat wijf waarmee hij mijn moeder verraden heeft! Ik wed dat hij nu alleen terug is omdat dat mens waarmee hij zo nodig naar bed moest, weg is gegaan. Hij wil zeker weer bij ons wonen. Nou, dat zet ie maar snel uit zijn hoofd!' Maya heeft tranen in haar ogen.
Ik sta op en loop naar mijn beste vriendinnetje toe. Ik sla mijn armen om haar heen. Maya laat haar hoofd op mijn schouder zakken. 'Shh, stil maar Maya,' zeg ik op een geruststellende toon.
'Ik dacht echt dat hij mij en mijn moeder in de steek had gelaten, Kiara,' snikt ze zachtjes. 'Al het werk van de pensionstal kwam op de schouders van mij en mijn moeder terecht.'
'Misschien moet je hem een kans geven om hem alles uit te laten leggen,' probeerde ik voorzichtig.
Maya duwde me gelijk weg, sprong van de vensterbank en keek me woedend aan. 'Hoe kún je dat nu toch zeggen, Kiara! Die vent heeft heel lang niks van zich laten horen! Het enige wat hij ooit heeft gedaan is mij twee jaar geleden een suf mailtje gestuurd, waarin hij vroeg hoe het met me ging!'
'Maya! Dat heb je helemaal niet verteld!' riep ik.
'Nou... nee! Maar ik had toen wel wat anders aan mijn hoofd,' Maya is even stil. 'Sorry,' mompelt ze uiteindelijk.
Ik zucht. 'Het is al goed. Het enige wat ik wil zeggen is dat iedereen recht heeft op een tweede kans. Ook je vader. Weet je nog dat jij in de brugklas een keer mijn tekening verscheurd hebt die ik zo mooi vond? En dat deed je alleen maar omdat we ruzie hadden om iets stoms. Ik gaf je toen een kans om het goed te maken.'
'Een tekening is iets anders dan vreemdgaan,' zei Maya.
'Ja dat weet ik wel, maar het komt op hetzelfde neer.'
Maya zweeg.
'Je vader zat toch in de woonkamer zei je?' vroeg ik.
Maya knikte. Ze begreep niet waar ik op doelde.
'Je moeder moet hem binnen hebben gelaten, dus dat betekent dat ze hem een kans heeft gegeven om alles uit te leggen. Dat wil niet zeggen dat ze hem vergeeft, maar wél dat ze hem een kans geeft. En kom nou, als je moeder die moeite kan opbrengen om naar hem te luisteren, dan kan jij dat toch ook? Al doe je het voor je moeder en niet voor hem, maar geef hem een kans om het uit te leggen, en vertel hem dat dit de enige kans is die hij krijgt. Als hij die verprutst, dan krijgt hij er niet nog een!'
Maya was even stil. Toen knikte ze en gaf me een knuffel. 'Dankje Kiara.'
Ik glimlachte. 'Ga nou maar, straks is hij al weg! En uhm, nog één dingentje, onderbreek hem niet de hele tijd als hij het probeert uit te leggen.'
'Ik ga het proberen,' zei Maya, en ze stormde net zo snel mijn kamer uit als dat ze naar binnen was gegaan.