Hs 51 - There's Still A Lot You Don't Know

(door Inge)
Enthousiast klap ik in mijn handen. Ik mocht net een repetitie van de toneelclub bijwonen en het zag er echt indrukwekkend uit. Ik mag nu al halve dagen uit mijn bed, maar ik moet nog steeds voldoende rusten. Soms voel ik me heel moe, maar dan weet ik dat mijn vrienden en Leslie er voor me zijn. Ik heb Sasha eergisteren ontmoet, tijdens mijn bijles bij meneer Compton, wat best wel een vreemd gevoel gaf aangezien ik het gevoel had dat ze echt wat met hem te bespreken had. Maar gisteren heb ik haar ook nog eens gesproken in de eetzaal en ze is echt heel aardig, ik denk echt dat we goede vriendinnen kunnen worden. Ik vind het wel leuk hoe geweldig ze magie vindt. Ik zie een ander meisje de zaal binnenkomen. Ik weet dat het Shailene is, maar ik ken haar niet zo goed. Ik heb haar nog niet persoonlijk gesproken, en na wat Lynn me over haar heeft verteld, vind ik dat eigenlijk niet zo heel erg. "Shailene! Waar zat jij? De repetitie is net gedaan! Je hoorde hier al een halfuur geleden te zijn!", zegt meneer Compton bestraffend. Ik vind hem wel een aardige leraar. Hij luistert echt naar wat je wil zeggen en neemt de tijd om zijn leerlingen te helpen als er problemen zijn. Shailene haalt alleen maar haar schouders op en loopt dan het lokaal weer uit. Ik zie Sasha geërgerd naar haar zus kijken.

(door Sasha)
Na de repetitie wil ik direct het lokaal uitrennen om niet alleen met Logan achter te blijven, maar ik weet dat dat niet kan. Ik zit in de leiding van de toneelclub dus is het ook een deel van mijn taak om de zaal na de repetities op te ruimen. Samen met Logan. Zuchtend verzet ik enkele decorstukken, wanneer de anderen vertrokken zijn. Eerst verzetten we alles zwijgend, zonder elkaar aan te kijken, maar dan zegt Logan: "Sasha." Ik kijk hem even kort aan en doe alsof de manier waarop hij mijn naam uitspreekt, me niks doet. "Sasha", zegt hij opnieuw en hij gaat recht voor me staan. "Logan", antwoord ik en ik draai me om, om enkele rozenblaadjes op te rapen. "Waarom negeer je me? Ik voel me als één van die decorstukken, die wel worden verzet en even nodig zijn, maar waartegen nooit wordt gesproken." Onbewust bedenk ik dat hij dat verschrikkelijk mooi heeft gezegd maar dan besef ik dat ik kwaad op hem ben. Ik draai me naar hem om. "Ik heb je nooit gebruikt", antwoord ik. "Wat is er dan aan de hand? Vertel het me dan maar want ik heb geen idee!" Hij schreeuwt nu bijna.
Ik zucht ,"Toen, in je kantoortje, vond ik mijn test en Lynns test en ik zag dat we net hetzelfde fout hadden maar dat zij twee punten minder had dan mij."
Hij kijkt me verbaasd aan ,"Denk je echt dat ik dat zou doen? Punten vervalsen? Lynn had minder omdat ze haar taak over magiebronnen niet op tijd had ingeleverd, ik had haar gewaarschuwd en aangezien ze hem een week later nog niet had ingediend, heb ik haar twee punten moeten aftrekken voor haar test. Ze weet er van, ik had haar genoeg gewaarschuwd en nu heeft ze de taak afgeleverd." Het voelt alsof er een enorme steen van mijn hart valt. Logan heeft helemaal geen punten veranderd, hij heeft alleen maar het juiste gedaan. "Ik dacht... Ik dacht...", stamel ik, niet goed wetend wat ik moet zeggen.
"Ssst, het maakt niet meer uit wat je dacht", antwoordt hij lief, waarna hij me in zijn armen neemt.

(door Silke)
Ik duw Rein in zijn rolstoel door de gangen naar buiten. "Ik wil nog steeds weten wie je dit heeft aangedaan", mompel ik. Ik weet nog steeds niet wie dat mes heeft gesmeten. Wie zou Rein dit willen aandoen? Hij zucht even, "Weet je, het ergste is dat ik nu geen mensen kan doen schrikken, iedereen hoort me al van meters ver aan komen rollen." Ik grijns. Zo ken ik hem. We komen Claire en Sven tegen in de gang. "Bonjour, mes amis!", schreeuwt Claire vrolijk uit. Ook al gaan ze morgen weer terug weg, toch zijn ze nog zo vrolijk. Ik weet niet of ik hen zal missen. Ik heb eigenlijk nooit echt de kans gehad om met Claire te praten, dus ik ken haar niet zo goed. Ineens krijgt Rein een sms'je binnen. Hij haalt zijn mobiel boven en kijkt naar het berichtje. Hij lijkt even te schrikken.
"Van wie is het?", vraag ik nieuwsgierig. Hij zwijgt even en zegt dan: "Het is niet belangrijk, echt niet." Ik kijk hem vreemd aan, maar vraag niet verder. Inwendig vraag ik me toch af, waar het bericht over ging...