Chapter Three

Pov, Metteria
Zodra ik de deur van de woonkamer opendeed zag ik dat er wat mis was. Dat het niet goed was, niet normaal. Dat dit niet hoorde. Dat het niet zo bij iedereen ging. De houten vloer lag vol met scherven. Een aantal krukjes lagen kapot op de grond. Er stond nog maar één krukje in de hoek, waar ze hoorde te staan. Mijn moeder en vader stonden tegenover elkaar en mijn vader had tranen in zijn ogen. De rode muur zat onder het bakmeel en mijn moeder ook. Een raam was kapot en mijn vader had een snee in zijn hand. Waarschijnlijk had hij een scherf opgeraapt.
Duidelijk waren ze allebei verbaasd dat ik er was en mijn moeder deed net haar mond open om wat te zeggen toen Nikki en Noa, allebei aan een kant langs me rende, de woonkamer in. Zodra ze de rommel zagen bleven ze allebei stilstaan en ik zag de onderlip van Noa trillen. Ik aaide het jongetje over zijn blonde bos krullen maar hij duwde me aan de kant en rende met harde voetstappen naar boven toe. Nikki draaide zich ook om maar zei rende de kamer uit. 'Nou goed gedaan hoor! Jullie hebben het voor elkaar gekregen dat twee kinderen van 8 verdrietig zijn!' riep ik boos en ook ik rende de kamer uit en gooide de deur achter me dicht. 'Metteria!' Hoorde ik mijn moeder nog roepen. Normaal als mijn moeder me bi mijn volledige naam noemde kwam ik wel terug maar ik had eerst wat anders te doen, Nikki en Noa troosten.
Ik wou net naar boven lopen toen ik de voordeur open zag staan en de schoenen van Nikki waren weg. Ik vloekte eventjes en net toen kwam Lex met een vriend binnen. Meestal zei ik niks tegen Lex en zijn vrienden maar nu had ik zijn hulp nodig. 'Lex!' Riep ik en hij keek verbaasd op. Ik rolde met mijn ogen en hij zuchtte. Ik zag dat zijn vriend naar de woonkamer liep en ik wou hem net tegen houden maar hij had de deur al open. 'Ik, eh, ik zie je een andere keer. Later!' Riep hij en hij rende weg. Lex keek hem verbaasd na en keek toen de woonkamer in. Zijn ogen werden groot van verbazing. 'Wat is hier gebeurd?' Vroeg hij en hij keek de kamer rond. 'Pap en mam' Fluisterde ik. 'En Nikki en Noa kwamen net binnen. Noa is naar boven en Nikki naar buiten. Als jij even Noa troost ga ik naar Nikki' Zei ik. Lex balde zijn vuisten. 'Ze kunnen toch geen ruzie maken met de kleintjes erbij!' Riep hij boos. Er was maar 1 ding waar Lex en ik altijd bezorgd om waren. Nikki en Noa.
Je zal je vast afvragen waarom ze allebei met een N zijn. Dat komt omdat mijn ouders het leuk vonden om het in alfabetische volgorde te doen. Jerrel is het oudst, daarna Kate, dan Lex, dan ik en dan Nikki en Noa. Zelf vind ik het echt een belachelijk idee maar mijn ouders vonden het leuk.
Ik zag dat Lex met grote stappen de trap opliep en ik deed mijn schoenen en jas aan om Nikki te gaan zoeken. Ik loop naar buiten en trek de deur achter me dicht. Ookal is Nikki pas acht jaar ik maak me best zorgen om haar. Ze is gewend dat veel mensen op haar passen en nu is ze ineens alleen. Ik hoop niet dat ze naar het bos is gegaan. Opeens blijf ik stilstaan. Ik heb geen idee waar Nikki heen is. Ze kan overal heen zijn. Ik besluit eerst een rondje door het dorp heen te lopen en als ze daar niet is naar de duinen toe.
Ik liep langs de bakker en daarna langs de slager. Als ik hier naar links zou gaan zou ik in de winkelstraat komen maar ik had even geen zin om in de drukke winkelstraat te lopen. Ik voelde even in mijn zak en pakte er een briefje van vijf euro uit. Net toen ik hem weer terug in mijn zak wou doen waaide hij uit mijn hand en viel op de grond. Ik wou hem oppakken toen ik zag dat iemand anders mijn geld pakte. 'Hé!' Riep ik maar de man rende al weg. Met een zucht veegde ik wat haar wat voor mijn ogen was gevallen weg. Na nog even door deze straat gelopen te hebben besloot ik toch maar om naar de winkelstraat te gaan.
Het was druk in de winkelstraat en ik was al een aantal keer tegen mensen opgebotst omdat ik overal naar aan het kijken was behalve naar wat er voor me gebeurde. Ik botste voor de zoveelste keer tegen iemand op, maar deze keer verloor ik echt mijn evenwicht. Ik zag de harde stoep van de winkelstraat op me afkomen en ik sloot alvast mijn ogen. Ik hoefde niet te zien hoe ik hard op de stoep viel. Ik had het gevoel dat ik al lang op de grond moest zijn gevallen maar ik voelde de stoep niet. Misschien was ik wel verlamd! Ik raakte in paniek en begon met mijn armen te bewegen. Het lukte niet heel goed. Ik wou net gaan huilen en ik opende even mijn ogen toen ik zag dat ik helemaal niet op de stoep lag. Ik hing in de lucht. Toen voelde ik de sterke hand om mijn arm. Snel probeerde ik me om te draaien maar door de rare beweging die ik maakte verloor ik bijna weer mijn evenwicht maar doordat iemand me vasthield viel ik op diegene en toen lagen we zo samen op de stoep. Snel draaide ik me van hem af. Het is ontzettend raar om op een vreemde te liggen, ookal is het omdat je gevallen bent. Oké met een bekende is het ook niet echt normaal. Ik keek degene even aan. Het was een jongen van ongeveer dezelfde leeftijd. Toen herkende ik hem ineens.

--
Laat in de reactie weten wie jullie denken dat het is