Een oude vriend

Schuin kijk ik met mijn ogen naar links en rechts. Niemand die misschien toevallig hier is? Alleen iemand die ingedoken met een capuchon. Kan toch niet slechter, toch? 'Hey, ik ken jouw!' De persoon met de capuchon kijkt lichtelijk mijn kant op. Goed ik heb zijn aandacht. 'Ik zat al op je te wachten totdat deze jongens me lastig vielen.' Hij loopt naar mij toe. Goed zo! Misschien snapt hij gewoon in wat voor een situatie ik zit. Dat zou lekker zijn. De twee jongens laten mij voorzichtig los en Nick neemt gepaste afstand. Jammer ik kan hem net niet slaan.

De jongen met de capuchon is iets groter dan ik en pakt mijn hand. Rustig loop ik met hem mee totdat ik Nick en zijn vrienden niet meer zie. 'Dank je wel. Ik zat in een lastige situatie.' 'Is al goed.' Hmm ik ken zijn stem ergens van. Maar hij verandert het lichtelijk dus ik weet het niet zeker. Even blijf ik staan. Hij draait zijn gezicht naar mij toe. Snel neem ik zijn capuchon af. Oh nee hè? Dit kan niet waar zijn! 'Lucas?!' Hij kijkt me een beetje schuldig aan. 'Rolf had gezegd dat je laat uit ging dus ik kwam even checken. Dat was maar beter ook.' Ik sta versteld. Waarom verschijnt hij opeens uit het duister?

Zo lang mogelijk probeer ik te genieten van Lucas zoals hij mijn hand vasthoudt. Bijna thuis stopt hij. 'Het is uit Sandra. Ik heb al gezegd dat ik met een ander ben sorry. Je hebt al mijn brief ontcijferd. Nu moet je het loslaten.' Ik schud mijn hoofd en laat zijn hand los. 'Dat kan ik niet.' Hij brengt zijn hoofd dicht bij mijn hoofd en kust mij op mijn voorhoofd. Dan loopt hij weg. Geen mogelijkheid om achter hem aan te rennen. Mijn voeten lijken vast gemetseld te zijn.